Kimsesizlik duygusu

nilmil .!.:

Hiç mi arkadaşınız veya yaşlı bir teyzeniz yok yaşadığınız şehirde? Kimsesizlik duygusunu kalabalık aileler içinde yaşayan da var evet ama sizinki başka.

Genişletmek için tıkla...

nilmil .!.:

Peki onların yanına yakın zamanda tayin imkanınız var mı?

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Ya kendi memleketimde var tabi , ananem, teyzelerim, dayılarım çokta düşkünüz ama uzaktalar , telefonla konuşuruz fakat bana yetmiyor, istiyorum ki etrafımda olsunlar onları görmek vakit geçirmek istiyorum , özellikle bu aylarda tetikleniyor bu duygularım

Genişletmek için tıkla...

girlinred .!.:

Ben de sizinle aynı durumdayım, burulduğum oluyor bazen ama ne olursa olsun moralimizi yüksek tutmamız gerekiyor.

Genişletmek için tıkla...

Laale .!.:

Kıyamam…

Allahım rahmet eylesin mekanı cennet olsun inşallah…



Bak ne güzel anneanne,teyze,dayı varmış. Allahım hepsine sağlıklı ömürler versin inşallah.

Onlarla telefonla olsa şakalaşmak bir nebze de olsa iyi gelebilir.

Tavsiyem eşine sarıl.
Onunla mutlu olmaya çalış. Sevildiğini hissetmek insanı en çok mutlu eden duygu.

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Allah razı olsun , dua edin anneciğime , O evlatları için kendisini defa etmiş bir kadın..

Genişletmek için tıkla...

Laale .!.:

Kıyamam…

Allahım rahmet eylesin mekanı cennet olsun inşallah…



Bak ne güzel anneanne,teyze,dayı varmış. Allahım hepsine sağlıklı ömürler versin inşallah.

Onlarla telefonla olsa şakalaşmak bir nebze de olsa iyi gelebilir.

Tavsiyem eşine sarıl.
Onunla mutlu olmaya çalış. Sevildiğini hissetmek insanı en çok mutlu eden duygu.

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Kızlar merhaba, kafanızı şişirmek istemiyorum ama benim kendi içimde aşamadığım bir durum var ve bu beni çok üzüyor, ben ve eşim memuruz güzel ve rahat bir işimiz var ,eşim de iyi bir insan ( her ne kadar yeni evliyken bocalasakta uyumlu saygılı bir çiftiz) şöyle ki tüm akrabalarım memlekette ben görev ilimde yaşıyorum eşimle, eş ailesi de bizle aynı ilde ama bana faydaları yok hiç , aramız iyi ama kendi halindeler öyle kv kızım napıyorsun gel yemek yaptım yiyelim vs jestleri kesinlikle yok zaten bu şehre geldigimden beri özellikle annemi kaybettikten sonra aşırı derecede yanlız ve kimsesiz hissediyorum , babam zaten biz bebekken bırakıp gitmiş ( vefat etti o da) , bir kız kardeşim var onunla az da olsa teselli buluyorum, abim desen evli kendi dertlerine hayatın telaşına kapılmış gidiyor herkes gibi , sık sık iç geçiriyorum, iş yerinde herkes eve dönerken annelerinden yemek istiyorlar veya anneleri onları yemeğe davet ediyor bu durum içimi burkuyor, gurbet elde bir sıcak çorba verenim hastalanınca el aman edeceğim kimse yok gibi son senelerim hastalıkla geçti ve bu dönemlerde daha da içerledim bu duruma, çocuk meselesi de beni ayrıca üzdü ( 2 yıldır olmadi ) yani şuan bu duygularla anne olmak bile istemiyorum tedavi olasım bile gelmiyor, sanki çocuk doğurmak o çocuğa kötülük yapmak gibi geliyor, biliyorum çoğunuz psikoloğa git diyecek ki gideceğim de ama bu durumu aşamıyorum yardım alsam dahi , aşırı kimsesiz hissediyorum, hatta kendime acıyorum bazen kızlar neden böyle hissediyorum, benim gibi olan var mı, gurbet elde kimsesiz sapsız üzüm gibiyim, eşim çok iyi sarıp sarmalar ama içimdeki şevkat isteği duygusunu yenemiyorum, arkadaşlarımın anneleri falan onları yemeğe davet etse veya onlar için biseyler yapsa aşırı hüzünleniyorum, yaram hep kanıyor hiç kapanmıyor gibi Annesini kaybedip benim gibi olanınız var mi , sizce bu durumu nasıl aşarım

Genişletmek için tıkla...

Dasmeer .!.:

Rahmetli Doğan Cüceloğlu' nün dediği gibi annen yok kimsen yok.
Allah annenize rahmet eylesin.
Yalnızlık zor bir duygu.
Kardeşinizle daha sık konuşun telefonda.
Abinizi de arayın yine siz iletişim halinde kalin.
Kocanız iyiymiş bu zamanda iyi kocaya denk gelmek de zor.
Olanlara şükredip önünüze bakiniz.
Yine arkadaşla vs zaman gecirmeye çalışın hiçbiri anne yerini tutamaz tâbi.

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Kızlar merhaba, kafanızı şişirmek istemiyorum ama benim kendi içimde aşamadığım bir durum var ve bu beni çok üzüyor, ben ve eşim memuruz güzel ve rahat bir işimiz var ,eşim de iyi bir insan ( her ne kadar yeni evliyken bocalasakta uyumlu saygılı bir çiftiz) şöyle ki tüm akrabalarım memlekette ben görev ilimde yaşıyorum eşimle, eş ailesi de bizle aynı ilde ama bana faydaları yok hiç , aramız iyi ama kendi halindeler öyle kv kızım napıyorsun gel yemek yaptım yiyelim vs jestleri kesinlikle yok zaten bu şehre geldigimden beri özellikle annemi kaybettikten sonra aşırı derecede yanlız ve kimsesiz hissediyorum , babam zaten biz bebekken bırakıp gitmiş ( vefat etti o da) , bir kız kardeşim var onunla az da olsa teselli buluyorum, abim desen evli kendi dertlerine hayatın telaşına kapılmış gidiyor herkes gibi , sık sık iç geçiriyorum, iş yerinde herkes eve dönerken annelerinden yemek istiyorlar veya anneleri onları yemeğe davet ediyor bu durum içimi burkuyor, gurbet elde bir sıcak çorba verenim hastalanınca el aman edeceğim kimse yok gibi son senelerim hastalıkla geçti ve bu dönemlerde daha da içerledim bu duruma, çocuk meselesi de beni ayrıca üzdü ( 2 yıldır olmadi ) yani şuan bu duygularla anne olmak bile istemiyorum tedavi olasım bile gelmiyor, sanki çocuk doğurmak o çocuğa kötülük yapmak gibi geliyor, biliyorum çoğunuz psikoloğa git diyecek ki gideceğim de ama bu durumu aşamıyorum yardım alsam dahi , aşırı kimsesiz hissediyorum, hatta kendime acıyorum bazen kızlar neden böyle hissediyorum, benim gibi olan var mı, gurbet elde kimsesiz sapsız üzüm gibiyim, eşim çok iyi sarıp sarmalar ama içimdeki şevkat isteği duygusunu yenemiyorum, arkadaşlarımın anneleri falan onları yemeğe davet etse veya onlar için biseyler yapsa aşırı hüzünleniyorum, yaram hep kanıyor hiç kapanmıyor gibi Annesini kaybedip benim gibi olanınız var mi , sizce bu durumu nasıl aşarım

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Kızlar merhaba, kafanızı şişirmek istemiyorum ama benim kendi içimde aşamadığım bir durum var ve bu beni çok üzüyor, ben ve eşim memuruz güzel ve rahat bir işimiz var ,eşim de iyi bir insan ( her ne kadar yeni evliyken bocalasakta uyumlu saygılı bir çiftiz) şöyle ki tüm akrabalarım memlekette ben görev ilimde yaşıyorum eşimle, eş ailesi de bizle aynı ilde ama bana faydaları yok hiç , aramız iyi ama kendi halindeler öyle kv kızım napıyorsun gel yemek yaptım yiyelim vs jestleri kesinlikle yok zaten bu şehre geldigimden beri özellikle annemi kaybettikten sonra aşırı derecede yanlız ve kimsesiz hissediyorum , babam zaten biz bebekken bırakıp gitmiş ( vefat etti o da) , bir kız kardeşim var onunla az da olsa teselli buluyorum, abim desen evli kendi dertlerine hayatın telaşına kapılmış gidiyor herkes gibi , sık sık iç geçiriyorum, iş yerinde herkes eve dönerken annelerinden yemek istiyorlar veya anneleri onları yemeğe davet ediyor bu durum içimi burkuyor, gurbet elde bir sıcak çorba verenim hastalanınca el aman edeceğim kimse yok gibi son senelerim hastalıkla geçti ve bu dönemlerde daha da içerledim bu duruma, çocuk meselesi de beni ayrıca üzdü ( 2 yıldır olmadi ) yani şuan bu duygularla anne olmak bile istemiyorum tedavi olasım bile gelmiyor, sanki çocuk doğurmak o çocuğa kötülük yapmak gibi geliyor, biliyorum çoğunuz psikoloğa git diyecek ki gideceğim de ama bu durumu aşamıyorum yardım alsam dahi , aşırı kimsesiz hissediyorum, hatta kendime acıyorum bazen kızlar neden böyle hissediyorum, benim gibi olan var mı, gurbet elde kimsesiz sapsız üzüm gibiyim, eşim çok iyi sarıp sarmalar ama içimdeki şevkat isteği duygusunu yenemiyorum, arkadaşlarımın anneleri falan onları yemeğe davet etse veya onlar için biseyler yapsa aşırı hüzünleniyorum, yaram hep kanıyor hiç kapanmıyor gibi Annesini kaybedip benim gibi olanınız var mi , sizce bu durumu nasıl aşarım

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Beni en iyi siz anlarsınız o zaman , bakın normalde çok güçlü bir kadınım birtek bu duyguya yenik düşüyorum, yoksa tuttuğunu koparan ne istediğini bilen biriyimdir, evlendim kv 'den annelik bekledim yeni evliyken o da bu durumu kullandı hep , bu yüzden kimseye güvenim de kalmadı açıkçasıbu konuda

Genişletmek için tıkla...

gunces .!.:

Bu bende annemi kaybettikten sonra cok oldu. Hatta ilk zamanlar yalniz kaldim diye agliyordum. Esim yalniz degilsin dedikce esime sinirleniyordum. Benim babam hayatta ama annemle aramizdaki bag cok baskaydi. Ben destek de aldim. Eskisi gibi degil ama tamamen gecti diyemem. Karakter olarak gucsuz biri hic degilim, yalniz hic degilim ama o duygu cok baska ve yeri esle ya da baska bir seyle dolmayan bir bosluk.

Genişletmek için tıkla...

girlinred .!.:

Benim yanımda kv bile yok bak düşün okuldan arkadaşlar edinmedin mi…

Genişletmek için tıkla...

justdiary .!.:

Öncelikle başınız sağ olsun, anneciğinizin mekanı cennet olsun

Psikologa gitmeniz faydalı olabilir tabi ama psikologluk bir durumunuz yok bence, insan bazen sevdiklerinin yanındayken bile yalnız hissedebiliyor. Siz bir de herkesten ayrı bambaşka bir şehirde yaşıyorsunuz buna da üst üste yaşadığınız sıkıntılar eklenince böyle hissetmeniz çok normal.

Enerjinizi yüksek tutmaya ve bu düşünceden kurtulmaya çalışın. Yalnızlığı düşündükçe daha da yalnız hissedersiniz. Eşiniz var en azından onunla birlikte yaşadığınız şehrin el verdiği ölçüde sosyalleşmeye çalışın. Bir de zaten çalışıyormuşsunuz ama boş vakitlerinizde bir hobi edinip bir kursa gidebilirsiniz. Hem yeni insanlarla tanışırsınız o şehirde iletişiminiz ilerler yakın arkadaş olursunuz, hem de vaktiniz geçmiş olur

Genişletmek için tıkla...