annecim.. hayatta beni seven tek insan, herşeyin en iyisini hak edip asla hak ettiği değeri bulamayan bitanecik annem.. seni üzdüm, kızdırdım, kırdım çok. ama her defasında kendimden nefret ettim. hayatta hep senin kadar güçlü olmak istedim, ama yapamadım, yapamayacağım da.. senin kadar mantık,sabır sahibi olamadım asla hayatta. kendini hiç düşünmeden, ön plana almadan sadece çocuğunu,aileni,eşini,sevdiklerini mutlu etmeye çalıştın hayatta, ama olan hep sana oldu.. bir teşekkür bile etmedi insanlar. seni üzmemek için elimden geleni yaptım her zaman ama, istemeden çok üzdüğüm zamanlar da oldu. zamanı geri alabilmeyi çok isterdim, bazı şeylerin hiç yaşanmamış olması için. ve, seni inciten,haksızlık yapan herkesi dünya üzerinden silebilmeyi, korkunç acılar çektirebilmeyi isterdim. seni kaybetmekten ölesiye korkuyorum, ama yanımdayken bile kıymetini bilemediğimi düşünüp kahroluyorum bazen. Allah seni yanımdan ayırmasın, sana sağlıklı,uzun,mutlu,rahat ömürler versin. hayatta dik durabilmemi sağlayan tek insansın ve senin kızın olduğum için çok şanslıyım.. herşey için teşekkürler annem, iyi ki varsın...