İyi gün dostu diye bişey yok kimse kimsenin mutlu olmasina sevinmiyor ayrıca ablanin ve arkadaşlarının anlatmadigi kötü şeyler yaşamış olabilirler bu nedenle böyle diyor olabilirler maalesef ilk başta insanlar çok mutlu olur umarım sizinki değişik olurBenim derdim çok şükür büyük değil ama kendimi yalnız hissediyorum bazen. Evlilik sürecine giriyoruz yavaş yavaş sevgilimle ve bu yolda en yakınım olarak gördüğüm ve her iyi yada kötü tecrübelerinde yanında olduğum insanlar hevesimi kırarak bana kendimi yalnız hissettiriyor. Ablam 5 sene önce evlendi ve o süreçte hepimiz hep heyecanına ortak olduk. Şimdi aynı şeyi ben yaşama sürecine girdim ama en ufak güzel birşey anlattığımda hevesimi kırıp duruyor. 25 yaşına girdim geçen hafta, mezun oldum çalışıyorum uzun süreli güzel bir ilişkim var ve evlilik niyetindeydik zaten bunun için bir takım gelişmeler olunca (ailesi yemeğe davet etti ilk kez) ‘sen kafayı mı yedin ne evlenmesi gibi şeyler söyledi nerden çıktı dedi’ sanki ilk kez konuşuyorum bunu gibisinden. Sonra yemek nasıl geçti dedi ‘çok güzeldi inşallah hep böyle anlaşırız abla’ deyince ‘hep ilk başta öyle olur’ dedi. (Ki eşinin ailesi de şeker gibi insanlar ne yaşıyor da böyle şeyler söylüyor bilmiyorum.
Sana altın bir hediye aldılar mı diye sordu. Bende abla söz mü kestik sanki neden alsınlar diyorum cimriler mi acaba diyo. Doğum günüm olunca da ne hediye aldı dedi söyledim fiyatını araştırmış. Eniştemle sevgilimi maddi manevi kıyaslayıp duruyor hiç hoşuma gitmiyor bu durumlar. O gün tartıştık ve ben ‘abla yabancı biri bile bu sürece girince mutlu olup yanında oluyorsun neden öz kardeşine aynışeyi yapmıyorsun’ filan dedim artık ‘ben ablayım tabiki eleştirel bakıcam’ diyo.
En yakın arkadaşıma anlatıyorum güzel gelişmeleri (bu arada bu insanların hepsi kendi soruyor nasıl oldu yemek filan diye) o da yüksekten uçarsın ilk başta herşey güzel gelir sonra yere çakılırsın dedi. (Kötü bir tecrübesi veya ilişkisi de yok hani olsa ondan dicem) bu hayatta mutluluğumu gerçekten paylaşan sadece iki kişi var biri annem biri abim. (Asıl onlardan bu kadar destek beklemezdim)
Herkes herşeyi soruyor ama iyi birşey anlatınca hevesimi kırmak dışında hiçbirşey yapmıyorlar. Anladım ki bu hayatta iyi gün dostu çok az. Kötü gün dostu ise gerçek dost değildir belkide. İnsanlar iyi birşey duymak istemiyor sanki. Ama kırıldığım nokta ben herkesin mutluluğuna iki kat sevinen biriyken onların bunu yapmaması. Bazen diyorum ki düğünüme kaç kişi mutlu olup gelir acaba.
Anlatmayayım dedim bu insanlara ondan sonra da birşey duyunca ‘nasıl bana bunu anlatmazsın ben ablanım ben arkadaşınım vs diyenler oldu’
Hadi arkadaşlar neyse ama ablama gerçekten alınıyorum
Takmayın kafanıza.Benim derdim çok şükür büyük değil ama kendimi yalnız hissediyorum bazen. Evlilik sürecine giriyoruz yavaş yavaş sevgilimle ve bu yolda en yakınım olarak gördüğüm ve her iyi yada kötü tecrübelerinde yanında olduğum insanlar hevesimi kırarak bana kendimi yalnız hissettiriyor. Ablam 5 sene önce evlendi ve o süreçte hepimiz hep heyecanına ortak olduk. Şimdi aynı şeyi ben yaşama sürecine girdim ama en ufak güzel birşey anlattığımda hevesimi kırıp duruyor. 25 yaşına girdim geçen hafta, mezun oldum çalışıyorum uzun süreli güzel bir ilişkim var ve evlilik niyetindeydik zaten bunun için bir takım gelişmeler olunca (ailesi yemeğe davet etti ilk kez) ‘sen kafayı mı yedin ne evlenmesi gibi şeyler söyledi nerden çıktı dedi’ sanki ilk kez konuşuyorum bunu gibisinden. Sonra yemek nasıl geçti dedi ‘çok güzeldi inşallah hep böyle anlaşırız abla’ deyince ‘hep ilk başta öyle olur’ dedi. (Ki eşinin ailesi de şeker gibi insanlar ne yaşıyor da böyle şeyler söylüyor bilmiyorum.
Sana altın bir hediye aldılar mı diye sordu. Bende abla söz mü kestik sanki neden alsınlar diyorum cimriler mi acaba diyo. Doğum günüm olunca da ne hediye aldı dedi söyledim fiyatını araştırmış. Eniştemle sevgilimi maddi manevi kıyaslayıp duruyor hiç hoşuma gitmiyor bu durumlar. O gün tartıştık ve ben ‘abla yabancı biri bile bu sürece girince mutlu olup yanında oluyorsun neden öz kardeşine aynışeyi yapmıyorsun’ filan dedim artık ‘ben ablayım tabiki eleştirel bakıcam’ diyo.
En yakın arkadaşıma anlatıyorum güzel gelişmeleri (bu arada bu insanların hepsi kendi soruyor nasıl oldu yemek filan diye) o da yüksekten uçarsın ilk başta herşey güzel gelir sonra yere çakılırsın dedi. (Kötü bir tecrübesi veya ilişkisi de yok hani olsa ondan dicem) bu hayatta mutluluğumu gerçekten paylaşan sadece iki kişi var biri annem biri abim. (Asıl onlardan bu kadar destek beklemezdim)
Herkes herşeyi soruyor ama iyi birşey anlatınca hevesimi kırmak dışında hiçbirşey yapmıyorlar. Anladım ki bu hayatta iyi gün dostu çok az. Kötü gün dostu ise gerçek dost değildir belkide. İnsanlar iyi birşey duymak istemiyor sanki. Ama kırıldığım nokta ben herkesin mutluluğuna iki kat sevinen biriyken onların bunu yapmaması. Bazen diyorum ki düğünüme kaç kişi mutlu olup gelir acaba.
Anlatmayayım dedim bu insanlara ondan sonra da birşey duyunca ‘nasıl bana bunu anlatmazsın ben ablanım ben arkadaşınım vs diyenler oldu’
Hadi arkadaşlar neyse ama ablama gerçekten alınıyorum
İkisi de değil bence.. belki hafiften imrenmiş olabilirler ama benim mutsuz olmamı istediklerini düşünmek istemiyorum. Sadece bazı insanların konuşurken karşısındakinin ne alacaklarını umursamadan konuştuklarını düşünüyorum ama bu beni kırıyor zaten çünkü ben onlara öyle yapmıyorum hiçbir zamanBu durumun iki açıklaması olabilir.Yada herkes sizi kıskanıyor yada gerçekleri görüyorlar.
Çok haklısınız ama o zaman dost olmak ne demek kiHerkesin hayatında var bu tip insanlar maalesef. Bir derdini anlatmaya niyetlenirsin konuşmanın sonunda kendi derdini anlatamadığın gibi , karşıdakinin onlarca derdine üzülüyor olarak bulutsun kendini .
Ev , araba vs alırsın kredi çektiysen eğer cehennemdeki yerini anlatırlar .
Hamile kalırsın , inşallah erkek olmaz derler , erkek olunca sanki evsiz barksız kalmışsın gibi sana acırlar .
Sınıfın ilçede derece yapar amaan ne önemi var , o çocukların aileleri çok ilgili olur .
Çocuklar dün gece uyutmadı dersin onlar uzaylı tarafından kaçırılır
Demem o ki takmayın kafanıza. Gönlünüzce yapın her şeyi.
Şuan ablanız nasıl pekiEvlenirken ablam da benzer şekilde davrandı hatta daha fenaydı. Ablamı çok severim ve benim için daha iyisini istediğini biliyorum ama öte yandan ablam aşırı zor beğenen çok zor memnun olan ve hafif de kıskanç biridir. Ailede evlenen bütün genç kızlara aynı eziyeti etti. O dönem baya krmıştı gerçekten. Yapacak bir şey yok gerektiği kadar paylaşın. Ayrıca evlilik heyecanıyla sizin göremediğiniz bazı şeyleri de üçüncü gözlerin görebileceğini unutmayın
Gayet iyi, ailede en çok destek bana o diyebilirim. Dediğim gibi beni çok sevdiğini biliyorum ama işte huy evlenme aşamasında yapacağını yaptı. Kuzenim eş ailesi baya varlıklıydı her fırsatta laf sokuyordu. "Ee seninkiler zengin şunu da alsınlar bunu neden yapmadılar, zengin yere gelin gittin ala ala bunu mu aldın" gibiŞuan ablanız nasıl peki
Ne alakaİlkel benlikte bir kadının en büyük rakibi kız kardeşidirahada örnek
İçgüdüsel davranırsak öyleyiz hepimizNe alaka
Siz öyle misiniz
Ablalar bazen böyledir, büyütemezler küçük kardeşlerini; en küçüğümüz evlenirken öyle zor oldu ki benim için, damadı yolasım geldi, oysa gül gibi çocukturBenim derdim çok şükür büyük değil ama kendimi yalnız hissediyorum bazen. Evlilik sürecine giriyoruz yavaş yavaş sevgilimle ve bu yolda en yakınım olarak gördüğüm ve her iyi yada kötü tecrübelerinde yanında olduğum insanlar hevesimi kırarak bana kendimi yalnız hissettiriyor. Ablam 5 sene önce evlendi ve o süreçte hepimiz hep heyecanına ortak olduk. Şimdi aynı şeyi ben yaşama sürecine girdim ama en ufak güzel birşey anlattığımda hevesimi kırıp duruyor. 25 yaşına girdim geçen hafta, mezun oldum çalışıyorum uzun süreli güzel bir ilişkim var ve evlilik niyetindeydik zaten bunun için bir takım gelişmeler olunca (ailesi yemeğe davet etti ilk kez) ‘sen kafayı mı yedin ne evlenmesi gibi şeyler söyledi nerden çıktı dedi’ sanki ilk kez konuşuyorum bunu gibisinden. Sonra yemek nasıl geçti dedi ‘çok güzeldi inşallah hep böyle anlaşırız abla’ deyince ‘hep ilk başta öyle olur’ dedi. (Ki eşinin ailesi de şeker gibi insanlar ne yaşıyor da böyle şeyler söylüyor bilmiyorum.
Sana altın bir hediye aldılar mı diye sordu. Bende abla söz mü kestik sanki neden alsınlar diyorum cimriler mi acaba diyo. Doğum günüm olunca da ne hediye aldı dedi söyledim fiyatını araştırmış. Eniştemle sevgilimi maddi manevi kıyaslayıp duruyor hiç hoşuma gitmiyor bu durumlar. O gün tartıştık ve ben ‘abla yabancı biri bile bu sürece girince mutlu olup yanında oluyorsun neden öz kardeşine aynışeyi yapmıyorsun’ filan dedim artık ‘ben ablayım tabiki eleştirel bakıcam’ diyo.
En yakın arkadaşıma anlatıyorum güzel gelişmeleri (bu arada bu insanların hepsi kendi soruyor nasıl oldu yemek filan diye) o da yüksekten uçarsın ilk başta herşey güzel gelir sonra yere çakılırsın dedi. (Kötü bir tecrübesi veya ilişkisi de yok hani olsa ondan dicem) bu hayatta mutluluğumu gerçekten paylaşan sadece iki kişi var biri annem biri abim. (Asıl onlardan bu kadar destek beklemezdim)
Herkes herşeyi soruyor ama iyi birşey anlatınca hevesimi kırmak dışında hiçbirşey yapmıyorlar. Anladım ki bu hayatta iyi gün dostu çok az. Kötü gün dostu ise gerçek dost değildir belkide. İnsanlar iyi birşey duymak istemiyor sanki. Ama kırıldığım nokta ben herkesin mutluluğuna iki kat sevinen biriyken onların bunu yapmaması. Bazen diyorum ki düğünüme kaç kişi mutlu olup gelir acaba.
Anlatmayayım dedim bu insanlara ondan sonra da birşey duyunca ‘nasıl bana bunu anlatmazsın ben ablanım ben arkadaşınım vs diyenler oldu’
Hadi arkadaşlar neyse ama ablama gerçekten alınıyorum