Kimsesizlik duygusu

African Girl .!.:

Hem annem hem babam vefat etti.Esimden mecburi bir şekilde belirli bir süre ayriyim( doğu görevinden dolayı) bu süreçte anne babasizligin zorluğunu,insana kattığı o mahzunluğu o kadar hissettim ki.etrafima baktığımda kiminin annesi kiminin kv si kiminin eşi yanına destek olmaya geliyor.Kimse benim gibi yalnız değil diyorum.Ben de bazen kendime acıyorum fakat birçok kişiden aldığım tepki şu ki dışardan çok güçlü ayakları üzerinde durabilen biri olarak göründüğüm.Bu da beni motive ediyor açıkçası.Sen de böyle düşün.Kaynanandan çorba falan bekleme boşver,yap kendin iç Profil durumuma da yazdım: "Minnet etme ki özgürlüğünü kazanabilesin "

Genişletmek için tıkla...

minnos01 .!.:

Benim akrabalarım benle aynı şehirde de ne oluyor? Ölsem haberleri olmaz. Kalabalıklar içinde yalnızım bende. Bu hayatta en güzeli kendi göbeğini kendin kesmek. Hiiç takma.

Genişletmek için tıkla...

ipek2890 .!.:

Allah rahmet eylesin öncelikle
Anneanneniz falan hayatta mi ? Gelse yanınıza
Benim anneannem de yaşlı öyle bana faydası dokunmaz iş anlaminda ama arada gelir kalır bende esimi de sever evde bir degisiklik olur.
Yalnızlık duygusu zor cidden kafanızı dağıtacak bir sey lazım bence size

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Kızlar merhaba, kafanızı şişirmek istemiyorum ama benim kendi içimde aşamadığım bir durum var ve bu beni çok üzüyor, ben ve eşim memuruz güzel ve rahat bir işimiz var ,eşim de iyi bir insan ( her ne kadar yeni evliyken bocalasakta uyumlu saygılı bir çiftiz) şöyle ki tüm akrabalarım memlekette ben görev ilimde yaşıyorum eşimle, eş ailesi de bizle aynı ilde ama bana faydaları yok hiç , aramız iyi ama kendi halindeler öyle kv kızım napıyorsun gel yemek yaptım yiyelim vs jestleri kesinlikle yok zaten bu şehre geldigimden beri özellikle annemi kaybettikten sonra aşırı derecede yanlız ve kimsesiz hissediyorum , babam zaten biz bebekken bırakıp gitmiş ( vefat etti o da) , bir kız kardeşim var onunla az da olsa teselli buluyorum, abim desen evli kendi dertlerine hayatın telaşına kapılmış gidiyor herkes gibi , sık sık iç geçiriyorum, iş yerinde herkes eve dönerken annelerinden yemek istiyorlar veya anneleri onları yemeğe davet ediyor bu durum içimi burkuyor, gurbet elde bir sıcak çorba verenim hastalanınca el aman edeceğim kimse yok gibi son senelerim hastalıkla geçti ve bu dönemlerde daha da içerledim bu duruma, çocuk meselesi de beni ayrıca üzdü ( 2 yıldır olmadi ) yani şuan bu duygularla anne olmak bile istemiyorum tedavi olasım bile gelmiyor, sanki çocuk doğurmak o çocuğa kötülük yapmak gibi geliyor, biliyorum çoğunuz psikoloğa git diyecek ki gideceğim de ama bu durumu aşamıyorum yardım alsam dahi , aşırı kimsesiz hissediyorum, hatta kendime acıyorum bazen kızlar neden böyle hissediyorum, benim gibi olan var mı, gurbet elde kimsesiz sapsız üzüm gibiyim, eşim çok iyi sarıp sarmalar ama içimdeki şevkat isteği duygusunu yenemiyorum, arkadaşlarımın anneleri falan onları yemeğe davet etse veya onlar için biseyler yapsa aşırı hüzünleniyorum, yaram hep kanıyor hiç kapanmıyor gibi Annesini kaybedip benim gibi olanınız var mi , sizce bu durumu nasıl aşarım

Genişletmek için tıkla...

evhayalim .!.:

Bir bebişiniz olsa sizin için çok iyi olucak emin olun.Rabbim kucağınızı boş bırakmasın,hayırlı evlatlar versin inşallah

Genişletmek için tıkla...

freudyenpsk .!.:

Allah rahmet eylesin annenize, sizin yüreğinize de ferahlık versin.
Bende ailemden uzaktayım, kızım var 2,5 yaşında. Kayınvalidem sıcakta davranır. Ama annemin yerini tutmaz. Allah herkesin annesine hayırlı uzun ömürler versin. Ama uzak olmak çok başka. Bende sizin gibiyim. Birisi iş çıkışı anneme gideceğim dese, annesi ile kahve fotoğrafı atsa içten içe öyle kıskanıyorum ki. Kısacık ömrüm uzaklıkla geçiyor diye kendi kendimi yiyorum. Bazen anneme kızıyorum keşke evliliğime izin vermeseydi uzak ben dayanamam deseydi diye. Ben bu durumu aşamıyorum, inşallah siz aşabilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

Isabella_7 .!.:

Anne ne kadar büyük bir dayanak değil mi bu hayatta?
Annenizin mekanı cennet olsun.
Rabbim size sabır versin.

Genişletmek için tıkla...

pikolata .!.:

Sizi çok iyi anlıyorum, hisleriniz çok normal ve sağlıklı duygular. Ben de 12 yıldır gurbetteyim. Annem hayatta fakat uzakta olduğu için sık görüşemiyoruz. İlk yıllar çok farketmedim fakat zamanla 2 çocuğum oldu vs.. derken annemi çok aradım. Yakın çevremdeki herkes annesi ile aynı şehirde ve sürekli görüşüyorlar. Onların durumunu görmek beni daha çok üzüyordu. Herkes beraber bir ben yalnızım gibi hissediyordum. Bu duygu arada bana gelir ve sonra gider:) Bu boşluğu doldurulamaz bir duygu ve zaman zaman yaşamamız normal. Kayınvalidem ise iyi biri ama annem gibi önümde arkamda koşmaz. Annelerimiz çok duyarlı, merhametli olduğu için aynı ilgiyi kayınvalideden göremeyince insan ilk başta hayal kırıklığı yaşıyır. Zamanla bunada alıştım, herkes annem gibi düşünceli olmayabilir. O nedenle kayınvalidemden yüksek beklenti içine girmiyorum, bu beni rahatlatıyor.

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Kızlar merhaba, kafanızı şişirmek istemiyorum ama benim kendi içimde aşamadığım bir durum var ve bu beni çok üzüyor, ben ve eşim memuruz güzel ve rahat bir işimiz var ,eşim de iyi bir insan ( her ne kadar yeni evliyken bocalasakta uyumlu saygılı bir çiftiz) şöyle ki tüm akrabalarım memlekette ben görev ilimde yaşıyorum eşimle, eş ailesi de bizle aynı ilde ama bana faydaları yok hiç , aramız iyi ama kendi halindeler öyle kv kızım napıyorsun gel yemek yaptım yiyelim vs jestleri kesinlikle yok zaten bu şehre geldigimden beri özellikle annemi kaybettikten sonra aşırı derecede yanlız ve kimsesiz hissediyorum , babam zaten biz bebekken bırakıp gitmiş ( vefat etti o da) , bir kız kardeşim var onunla az da olsa teselli buluyorum, abim desen evli kendi dertlerine hayatın telaşına kapılmış gidiyor herkes gibi , sık sık iç geçiriyorum, iş yerinde herkes eve dönerken annelerinden yemek istiyorlar veya anneleri onları yemeğe davet ediyor bu durum içimi burkuyor, gurbet elde bir sıcak çorba verenim hastalanınca el aman edeceğim kimse yok gibi son senelerim hastalıkla geçti ve bu dönemlerde daha da içerledim bu duruma, çocuk meselesi de beni ayrıca üzdü ( 2 yıldır olmadi ) yani şuan bu duygularla anne olmak bile istemiyorum tedavi olasım bile gelmiyor, sanki çocuk doğurmak o çocuğa kötülük yapmak gibi geliyor, biliyorum çoğunuz psikoloğa git diyecek ki gideceğim de ama bu durumu aşamıyorum yardım alsam dahi , aşırı kimsesiz hissediyorum, hatta kendime acıyorum bazen kızlar neden böyle hissediyorum, benim gibi olan var mı, gurbet elde kimsesiz sapsız üzüm gibiyim, eşim çok iyi sarıp sarmalar ama içimdeki şevkat isteği duygusunu yenemiyorum, arkadaşlarımın anneleri falan onları yemeğe davet etse veya onlar için biseyler yapsa aşırı hüzünleniyorum, yaram hep kanıyor hiç kapanmıyor gibi Annesini kaybedip benim gibi olanınız var mi , sizce bu durumu nasıl aşarım

Genişletmek için tıkla...

başınız sağ olsun
mekanı cennet olsun annenizin
inanın o kadar tanıdık ki anlattıklarınız
bu devirde hepimiz yanlızız aslında etrafta insan çok ama kişinin derdini paylaşabileceği çok az insan var
sizi nasıl teselli edeceğimi bilemedim
umarım en kısa zamanda güzel bir bebeğiniz olur
belki onunla teselli olursunuz.

defne-28 .!.:

başınız sağ olsun
mekanı cennet olsun annenizin
inanın o kadar tanıdık ki anlattıklarınız
bu devirde hepimiz yanlızız aslında etrafta insan çok ama kişinin derdini paylaşabileceği çok az insan var
sizi nasıl teselli edeceğimi bilemedim
umarım en kısa zamanda güzel bir bebeğiniz olur
belki onunla teselli olursunuz.

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Kızlar merhaba, kafanızı şişirmek istemiyorum ama benim kendi içimde aşamadığım bir durum var ve bu beni çok üzüyor, ben ve eşim memuruz güzel ve rahat bir işimiz var ,eşim de iyi bir insan ( her ne kadar yeni evliyken bocalasakta uyumlu saygılı bir çiftiz) şöyle ki tüm akrabalarım memlekette ben görev ilimde yaşıyorum eşimle, eş ailesi de bizle aynı ilde ama bana faydaları yok hiç , aramız iyi ama kendi halindeler öyle kv kızım napıyorsun gel yemek yaptım yiyelim vs jestleri kesinlikle yok zaten bu şehre geldigimden beri özellikle annemi kaybettikten sonra aşırı derecede yanlız ve kimsesiz hissediyorum , babam zaten biz bebekken bırakıp gitmiş ( vefat etti o da) , bir kız kardeşim var onunla az da olsa teselli buluyorum, abim desen evli kendi dertlerine hayatın telaşına kapılmış gidiyor herkes gibi , sık sık iç geçiriyorum, iş yerinde herkes eve dönerken annelerinden yemek istiyorlar veya anneleri onları yemeğe davet ediyor bu durum içimi burkuyor, gurbet elde bir sıcak çorba verenim hastalanınca el aman edeceğim kimse yok gibi son senelerim hastalıkla geçti ve bu dönemlerde daha da içerledim bu duruma, çocuk meselesi de beni ayrıca üzdü ( 2 yıldır olmadi ) yani şuan bu duygularla anne olmak bile istemiyorum tedavi olasım bile gelmiyor, sanki çocuk doğurmak o çocuğa kötülük yapmak gibi geliyor, biliyorum çoğunuz psikoloğa git diyecek ki gideceğim de ama bu durumu aşamıyorum yardım alsam dahi , aşırı kimsesiz hissediyorum, hatta kendime acıyorum bazen kızlar neden böyle hissediyorum, benim gibi olan var mı, gurbet elde kimsesiz sapsız üzüm gibiyim, eşim çok iyi sarıp sarmalar ama içimdeki şevkat isteği duygusunu yenemiyorum, arkadaşlarımın anneleri falan onları yemeğe davet etse veya onlar için biseyler yapsa aşırı hüzünleniyorum, yaram hep kanıyor hiç kapanmıyor gibi Annesini kaybedip benim gibi olanınız var mi , sizce bu durumu nasıl aşarım

Genişletmek için tıkla...

tzlm .!.:

Şurda varya seni en iyi anlayan benim bende öyleyim hiç kimsem yok. Keşke kardeşim olsa oturup ağlasam oda teselli etse oda yok ,çok zor bazen banada geliyor hayattan tat bile alamıyorum şuan çocuk istiyorum bir buçuk senedir olmuyor tedavi olmaya başladık çok zor tarifi yok biri dese annemlere gideceğiz yüreğime koca bi dert oturur ahahah 24 yaşındayım ama 24 yıl aile özlemini kimsesizliği hiç atlatamadım.

Genişletmek için tıkla...