Bilmem. Değilim sanırım. Biraz yalnızlığa daldım.
iyi misin rast?
düşündüğün gibi yarıda kesilmedi okuma rast,baştan aşağı okudum yazını, ve çoğu kişi de okudu. rast ne biliyim yaşadıkların böyle boğazda düğümlenmiş hıçkırık duygusu gibi içimi acıttışunu bil ki yalnız değilsin,anne baba olamayız belki ama ne zaman arkadaş istersen en azından ben yanında olmayı isterim. burda bu isimde bi arkadaşın olduğunu bil...
senin kitapların ve iyi olmasını umduğumuz bir grubun var rast, geçmiş için sadece başın sağolsun, Allah unutturacak dert vermesin gibi sözler diyebilirim onun dışında zaten ben yeterince rahatsız edici bir üyeyimdirbelli mi olur belki frekanslarımız tutar
ben gündüz saatlerinde olabiliyorum ancak rast.. işyerinde giriyorum.. evde hiç vaktim olmuyo. ben size yetişmeye çalışıyorum işte..
okuma grubuda süper olmuş.. yetişebildiğim yerden gelcem bende artık..napalım
Benim kitaplarım ve parmak hesabıyla sayılacak varlıklarım dışında hiçbir şeyim yok galanodel.
Üstelik söz konusu anne ve baba olunca devede pire misali gibi bir şey oluyor bunlar. Haşa şükrediyorum ama hiçbir şey bu kadar annemin ve babamın olmaması kadar ağır gelmiyor bana.
Teşekkür ederim yorumun için. Bu arada rahatsız edilmekten rahatsız olmam.
aşkolsun kırıldım şimdi ben de varım arkadaşın olarak, kınım kınım kınıyorum seni, yine küstüm.
Bu durum biraz karışık be greenjade,
Nasıl desem, nasıl ifade etsem...
İnsanın bir yanı hep boşlukta kalıyor, hep bi çıkmaz yola sapıyor. Her ne kadar çevrende az ya da çok anlayışlı derdine ortak olan sevecen insanlar olsa da bir yanın bomboş kalıyor. Ben bu zamana kadar ne yaptıysam bu yanımı dolduramadım. Yazmadığım kitap mı vardı, yazdım. Okumadığım kitap mı vardı okudum. Çözemediğim soru mu vardı çözdüm. Takdir teşekkür mü almadım. Başarısız mıydım. Bunların hepsi öyle ya da böyle oldu. Öyle ya da böyle bir yanım gelişebildiği kadar gelişti. Ama öbür yanım bomboş. Hiç dolmadı öbür yanım. Hiç düşüncelere dalarken gözyaşlarımı tutamadım mesela. Gözyaşlarımı tutmayı öğrenemedim mesela...
Bu durum biraz karışık be greenjade...
insanlara hiç güvenmem ben, ailemin dışında hiç kimseye. açık konuşuyorum, sevdiğim insanlar dışında şu saattten sonra kimseyle arkadaş olmaya da çalışmam, öyle bir isteğimde yoktur.
hani bazı insanlar çok arkadaşı olsun isterler ya benim hiç öyle bir isteğim yok.
ama sana bir şekilde yardımcı olmak istiyorum, bunu hissediyorum.
seni anlıyorum, ancak bir arkadaşın olarak elimden geldiğince yanındayım bunu da bileni isterim.
Benim kitaplarım ve parmak hesabıyla sayılacak varlıklarım dışında hiçbir şeyim yok galanodel.
Üstelik söz konusu anne ve baba olunca devede pire misali gibi bir şey oluyor bunlar. Haşa şükrediyorum ama hiçbir şey bu kadar annemin ve babamın olmaması kadar ağır gelmiyor bana.
Teşekkür ederim yorumun için. Bu arada rahatsız edilmekten rahatsız olmam.
esmercim, nasılsın?
evlilik hazırlıkları nasıl gidiyor?
Teşekkür ederim. "Boğazda düğümlenmiş hıçkırık duygusu gibi" güzel bir tabir sanırım. Yalnız olmadığıma gelince kabul etmiyorum. Yalnızım. Hem de yapayalnız. Tekrar çok teşekkür ederim.
selam canımm.. bu akşam girebildim nete sonunda..
canım hazırlıklar tam gaz devm.. iş konusunda biraz sıkıntılarım var..onu halletmeye çalışıyorum. bi onu halletsem çorap söküğü gibi gelcek.. bakalım hayrlısı..
sizler ne alemdesiniz? kitaplar alınmış. ne güzel başlangıç.. darısı başıma artık
rast canımmmm ben sana bişey yazamıyorum artık..çünkü derdine derman olamıyorum.. ne dicemide bilmiyorum.. sadece biz burdayız onu bil.. keşke daha fazlası elimden gelse...
ha rast bu arada geçen konuşmalarda yazamamıştım.. benimde bi daktilom vardı.. ben kendim çok şey yazamasam da sevidğim şiirleri ordan yazar biriktirirdim.. gerçekten daktiloda yazmak çok byük bi ayrıcalık.. yüreğine sağlık.. bu güzel yürekten ne güzel şeyler dökülür o daktiloya tahmin edebiliyorumm
selam canımm.. bu akşam girebildim nete sonunda..
canım hazırlıklar tam gaz devm.. iş konusunda biraz sıkıntılarım var..onu halletmeye çalışıyorum. bi onu halletsem çorap söküğü gibi gelcek.. bakalım hayrlısı..
sizler ne alemdesiniz? kitaplar alınmış. ne güzel başlangıç.. darısı başıma artık
rast canımmmm ben sana bişey yazamıyorum artık..çünkü derdine derman olamıyorum.. ne dicemide bilmiyorum.. sadece biz burdayız onu bil.. keşke daha fazlası elimden gelse...
ha rast bu arada geçen konuşmalarda yazamamıştım.. benimde bi daktilom vardı.. ben kendim çok şey yazamasam da sevidğim şiirleri ordan yazar biriktirirdim.. gerçekten daktiloda yazmak çok byük bi ayrıcalık.. yüreğine sağlık.. bu güzel yürekten ne güzel şeyler dökülür o daktiloya tahmin edebiliyorumm
ne zaman istersen senle bişeyler konuşmaya,yaşadıklarını,anlatmak istediklerini paylaşmaya hazırım mesela ben. kız kardeşin gibi gör. aslına bakarsan ben de sen gibi çok yalnızım. annem babam var ama kardeşim yok sayılır. ablam evlendi ve evlenince beni tamamen unuttu,hiç aramıyor bileoyüzden ben bazı arkadaşlıkların kardeşin sana vereceğinden daha büyük bi sevgi vereceğini düşünüyorum. ben de kaç kez intiharın eşiğinden döndüm. nerde yaşıyordun sen?ankarada olsan oturup bişeyler içmek konuşmak isterdim senle.
eğer faydası olacaksa burdayım, konuşabiliriz rast.
Öncelikle merhabalar,
Nereden başlayacağım konusunda bir fikrim yok. Konuyu açmadan önce günlerdir de düşünmekteyim. Genelde konuların kimileri tarafından çok sert eleştirildiği kimileri tarafından da çok sıcak kanlı bakıldığı bir sitedeyim. Açtığım konu hakkında ne düşünürsünüz bilmem ama amacım sadece biraz rahatlamak ve biraz kendi içimde yalnızlığımı yenmek. Bunun için o değerli vaktinizi bana ayıranlar için hatta dahası yorum yapanlar için minnettarım.
Şükür ki bir kaç cümleyle giriş bölümünü bitirmiş bulunmaktayım. Biraz geçmişimden bahsedip sonlandırmak istiyorum konuyu;
Henüz 5-6 yaşlarımdayken bir trafik kazası sonucu ailemde ölmeyi başaramayanlardan biriyim. Belki de kader dediğimiz şey bu olmalı ki ailemi o günlerde bağlılığın tam olarak ne olduğunu bilmediğim ailemi kaybettim. İlk ciddi gözyaşlarım da o zamanlarda akmaya başladı ve ilk ciddi yalnızlığımın çatısı o zamanlarda örüldü. Hatırladığım o kadar az şey var ki o günlere dair geçmişim kapkara bir geceden ibaret. Anneannemlerde kalışım, günlerce büyük kalabalıklar, telaşlar...
İnsan çok sonraları alışıyor derler ama öyle bir şey yok. Alışmıyor insan, sadece farkına varıyor geçmişin.
Yalnızlığa çok küçük yaşlarda alıştım, hayatın şu evrelerinde bir yetişkinin sahip olabileceği her şeye sahibim ama bir aile sıcaklığının bir aileyle yenilebilecek akşam yemeğinin ya da bir aileyle toplanıp muhabbet edilebilecek bir ortamın yoksunluğuyla dolu içim.
Her şeye rağmen hayatta sırtımı dayayabileceğim bir anneanne bir babaanne bir dedeye sahibim. Ama sahip olamadığım şeylere bakılırsa devede kulak kalıyor bunlar benim için. Yanlış anlaşılmak istemem elbette ki çok şükür. Hiçbirine ters tepkim yok. Bir zamanlar ciddi bir sorgulamaya düştükten sonra varlığını kabul ettim Yüce Yaradanın. O'nunla hiçbir problemim yok şükürler olsun ki.
Gel zaman git zaman özlem duydum her şeye. Yazın ailesiyle gidilen pikniklere, akşam olunca ailesiyle içilen çaya, anne kız arasında olan muhabbetlere... Aklınıza gelebilecek her şeye.
Ve yalnız kaldım bilmem kaç milyon dünyada. Çıkarcı arkadaşlarımı tanımam en fazla aylarımı aldı, pek de arkadaş çevrem olmadı, psikolojik olarak uzun yıllar herkese şüpheyle baktım. Ve insan çocukluğunu yaşayamayınca da pek bir arkadaş çevresi kurmakta zorlanıyor, içine kapanık oluyor. Ben de bunlardan biriyim. Hiçkimseyle konuşamaz arkadaşlık kuramaz oldum, anlatacak bir şeylerim olmadı hiç. Yalnızlığımı son zamanlarda internetle yenmeye çalıştım fakat o bile şuan etkisiz kaldı diyebilirim. Kadınlar kulübü'ne üye olmadan önce izlediğim kadarıyla hoş bir yer olarak aklımda kaldı, üye oldum, geçen zamana bakıyorum da gözümde hala hoş bir site olarak kalmış. Fakat bunun yanında koskoca da bir yalnızlık var.
Buradaki hemcinslerimin açtığı konular gerek hamilelik olsun gerek evlilik olsun gerek zayıflama olsun gerek ilişkiler olsun hep ben kendi çevremden baktım. Ve yalnızlığımı bir kez daha burada da kabullenmiş oldum. Bir kaç arkadaşlık kurmak dert ortağı olmak iyi gelirdi ama yapamadım, yazışmaya çalıştım ama gece yatağıma yattığım zaman hep aynı şeyi hissettim; yalnızlık. Bir ailemin olmayışı. Burada hazırlanan çeyizlere baktığımda hep benim için çeyizleri hazırlayacak bir annemin olmayışından yakındım. Buradaki hamilelik haberlerine baktığımda hep benim hamilelik zamanımda yanımda bana destek çıkacak ailemin olmayışından yakındım, evleneceğim zaman okuldaki mezuniyet töreninde... hayatın her yerinde...
Hep içimde hissettim yalnızlığı ve yazma ihtiyacı duydum... En azından ben de buradayım demek, bir ortama girmek, içimdekileri paylaşabilmek istedim.
Biliyorum uzun konular herkesi bir hayli sıkar ve sanırım okurken yarıda kesilir okuma. Bu yüzden kısa yazmak istedim lakin olmadı bunu da beceremedim. Neyse. Ben sadece içimdekileri paylaşmak istemiştim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?