- 23 Ekim 2013
- 6.584
- 10.892
- 198
- Konu Sahibi elenaferrante
- #1
Merhabalar,
Ben 30 yaşında evli, 1 bebek annesiyim.
Kızlardeşim 20 yaşında bekar, annemlerle beraber kalıyor. Liseyi okuyamadı, yarım bıraktı. Sonra 2 sene kadar bir muhasebe bürosunda çalışıp açık öğretim sınavlarına hazırlanıp liseyi açıktan bitirmek niyetiyle işi bıraktı. 2 aydır evde, çalışmıyor.
1,5 yıllık bir sevgilisi vardı. Adam 32 yaşında. Aynı apartmanda oturuyorlar. Babam bilmiyordu sevgilisini, annem ve biz eşimle biliyorduk. Genel olarak yaş farkından ötürü bu ilişkiye sıcak bakmasak da kimse de görüşmesine karışmıyordu.
Bir de erkek kardeşim var. Şehir dışında üniversite okuyor.
Babam biraz kız-erkek ve okumuş-okumamış ayrımı yapan bir insan. Aslında eskiden daha katıydı, gene yumuşadı son zamanlarda.
Kabaca durumumuzu anlattıktan sonra konuya girmek istiyorum.
Cumartesi günü ben annemlerdeydim, akşam 5 gibi, yemek yiyorduk. Kız kardeşim odasındaydı. Sonra patır kütür sesler gelmeye başladı.
Meğerse kız kardeşim sinir krizleri geçiriyor. Bağırarak ağlıyor, tüm eşyalarını camdan aşağı fırlatıyordu. Sakinleşmedi. Kapı kilitliydi, bize de açmadı. Babam yapı olarak kız kardeşime sinirlidir hep, babam kapıda yalvardı, nolur aç kızmıcam dedi.
Sonra açmamaya devam etti tabi kapıyı. Arada ağlama sesleri geliyor ama nispeten daha sakinledi.
Salonda otururken annem babama kardeşimin babam yüzünden böyle olduğunu söyledi.
Erkek kardeşim okuyor diye sürekli gezer, arabayı istediği gibi kullanır gibi.
Kızkardeşim 50 lira istesin babam kızar mesela.
Ama kızkardeşim de az değil. Geceleri gezmek ister, istediğini giymek ister. Sınırsız özgürlük talebi var. 20 yaşındayım herşeyi yapmaya özgürüm modunda. Gerçekten yaptıkları çileden çıkarır cinsten. Gece 10 da gizli gizli evden çıkar babam da farkedinde haklı olarak kızar. Ama babamın kızkardeşime karşı basit şeylere kızma gibi bir durumu da var.
Alt katta 18-20 yaşında bir kız var mesela, kızkardeşim işi bırakınca bu kızla arkadaşlık etmek istedi. Ailecek sevmediğimiz bir kız. Mini etekler giyip gecenin ikisinde erkekler evden alır, sabahın 7sinde eve gelir falan. Yargılamak istemiyorum ama yolda görseniz basit bir hayat kadını zannedersiniz. Dolayısıyla biz kız kardeşimin bu kızla arkadaşlık etmesini istemiyoruz
Konuyu uzattım galiba bağışlayın.
Kız kardeşim 2 gündür odasından çıkmıyor, kimseyle konuşmuyor, odası darmadağın, duvarlarına ruj ile resimler çizmiş.
Sevgilisi de terketmiş galiba.
Sevgilisi bir gün önce anneme kızkardeşim için, kendimi öldürürüm dediği için ayrılamıyorum demiş. Bizimki biraz saplantılı.
Hatta cuma gecesi kız kardeşim gece 11 gibi annemler uyuyunca dışarı çıkmış taksiye binmiş. Sevgilisi balkondan görüp takip etmiş. Kayalıkların olduğu yüksek bir yerde bulmuş kardeşimi, almış eve getirmiş.
Evde herkes perişan. Annem babam hep üzgün. Ben de öyle. Hiç aklımdan çıkmıyor.
Bu kızı biz nasıl daha mutlu edebiliriz?
Bu gelip geçici bir durum mu? Düzelir mi?
Konuşmayı reddetiği için telkin edici mesajlar yazıyorum dönmüyor. Telefonlarımı açmıyor.
Psikolojik destek alalım istiyorum ama önce bi kapısını açması lazım.
Ama artık sinirlenmeye de başlıyorum. Şeytan diyor ki çık karşısına bağır, yeter şımarıklık yaptığın de. Ama daha kötü olur diye de korkuyorum.
Babamla da konuştuk, daha ılımlı davranacak. Eskiden de söylerdik, şu kıza az düzgün davran dışlama evde okumamış diye derdik
Bana bir akıl verin kızlar. Neler yapmalıyım?
Ben 30 yaşında evli, 1 bebek annesiyim.
Kızlardeşim 20 yaşında bekar, annemlerle beraber kalıyor. Liseyi okuyamadı, yarım bıraktı. Sonra 2 sene kadar bir muhasebe bürosunda çalışıp açık öğretim sınavlarına hazırlanıp liseyi açıktan bitirmek niyetiyle işi bıraktı. 2 aydır evde, çalışmıyor.
1,5 yıllık bir sevgilisi vardı. Adam 32 yaşında. Aynı apartmanda oturuyorlar. Babam bilmiyordu sevgilisini, annem ve biz eşimle biliyorduk. Genel olarak yaş farkından ötürü bu ilişkiye sıcak bakmasak da kimse de görüşmesine karışmıyordu.
Bir de erkek kardeşim var. Şehir dışında üniversite okuyor.
Babam biraz kız-erkek ve okumuş-okumamış ayrımı yapan bir insan. Aslında eskiden daha katıydı, gene yumuşadı son zamanlarda.
Kabaca durumumuzu anlattıktan sonra konuya girmek istiyorum.
Cumartesi günü ben annemlerdeydim, akşam 5 gibi, yemek yiyorduk. Kız kardeşim odasındaydı. Sonra patır kütür sesler gelmeye başladı.
Meğerse kız kardeşim sinir krizleri geçiriyor. Bağırarak ağlıyor, tüm eşyalarını camdan aşağı fırlatıyordu. Sakinleşmedi. Kapı kilitliydi, bize de açmadı. Babam yapı olarak kız kardeşime sinirlidir hep, babam kapıda yalvardı, nolur aç kızmıcam dedi.
Sonra açmamaya devam etti tabi kapıyı. Arada ağlama sesleri geliyor ama nispeten daha sakinledi.
Salonda otururken annem babama kardeşimin babam yüzünden böyle olduğunu söyledi.
Erkek kardeşim okuyor diye sürekli gezer, arabayı istediği gibi kullanır gibi.
Kızkardeşim 50 lira istesin babam kızar mesela.
Ama kızkardeşim de az değil. Geceleri gezmek ister, istediğini giymek ister. Sınırsız özgürlük talebi var. 20 yaşındayım herşeyi yapmaya özgürüm modunda. Gerçekten yaptıkları çileden çıkarır cinsten. Gece 10 da gizli gizli evden çıkar babam da farkedinde haklı olarak kızar. Ama babamın kızkardeşime karşı basit şeylere kızma gibi bir durumu da var.
Alt katta 18-20 yaşında bir kız var mesela, kızkardeşim işi bırakınca bu kızla arkadaşlık etmek istedi. Ailecek sevmediğimiz bir kız. Mini etekler giyip gecenin ikisinde erkekler evden alır, sabahın 7sinde eve gelir falan. Yargılamak istemiyorum ama yolda görseniz basit bir hayat kadını zannedersiniz. Dolayısıyla biz kız kardeşimin bu kızla arkadaşlık etmesini istemiyoruz
Konuyu uzattım galiba bağışlayın.
Kız kardeşim 2 gündür odasından çıkmıyor, kimseyle konuşmuyor, odası darmadağın, duvarlarına ruj ile resimler çizmiş.
Sevgilisi de terketmiş galiba.
Sevgilisi bir gün önce anneme kızkardeşim için, kendimi öldürürüm dediği için ayrılamıyorum demiş. Bizimki biraz saplantılı.
Hatta cuma gecesi kız kardeşim gece 11 gibi annemler uyuyunca dışarı çıkmış taksiye binmiş. Sevgilisi balkondan görüp takip etmiş. Kayalıkların olduğu yüksek bir yerde bulmuş kardeşimi, almış eve getirmiş.
Evde herkes perişan. Annem babam hep üzgün. Ben de öyle. Hiç aklımdan çıkmıyor.
Bu kızı biz nasıl daha mutlu edebiliriz?
Bu gelip geçici bir durum mu? Düzelir mi?
Konuşmayı reddetiği için telkin edici mesajlar yazıyorum dönmüyor. Telefonlarımı açmıyor.
Psikolojik destek alalım istiyorum ama önce bi kapısını açması lazım.
Ama artık sinirlenmeye de başlıyorum. Şeytan diyor ki çık karşısına bağır, yeter şımarıklık yaptığın de. Ama daha kötü olur diye de korkuyorum.
Babamla da konuştuk, daha ılımlı davranacak. Eskiden de söylerdik, şu kıza az düzgün davran dışlama evde okumamış diye derdik
Bana bir akıl verin kızlar. Neler yapmalıyım?
