Keşke Anne Olmasaydım ..

Galiba biraz erkek çocukları zor
Allah yardımcın olsun
Eger ki yalnızsan daha da zor
Biz geçen akşam yemeğe gittik
Güya evlilik yıl dönümümuz diye inan yemeği ağzımızla mı yedik burnumuzlâ mi bilemedik ki benim ki daha 8 aylik
baba en büyük yardimci aslında
 
Bu daha en iyi gunleriniz .Ergenlik ve sinav zamanı intihar etme yüzdeniz cok yüksek .
İnanın bu en iyi günleriniz .
Hayattan zevk almaya çalısın .Sonra çok pisman olacaksiniz .
 
Ayy amannn bende de var bir erkek çocuğu hemde ne zor :)


Maşallah benimki de ele avuca sığmıyor. Tek başına kudurmayı evi dağıtmayı başarıyor.
Ben biraz sitem etsem "tek çocuk hiç çocuk ikinci olursa görürsün" deyip azıcık olan ikinci çocuk hevesimi de bastırıyorlar :)
 
Evet,belki kısıtlanmaya sebep olarak çocuğu değil de günlük işleri ya da diğer etmenleri görsek ona göre çare arayabileceğiz.
Örneğin benim işimi zorlaştıran çocuklarım değil,eşimin yardım edememesi ve diğer aile dışındaki çevrenin sorunlarıydı,bunun farkında olmam işimi kolaylaştırdı.
Çocuklarımı karşıma değil yanıma aldım,,çünki konudaki en suçsuz ve bana güç veren onlardı,her şeyi dışımızda bıraktım,eşimi de çok çalıştığı için içimde affettim ve işim kolaylaştı.
 
Konuyu kendim açtım zannettim bir an, defalarca açmaya yeltenip bir türlü dile getirmeye cesaret edemediğim duygularım.. O kadar yıprandım ki 3 sene de, evlilik benim için resmen kölelik oldu. Sadece zorluk, sadece yorgunluk.. Evlendim evleneli hep sorun, sıkıntıyla uğraştık. İlk 1 yılım iş problemleriyle geçti, bugün geçecek yarın geçecek derken uzun zamandır jinekolog muayenesinden geçmediği düşünerek doktora gittim varan 2 oldu resmen, çikolata kistin var kısırlığa yol açan bir kist, bebek düşünüyor musun deyince? Dur abla ben daha 4 aylık evliyim, daha evliliğimden bir şey anlamadım, hadi onu geçtim bir sürü borç var ne çocuğu diyesim geldi? İstemediğimi söyledim, istemen lazım ama dedi sadece! Bir 6 ay ilaç tedavisi gördüm kist küçüldü sonrasında tabii daha beklememin faydasız olduğu ya ameliyat olacağım ki onunda riskleri falan derken zaten olmama ihtimaliyle de eşimin üzerimde kurduğu psikolojik baskıya yenik düştüm.

Yeni işe girmiştim, şartları çok iyi olan kimsenin kolay kolay bırakmak istemeyeceği hamilelikten dolayı çıkarıldım. En azından doğum iznine kadar çalışırım derken, bir anda işsiz kaldım..

Oğlum doğdu, zaten hastaneden eve gelince kendimi sanki koca bir taşın altında kalmış gibi hissettim, bir de gazlı olup ağlama krizlerine girince.. Ağlamaktan tek göğsümde sütüm azaldı bir anda, yalnız kalmak istemiyordum ama ne anne var ne de kayın valide.. Eski günlerim aklıma geliyordu istemsizce ne kadar özlediğimi fark edince kendimi suçlu hissediyordum. Aylarca koltuğa bağımlı yaşadım, en erken yattığı saat gece 02:00 oluyordu. Bütün gün evde, arkadaşlarım başka semtlerde, ha deyince gidilmiyor.

Şuan 20 aylık huysuzluk ve inat tam gaz devam. Dışarı çıkarız sürekli mızırdanır, ne gördüğümüzden ne içtiğimizden bir şey anlarız ve o durmadıkça biz gerilip eşimle birbirimize sarıyoruz.

Bazen eşimle konuşurken şu 3 senemden ne anladım? Ne cicim ayı yaşadım ne başka bir şey üstüne hala dert, sıkıntı derim kendimi tutamayıp, ilk sene borçlardan her şeyi erteledik, sonra çocuk gelince zaten maddi durum mu kaldı ortada yapacak? Böyle bazen yeni evlileri görüyorum ağızları kulaklarında geziyorlar tozuyorlar içime bir öküz oturuyor sanki. Bir daha hiç bir zaman yaşayamayacağım şeyler olarak hayalde kaldılar.
 
9-10 yaş deyince bir umitsizlige kapıldım
2. Miii
O şimdilik lüks :)
 
Seni anlıyorum,yine yaparsın istediklerini üzülme,bak okullara açıldı,3ünü de gönderdim,şimdi kahve keyfi yapıyorum,istersem bir sahil kenarına gidip çay içerim,istersem vitrin bakıp alışveriş yaparım.Geçiyor,sen günlük küçük molalar ver kendine,ağlasa da.O güne sağlam kafa ve psikolojiyle erişmen gerek
 
Oyle guzel bir cevap vermissiniz ki sadece "sonuna kadar katiliyorum" demek istiyorum.
Hayatta esi benzeri olmayan, delice bir sevda bence evlat :))) akil kari degil belki bi insana adanmis bir omur. Bazen cok yiliyor yoruluyor insan ama gercekten de o essiz evlat kokulari, gulusleri, sarilmalari,akilli akilli konusmalari, beraber gecirilen mutlu neseli anlar dunyalara degisilmez. Surekli bir endise, kaygi, hastalaninca 10 yas yaslanma :), soguyan caylar, ac gecen saatler, tuvalet banyonun bile lukse donusmesi.....hepsine ragmen Allah hepimizin evladini bagislasin
 
Kendinizi üzmeyin, oğlunuz biraz büyüyüp kreşe/okula gittiğinde rahatlayacaksınız, kendinize ayıracak vaktiniz olacak. Şu zamanda özellikle maddi yetersizlikler daha da canımızı sıkıyor, hele bu aralar hepten umutsuz olduk. Evlat duyguyu elbette çok güzel ama iyi bir ebeveyn olmak için başta kendimizi iyi hissetmeliyiz.
 

16 ay her gün neredeyse mutsuzdum, yataktan istem dışı mutsuz kalkıyordum. 3 aydır çalışıyorum çok şükür, maddi anlamda rahatlıyoruz ama çalışma saatlerim uzun muhasebeciyim ama, çay kahve yap, bulaşıkları yıka, temizlik yap, böyle anlaşmadık sonradan bana yıktılar. Yani hep ödün vermek zorundayım.

Zaten evlendiğimizden beri nasıl bir şans varsa yükün ağır kısmı bana düştü. Çalışmak değil, ağır şartlarda çalışmak zorunda kalıyordum. Eşim hafta sonu çalışmıyordu ama ben yeri geldi akşama kadar çalışıyordum, hadi çocuk yoktu. Şimdi çocukla zor şartlara devam..

Sonra derler benim ağzımdan evlilikle ilgili güzel bir şey çıkmamış hiç, yalnız evlilik çok güzel diyenler de 4 aylık evliyken 3. tatiline gidenler, her gün bir yerde gezenler..
 
Son düzenleme:
ben ilk çocuğumda böyle olmuştu.farklı sıkıntılar üst üste gelince.kaç yaşındalar sizinkiler.
 
Çocuk yapmak güzel olduğu kadar aynı zamanda da kocaman bir risktir. Hele huysuz ve zor çocuksa bazen konu sahibinin yaşadıklarını yaşayabiliyoruz. Ben çocukları çok severim ve hep kalabalık aile olma hayalini kurardım tek çocuk olduğum için ama özellikle 2.bebekten sonra artık kendim için değil sadece çocuklarım için yaşadığımı farkettim. Arasıra anne veya kayınvalide yardım etse de genel olarak bütün yükü kendimiz çekeriz. Hem çocuk yapıp hem gezen tozan hiçbir şeyinden kısmayan kadınlara çok özenmeye başladım, özellikle şu günlerde stres ve maddi kaygılar arttıkça daha da düşünür oldum. Konu sahibini ve burda benzer durumlar yaşayan kadınları çok iyi anlıyorum hele belli bir çalışma hayatı olan ve geçmişte hayatını doya doya yaşayanlar için sürekli çocuğa endeksli yaşamak çok zor oluyor, hepimiz çocuklarımızı çok seviyoruz onların geleceği için birşeyler yapmaya çalışıyoruz ama mutlu bireyler yetiştirmenin en kısa yolu önce ebeveynlerin mutlu olması olduğu kesin.
 
Emin ol hep böyle kalmayacak,bir şekilde ya daha iyi iş şartları ya da başka bir kolaylıkla rahatlarsın.
Ben şimdi rahatım dedim ama bu durum ancak 4 yıldır var.
3 çocuğumuzla gidiyorduk işimize,orada hem çalışıyor,hem onlara bakıp avutuyor, ilgileniyordum,oradan eve bırakıyordu eşim bizi,kendi başka bir işe gidiyordu,çünki kazancımız çok azdı.
Ben çocuklarımı yeıkayıp yediriyor,evden yaptığım işimin başına geçiyordum.
Çok gece oldu yemek yiyemeden oturduğum yerde uyuyakaldığım.
Ertesi günün yemeğini de yapmam,çantayı hazırlamam gerekiyordu.
Fakat nasıl dayandım;çocuklarımız çin dedim,geleceğimiz için.Şimdi canım isterse ya da yoğun zamanlarda eşime yardım ederim.Zengin olmadık ama tekeri tümsekten kurtardık şükür.Hobilerime zaman ayırırım,evden iş yaparım bazen,bazen derim keşke o kadar kaygılanmasaydım,o güzel yıllarımı daha güzel geçirseydim,her şey yolunu buluyor,yıpransan da,rahat olsan da...
 

Amin.
Abartmıyorum 18 aylık olana kadar kendimi unutmuştum. Çalışıyordum ama 12 kilo verdiğimi bile etrafım söyledikçe farkettim. 2 yaşında olunca kremler almaya, oje sürmeye kendime bakmaya başladım :)
Çocuk konusunda her dönemin zorluğu ayrı. Tamamen bitmiyor ama duruma daha kolay adapte olmaya alışıyorsun. Şimdi yeni doğum yapan arkadaşlara bakıp sabır diliyorum içimden :)
Çok zor. Ben isyan eden, sitem eden anneleri yargılamam. Özellikle yanında destek olan biri yoksa girdap halini alıyor..
 


Aynen öyle, sabrediyorum hoş bazen kendimden bile kaçmak istiyorum böyle bir dağ evinde tek başıma, kimse olmadan, hiç bir şey düşünmeden kalsam kalsam kalsam.. Allah başka dert vermesin yine de, sağlık olsun da ama işte insan yine de üzülüyor yaşadıklarına, yaşayamadıklarına, hani bir laf var her şey zamanında güzel derler, çok doğru şimdi gezsem de keyif alamıyorum çocuktan, eşim çocukla çok ilgili, bana diyor sana ne oluyor ben ilgileniyorum, sen neden geriliyorsun iyi de, aynı ortamda değil miyiz? İki çift laf edemeyince insanın morali bozuluyor, pişman oluyor çıktığına..
 
Son düzenleme:
size sonuna kadar katılıyorum.
tek çocuk annesi olmama rağmen özgürlüğüme düşkün ve fazla anaç olmayan yapım, uyuşuk bana ev işinde yada çocuk bakımında yeteri kadar yardımcı olmayan eş, çalışmama rağmen yaşadığım maddi kaygılar, çocuğuma her anlamda yetebilmek için maddi manevi elimdekini ortaya koymam, iş stresi ayrı bir dert , tabiki kızımın şu ara her yeri dağıtma,inadına bazı şeyleri yapma , sürekli benimle birşeyler yapma isteği de eklenince bazen bende aynı duyguları yaşıyorum.
bu ara bende eşime karşı bir nefret duygusu başladı mesela.
bende eşine çocuğunu bırakıp (gözü arkada kalmadan), belli dönemlerde yalnız takılıp kendine zaman ayıran annelere özeniyorum şu an...
kendime zaman ayırmaya, kendime yatırım yapmaya ihtiyacım var ama buna zamanım yok ;(
 
Ben çok anaç bi insanımdır çocukluğumdan beri evlilik fln değilde bebeğim olsun istedim hep, ama şuan bi 8 aylık kızım var gece milyon kere uyanır zorla yemek yediririm yemeyince huysuzlanır ama yine yemez vs zor bi bebek, çok çocuk isteyen bana tüplerimi nasıl bağlatabilirimi düşündürtüyor. Onu hayattaki herşeyden daha çok seviyorum ama annelik çooook zormuş birden fazlasını düşünemiyorum, bi de erkek çocuğu daha zormuş allah yardımcınız olsun ama başa gelen çekilir ya az daha sabredin okul zamanında en azından nefes alacak zamanının olur
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…