Kesinlikle ilk bana bunu yaptığında ben katlanamadm çok hesap sordum bana dediki parasını vereyim git diktir ya bu kadar şerefsiz bu kadar namussuz şimdi vicdani sizliyormus gibi davranıyor gram sizlamiyor ama bir gün çok sizlayacak
Vicdanı falan sızlamaz onun. Belkide birilerine anlatırsın durum ortaya çıkarsa. Biri hesap sorar diye agız yokluyor.
Zaten çok korkuyor ailemden abim polis ee doguluyuz ödü patlıyor
Gerçekten bilmez yaşamayan dışarıdan bizi anca böyle yalancı filan görüyorlar ya hiç birşey kolay değil yemin ederim hergun zehir oluyor bir saniye şu olayı unutmak istiyorum olmuyor..inşallah canım inşallah Rabbime dayadım sırtımı öyle yorgunum ki bı adım atacak gücüm yok öyle bir savastayim ki ve kimse bilmiyor odamdan çıkınca gülümsemek zorunda kalıyorum kime neyi anlatayım. Nasıl anlatayım senelerdir yanıyorum tek başıma gerçekten korkuyorum artık delircem aklımdan olucam diye. Panik atak hastası oldum daha psikolojik bir sürü rahstsizlik cabasi. Ne kadar kaldırabilirm bu yükü nereye kadar dayanabilirim bilmiyorum. Bı düşersem bidaha kalkamiycam sanki
Sizi çok iyi anlıyorum her şeyi geçtim maalesef o insanın kendiyle olan hesaplaşması bitmiyor ama zamanla arka planda kalıyor diyelim ve bu bile çok iyi hissettiriyor. En çok o keşke ler insanın canını acıtıyor ama emin olun çok şükür yaşanan güzel şeylerde keşke leri bir nebze geride bırakıyor.
Ben en yakın arkadaşımdan bile darbe yedim bu konuda ben ağlarken oturup benimle ağladı ben asla ona bile anlatmayı düşünmüyordum ama öyle bı benim derdime yandı ki cikiverdi ağzıma sarıldı bana ağladı sana söz veriyorum biz düşman bile olsak yüzüne vurmam dedi. Sonra aramız açıldı ilk bana kullandığı o oldu. Ben en çok kendimi affedemiyorum. Ben kendimi biliyordum ailemi biliyordum ben neyin gazına geldim bilmiyorum başta istemedim asla bunu yaşamayi tamamen başkasının günahına yandım ama sonra sırf o insana mecbur olduğumu hissedip bana bunu yapan pislikle kaldım aman beni bırakmasın diye isteyerek yaşadım tamam başta masumdum sonra değilim. Kendimi hiç affedemiyorum ki kendimle savaşım hiç bitmiyor ki.. ben bu değildim ben bir erkeğin elini tutmazdm günah diye nasıl bu hale geldim . Çok yaşamam gibi geliyor bu dertle bilmiyorum içimde dağ gibi. Hayata nasıl devam edilebilir bilmiyorum 7 sene oldu ben halen daha o gündeyim.
İşte bu yüzden dedim kimseye anlatmayın diye her ne anlatacaksanız buraya İçinizi dökün.
Ahh insallah yaa inşallah dediğini beverebilirim bende çok yoruluyorum gerçekten böyle yasamaktan
Öncelikle çok geçmiş olsun. Umarım hayatınızda bunları sorgulamayacak bir insanla çok mutlu olursunuz. Bir şeyi çok merak ettim, rahatsız olursanız cevap vermeyin
Normal sevgilimdi aslında çok da güveniyordum bu konulara da çok karşı olduğumu biliyordu ama ilk ilişki benim isteğimle olmadı . Şikayet etme durumum yoktu ailem mahvederdi onu katil olurlardi eminim . Beni kabul etmezlerdi ben ona aşık filan değildim ama çok güveniyordum sonra da zaten benim sacmalamam başları cahillik caresizlik her neyse bilmiyorum şuan kendimi çok büyük bi haksızlık yaptığımın farkindayim ama kendimi ona mecbur hissedip hayatında kaldım. Tabi bu kadar basit değil konular da içerikleri çok fazla anca bu kadarını anlatabildim buradanÖncelikle çok geçmiş olsun. Umarım hayatınızda bunları sorgulamayacak bir insanla çok mutlu olursunuz. Bir şeyi çok merak ettim, rahatsız olursanız cevap vermeyin
Siz bu kişiyle sevgili miydiniz? Yani insan eğer istiyorsa, sevgilisiyle gayet sevişebilir. Bunun için vicdan azabı duyabilirsiniz ama bu kadar travma yaratmayın kendinize. Her sevişen kız “aa bakın ben erkek arkadaşımla seviştim” demiyor ki,kimseye söylemek zorunda değilsiniz.
Bazı mesajlarınızda sanki tecavüze uğraşmış, bazılarında ise normal bir ilişkinizde birlikte olmuş gibi bir ima var. Eğer normal bir ilişkide olduysa gerçekten bu travma olmamalı. Umarım siz de normal bir ilişki yaşayıp pişman olmuşsunuzdur (ki olmanız gerekmiyor). Tecavüzse şikayet etmeniz gerekiyor, bu bir suç.
Sana yemin ederim her şey geride kalıyor. Yeterki doğru kişiyle evlen. Sonra bildiğin hayat işte başka başka dertler başlıyor insanoğlunun dertleri biter mi :)
O doğru kişi hiç çıkmadı benim karşıma umudumu çok kaybettim
Anlıyorum, normal sevgilinizse gerçekten kendinizi yıpratmayın. İlki belki istemeden oldu ama sonra ilişkiniz devam ettiyse sizin de rızanızla(bu çok normal) olan zamanlar da olmuştur. Yani yaşadıklarınız için ruh sağlığınızı heba etmeyin. Kendinizce ilerisi için zaten bir önlem almışsınız. Eskileri düşünmeyin. Evet bu olay bir yük gibi üstünüzde belki ama olan olmuş. Bence o kişiden nefret de etmeyin, beddua da etmeyin. Yokmuş gibi düşünün. Kin çok kötü bir duygu, kin duydukça yaşadıklarınız hep taze kalır.
Engel olamıyorum içimde ki kine nefrete çünkü gerckten olayın içinde çok farklı boyutlar anlatsam roman olur diyorlar ya öyle işte. yani böyle anlatsam yüzüne tükürürsunuz.
Çıkmak zorundamı peki böylemi hissediyorsun gerçekten çıkmasa çok bunalıma girermisin?
Yaşım oldu 27. Artık insan yuva kurmsk istiyor çocuk sahibi olmak istiyor. Açıkçası o bunalıma çoktan girdim bile
Yani demek istediğim çocuk isteği, evlenme isteği >>> geçmişteki dertler
Evet ama işte korkudan hiç kimseye yaklasamiyorum ki sevgiliyi geçiyorum arkadas bile olamiyorum
Dediğim gibi hiçkimseye tam olarak güvenemezsin evlensen bile. Tabiiki evlenince evlenmeden önceki gibi olmaz daha samimi olursunuz ancak genede kendini yüzdeyüz salıp her şeyi anlatmamak lazım benim düşüncem.Evet ama işte korkudan hiç kimseye yaklasamiyorum ki sevgiliyi geçiyorum arkadas bile olamiyorum