Kızlar merhaba, kafanızı şişirmek istemiyorum ama benim kendi içimde aşamadığım bir durum var ve bu beni çok üzüyor, ben ve eşim memuruz güzel ve rahat bir işimiz var ,eşim de iyi bir insan ( her ne kadar yeni evliyken bocalasakta uyumlu saygılı bir çiftiz) şöyle ki tüm akrabalarım memlekette ben görev ilimde yaşıyorum eşimle, eş ailesi de bizle aynı ilde ama bana faydaları yok hiç , aramız iyi ama kendi halindeler öyle kv kızım napıyorsun gel yemek yaptım yiyelim vs jestleri kesinlikle yok zaten
bu şehre geldigimden beri özellikle annemi kaybettikten sonra aşırı derecede yanlız ve kimsesiz hissediyorum , babam zaten biz bebekken bırakıp gitmiş ( vefat etti o da) , bir kız kardeşim var onunla az da olsa teselli buluyorum, abim desen evli kendi dertlerine hayatın telaşına kapılmış gidiyor herkes gibi , sık sık iç geçiriyorum, iş yerinde herkes eve dönerken annelerinden yemek istiyorlar veya anneleri onları yemeğe davet ediyor bu durum içimi burkuyor, gurbet elde bir sıcak çorba verenim hastalanınca el aman edeceğim kimse yok gibi
son senelerim hastalıkla geçti ve bu dönemlerde daha da içerledim bu duruma, çocuk meselesi de beni ayrıca üzdü ( 2 yıldır olmadi ) yani şuan bu duygularla anne olmak bile istemiyorum tedavi olasım bile gelmiyor, sanki çocuk doğurmak o çocuğa kötülük yapmak gibi geliyor, biliyorum çoğunuz psikoloğa git diyecek ki gideceğim de ama bu durumu aşamıyorum yardım alsam dahi , aşırı kimsesiz hissediyorum, hatta kendime acıyorum bazen
kızlar neden böyle hissediyorum, benim gibi olan var mı, gurbet elde kimsesiz sapsız üzüm gibiyim, eşim çok iyi sarıp sarmalar ama içimdeki şevkat isteği duygusunu yenemiyorum, arkadaşlarımın anneleri falan onları yemeğe davet etse veya onlar için biseyler yapsa aşırı hüzünleniyorum, yaram hep kanıyor hiç kapanmıyor gibi
Annesini kaybedip benim gibi olanınız var mi , sizce bu durumu nasıl aşarım