- Konu Sahibi TugceSanli89
- #1
Bugun sizlerden başından geçenleri anlatıcam dostlarım...
26 haftalık bebeğimiz 50 günlük mücadele sonrasında evimize çıkmıştık.
Bebeğimizde 2 soruna raslanılmıştı.
1. Başında ufak bir kiste raslanıldı ve bu yüzdende belli periyotlarda hastaneye getirip kontol ettirilmesi istenildi.
2. ise 4. Evre tabir edilen çok tehlikeli göz problemimiz çıkmıştı.
Doktor bize her şeye hazırlıklı olun dedi. 1 hafta boyunca Allahımıza dualar ettik.
Şükürler olsunki 1 haftaki kontrollerimizde makula tamamlandığı için aynı gün 40-45 dk bebeğimize Laser uyguladılar. Ogün yavrum çok yoruldu ve canı yanmıştı her halinden belli oluyordu. Sanki bize küsmüş gibiydi yalnız bıraktık diye
(
Akşam olduğunda bebeğimizin yemeğini yedirip yatağına koyduk. Aradan 10 – 15 dk sonra eşim bizede yemek hazırlayıp tam sofraya otururken yataktan bir hıggg sesi geldi. Ben önemsiz diye kalkmadım.
Oysaki ufacık bir sese bile kalkan bendim her zaman. Annesi bir bakıyım dediğinde bebeğimiz simsiyah olmuştu.
Çabuk kalk dedi U… bebeğimiz nefes almıyor dedi. Ben hadi canım telaş yapma hemen bir şeyi yoktur dedim..
Eşim bebeğimi kucağına alıp onun canını acıtmaya başladı. Canı yanarsa ağlayıp nefes almayı hatırlıyordu çünkü
Sonra benim kucağıma verip u… bebeğimiz ölüyor dedi. Ben ve eşim ne yapacağımızı şaşırdık. Eşim ağlayıp bağırıyordu, bense ne yapacağımı şaşırmıştım. bende ters çevirip sırtına vurup nefes alması için ALLAH’ıma yalvardığımı hatırlıyorum.
Ablamlar üst katta oturuyorlardı tesadüs Annemde ablamlardaydı ama ben bilmiyordum.
O kadar canını acıtmamıza rağmen bebeğim simsiyah olup elleri ve başı yana düşmüştü.
Hiçbir tepki vermiyor hareketsizdi.Benim ve eşimin o halini anlatamaz sizlere.
Hemen koş ablamlara çıkalım dedim ve nasıl çıktığımızı bilmiyorum.
Kapıyı kırarcasına vurmaya başlayıp aynı andada eşim bağırıyordu.
.
Kapı açılır açılmaz anneme rasladım ve hemen bebeğimi ona verdim. Odanın içindekiler buz kestiler.
Annem hemen bebeği yüz üstü yatırıp sırtına yavaş yavaş vuruyordu. Annem bana bakıyor ben annema bakıyordum. Anacığım çok korkmuştu ama o metanetli olmaya çalışıyordu o dakkalar. Bebeğimizden halan hiç hareket yoktu. O ufacık boyuncuğu yana düşmüş ölü gibiydi. Kollarını kaldırıyor yere düşüyordu. Sanki bir anda mucize oldu, bebeğim burnundan ve ağzından 2-3 dk geçmesine rağmen birden kusmaya başladı. Ama halan hareketlerinin kısıtlı olduğunu hatılıyorum. Baktım gözlerinin feri yavaş yavaş gelmeye başladı. Ufak bir ağlamayla kendine geldi.
O an hepimiz bebeğimizin yüzüne bakıp yaşıyormu diye takip ediyorduk. Canımın içi artık nefes alıyordu. İşte ben orada kopmuşum. Evdekilerinde benden farklı hali yoktu annesi deseniz hıçkıra hıçkıra boncuk gözlerinden yaşlar geliyordu.
Bebeğimiz kendine geldikten hemen sonra hastanenin aciline gittik. Tekrar yatışını gerçekleştirdik. Olanları anlattık Kontrol amaçlı bebeğimizden kan alıp araştırma yapmaları gerektiğini ilettiler.
Kan alırken hemşireye rica edip bebeğime destek olmak istiyorum elini tutabilirmiyim dedim o bayanda beni kırmadı. O şiringayı minnacık eline sokarken ağlamaya başladı. Hemen elini tutup onunla konuşmaya başladım ve beni hissedip sustuğunu gördüm. Bebeğimden 3 tüp kan aldılar, elini tuttuğumdan itibarende hiç ağlamamışı yavrum.
Daha sonra kontrollerde Laserden sonra bebeklerin çok yorgun olduklarını ve bu sebepten dolayı bu tür problemlerin olabileceğini ilettiler. Size damla verdilermi diye sorduklarında bizde hayır dedik. Hatta özellikle laserden sonra sorduğumuzu ve gerek olmadığını ilettiler.
Annesi ile minik meleğim dün yoğun bakımdaki serviste kaldılar ve ben onları bırakıp evime gittim. O gece hayatımın en zor anlarını yaşadım.
Az önce hastaneden geldim. Meleğimi gördüm. Gözleri acayip şişmiş enfeksiyon kapmıştı. Gündüz annesi söylemişti ama bu kadar şişeceğini sanmıyordum. Görünce ikince kez yıkıldım. Canımdan bir parça koptu sanki.
Eşime karşı çok güçlü gözüküyordum yada gözükmeye çalışıyordumki bebeğime moral verebilsin kendiside güç toplayabilsin diye.
Sizle niye bunu paylaşıyorum derseniz. Eşime güçlü gözükmem lazım konuşsan gözlerim dolucak.
Ananla paylaşamıyorum, devamlı gözlerimin içine bakıyor bana moral vermeye çalışıyor onada güçlü olduğumu hissettirip bizim halimize üzülmesin istiyorum.
İçimi dökecek tek biyer kaldı oda evimdi. Şu an evde tekim bebeğimin eşyalarına bakıp konuşuyorum ve dua ediyorum.
O benim bebeğim, o benim parçam, o benim bu dünyadaki gerçek aşkım, onun için hiç düşünmeden canımı veririm dostları.
Bana derlerdiki erkekler ağlamaz… Kim demiş erkekler ağlamaz diye, ben BABAYIM BABAAAAA.
Lütfen bu yazıyı okurken bizlere üzülmeyin. Bunları bize acıyın diye yazmıyorum. İçimden geldi paylaşıcak biyer aradım çünkü.
Tek istediğim var sizlerden, tüm bebeklerimiz için bol bol dua edelim çünkü onların DUA lara çok ihtiyaçları var...
26 haftalık bebeğimiz 50 günlük mücadele sonrasında evimize çıkmıştık.
Bebeğimizde 2 soruna raslanılmıştı.
1. Başında ufak bir kiste raslanıldı ve bu yüzdende belli periyotlarda hastaneye getirip kontol ettirilmesi istenildi.
2. ise 4. Evre tabir edilen çok tehlikeli göz problemimiz çıkmıştı.
Doktor bize her şeye hazırlıklı olun dedi. 1 hafta boyunca Allahımıza dualar ettik.
Şükürler olsunki 1 haftaki kontrollerimizde makula tamamlandığı için aynı gün 40-45 dk bebeğimize Laser uyguladılar. Ogün yavrum çok yoruldu ve canı yanmıştı her halinden belli oluyordu. Sanki bize küsmüş gibiydi yalnız bıraktık diye
(Akşam olduğunda bebeğimizin yemeğini yedirip yatağına koyduk. Aradan 10 – 15 dk sonra eşim bizede yemek hazırlayıp tam sofraya otururken yataktan bir hıggg sesi geldi. Ben önemsiz diye kalkmadım.
Oysaki ufacık bir sese bile kalkan bendim her zaman. Annesi bir bakıyım dediğinde bebeğimiz simsiyah olmuştu.
Çabuk kalk dedi U… bebeğimiz nefes almıyor dedi. Ben hadi canım telaş yapma hemen bir şeyi yoktur dedim..
Eşim bebeğimi kucağına alıp onun canını acıtmaya başladı. Canı yanarsa ağlayıp nefes almayı hatırlıyordu çünkü
Sonra benim kucağıma verip u… bebeğimiz ölüyor dedi. Ben ve eşim ne yapacağımızı şaşırdık. Eşim ağlayıp bağırıyordu, bense ne yapacağımı şaşırmıştım. bende ters çevirip sırtına vurup nefes alması için ALLAH’ıma yalvardığımı hatırlıyorum.
Ablamlar üst katta oturuyorlardı tesadüs Annemde ablamlardaydı ama ben bilmiyordum.
O kadar canını acıtmamıza rağmen bebeğim simsiyah olup elleri ve başı yana düşmüştü.
Hiçbir tepki vermiyor hareketsizdi.Benim ve eşimin o halini anlatamaz sizlere.
Hemen koş ablamlara çıkalım dedim ve nasıl çıktığımızı bilmiyorum.
Kapıyı kırarcasına vurmaya başlayıp aynı andada eşim bağırıyordu.
.
Kapı açılır açılmaz anneme rasladım ve hemen bebeğimi ona verdim. Odanın içindekiler buz kestiler.
Annem hemen bebeği yüz üstü yatırıp sırtına yavaş yavaş vuruyordu. Annem bana bakıyor ben annema bakıyordum. Anacığım çok korkmuştu ama o metanetli olmaya çalışıyordu o dakkalar. Bebeğimizden halan hiç hareket yoktu. O ufacık boyuncuğu yana düşmüş ölü gibiydi. Kollarını kaldırıyor yere düşüyordu. Sanki bir anda mucize oldu, bebeğim burnundan ve ağzından 2-3 dk geçmesine rağmen birden kusmaya başladı. Ama halan hareketlerinin kısıtlı olduğunu hatılıyorum. Baktım gözlerinin feri yavaş yavaş gelmeye başladı. Ufak bir ağlamayla kendine geldi.
O an hepimiz bebeğimizin yüzüne bakıp yaşıyormu diye takip ediyorduk. Canımın içi artık nefes alıyordu. İşte ben orada kopmuşum. Evdekilerinde benden farklı hali yoktu annesi deseniz hıçkıra hıçkıra boncuk gözlerinden yaşlar geliyordu.
Bebeğimiz kendine geldikten hemen sonra hastanenin aciline gittik. Tekrar yatışını gerçekleştirdik. Olanları anlattık Kontrol amaçlı bebeğimizden kan alıp araştırma yapmaları gerektiğini ilettiler.
Kan alırken hemşireye rica edip bebeğime destek olmak istiyorum elini tutabilirmiyim dedim o bayanda beni kırmadı. O şiringayı minnacık eline sokarken ağlamaya başladı. Hemen elini tutup onunla konuşmaya başladım ve beni hissedip sustuğunu gördüm. Bebeğimden 3 tüp kan aldılar, elini tuttuğumdan itibarende hiç ağlamamışı yavrum.
Daha sonra kontrollerde Laserden sonra bebeklerin çok yorgun olduklarını ve bu sebepten dolayı bu tür problemlerin olabileceğini ilettiler. Size damla verdilermi diye sorduklarında bizde hayır dedik. Hatta özellikle laserden sonra sorduğumuzu ve gerek olmadığını ilettiler.
Annesi ile minik meleğim dün yoğun bakımdaki serviste kaldılar ve ben onları bırakıp evime gittim. O gece hayatımın en zor anlarını yaşadım.
Az önce hastaneden geldim. Meleğimi gördüm. Gözleri acayip şişmiş enfeksiyon kapmıştı. Gündüz annesi söylemişti ama bu kadar şişeceğini sanmıyordum. Görünce ikince kez yıkıldım. Canımdan bir parça koptu sanki.
Eşime karşı çok güçlü gözüküyordum yada gözükmeye çalışıyordumki bebeğime moral verebilsin kendiside güç toplayabilsin diye.
Sizle niye bunu paylaşıyorum derseniz. Eşime güçlü gözükmem lazım konuşsan gözlerim dolucak.
Ananla paylaşamıyorum, devamlı gözlerimin içine bakıyor bana moral vermeye çalışıyor onada güçlü olduğumu hissettirip bizim halimize üzülmesin istiyorum.
İçimi dökecek tek biyer kaldı oda evimdi. Şu an evde tekim bebeğimin eşyalarına bakıp konuşuyorum ve dua ediyorum.
O benim bebeğim, o benim parçam, o benim bu dünyadaki gerçek aşkım, onun için hiç düşünmeden canımı veririm dostları.
Bana derlerdiki erkekler ağlamaz… Kim demiş erkekler ağlamaz diye, ben BABAYIM BABAAAAA.
Lütfen bu yazıyı okurken bizlere üzülmeyin. Bunları bize acıyın diye yazmıyorum. İçimden geldi paylaşıcak biyer aradım çünkü.
Tek istediğim var sizlerden, tüm bebeklerimiz için bol bol dua edelim çünkü onların DUA lara çok ihtiyaçları var...
Son düzenleme:
