Arkadaşlar merhaba, yıllar sonra kendimi yine burada buldum. Büyüdüm ama bazı şeyleri aşamadım. Durum gittikçe daha kötü bir hâl aldı. Sizce ben mi anormalim yoksa zaman zaman kadınlar da kendini eleştiriyor mu? Benim kendimi eleştirmediğim gün yok. Aşkı bile erteler mi insan sırf bu sebepten. Açıklıyorum detaylıca, lütfen akıl verin bana. Ben kendimi bildim bileli beğenmiyorum. Zaman zaman insanların benimle ilgilendiğini anlıyorum fakat niye baksın ki bana, niçin benimle ilgilensin ki diyorum. Vücudumu beğenmiyorum belim biraz kalın bana göre saçlarım çok sert ve kuru, yağlı ve nemli durduğu günü hatırlamam bakım yapmama rağmen. Selülitlerim var, çatlaklarım var kalçamda diz arkamda, belimde vs. ki bunlar normal şeyler ama yok illa dert bana işte burnum çirkin, bu kez de diyorum ki burnumu yaptırmadan aşk istemiyorumm ve bu düşünceye körü körüne bağlıyım. Sonra vücut sivilcelerim var kalçamda, omuzlarımda bunları da sevmiyorum bir şeyler sürüyorum, kese yapıyorum geçmesi için. Yok kilom var, iç bacağım var, saçlarım dökülüyor gibi gibi gibi. Arkadaşlar ben bunları kafamdan atamıyorum, çok sevdiğim biri var o kadar dengesiz davranıyorum ki ona karşı ve uzakta o, şehrime gelmeme rağmen buluşmadım numaramı değiştirdim bunlar dışında da buluşmayı o kadar çok erteledim ki... kavga çıkardım her zaman ama benden bir an olsun vazgeçmedi. Bana iyi geleceğini ki iyi geliyor gerçekten, benimle hayatı paylaşmak istediğine inancım var. Ne yapmam gerek böyle saçma sapan nedenlerden dolayı yaşımı yaşayamıyorum, hayatı yaşayamıyorum. Kaç kez hazırlandığım halde dışarı çıkmaktan vazgeçtiğimi bilirim. Sevdiğim kişiye "benimle ilgilenmen için tek bir sebep bile yok" diyorum. Kendini yetersiz hisseden için üstüne alınacak suç bitmez, suçluluk bitmedikçe de yetersizlik hissi geçmez kısaca..