Kendini anne gibi hissedememek…

Bugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.

Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.

İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.

Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..

Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.

Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.

Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…

Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.

Lady Guinevere .!.:

Bugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.

Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.

İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.

Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..

Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.

Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.

Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…

Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.

Genişletmek için tıkla...

Yaşadığın her şey normal ve bence en büyük sebebi daha çekirdek aile olarak baş başa kalamamanız. Nerde niye kalıyorsunuz bilmiyorum ama en iyisi anne baba bebek baş başa olmak o şekilde daha çabuk adapte olursunuz. Henüz lohusasın kendini değişik hissetmen çok normal. Benim iki tane çocuğum var ama senin çocuğuna senin kadar iyi bakamam emin ol kendini kötü hissetme . İnsanlara da fazla konuşma yorum yapma hakkı verme benim bebeğim ben böyle yapıyorum de sustur. Ben iki çocuğumda da doğumdan sonra tek kalmak istedim yardım istemedim yaşlı insan tavsiyesi istemedim benim kafama uymuyor çünkü. Şu an sürekli emzirme alt değiştirme uykusuzluk halindesiniz zorlanmanız çok normal

Ayrıca şu an bana da biri anne olmak nasıl bir his dese ne diyeceğimi bilemem yani 3 ve 5 yaşında iki çocuk annesi olarak

atlasokyanusu .!.:

Ayrıca şu an bana da biri anne olmak nasıl bir his dese ne diyeceğimi bilemem yani 3 ve 5 yaşında iki çocuk annesi olarak

Genişletmek için tıkla...

ne bileyim.. sanırım ben bi anda hayatım bambaşka bir anlam kazanacak sandım.. ama tek hissettiğim ğnanılmaz yorgunluk ve ömür boyu omuzlarımda olacak ağır bir sorumluluk.. olumlu yanlarını henüz yasayamadım.. bebeğim gülümsediğinde mutlu oluyorum anlık..

ilk günler emzirmeyi çok seviyordum ama artık o da beni strese sokuyor. cünkü bazen gerginken ve huzursuzken bebeğim memeyi tutmuyor ve 15 dk, bazen yarım saat uğrasıyoruz.. her emzirme öncesi ya yine aynısı olursa diye strese giriyorum. bir an önce emsin de bitirsin diye bekliyorum

Lady Guinevere .!.:

ne bileyim.. sanırım ben bi anda hayatım bambaşka bir anlam kazanacak sandım.. ama tek hissettiğim ğnanılmaz yorgunluk ve ömür boyu omuzlarımda olacak ağır bir sorumluluk.. olumlu yanlarını henüz yasayamadım.. bebeğim gülümsediğinde mutlu oluyorum anlık..

ilk günler emzirmeyi çok seviyordum ama artık o da beni strese sokuyor. cünkü bazen gerginken ve huzursuzken bebeğim memeyi tutmuyor ve 15 dk, bazen yarım saat uğrasıyoruz.. her emzirme öncesi ya yine aynısı olursa diye strese giriyorum. bir an önce emsin de bitirsin diye bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

Bilmiyorum yani ben 2.5 sene uğraştım ilk çocuğum için ve hamile kalınca o kadar midem bulanıyordur ki suyu bile öğüre öğüre içiyordum değer miydi ya falan diye düşünüyordum o kadar istememe rağmen. İnsan zorlanınca bunları hissetmesi çok normal sizde bi gariplik yok yani. Belki etrafınızdaki diğer insanlar çok romantize ediyorsa ya da sosyal medyadan falan annelerin paylaşımlarını görüyorsanız kendinizi bundan dolayı eksik hissediyor olabilirsiniz. Herkes hep güzel anını iyi anını çok güzel cümlelerle paylaşıyor sonuçta. Herkes çocuğunu çok sever tabi ki ama zorlandığımızda ya da yorgun uykusuz olduğumuzda çok da romantik olmuyor annelik yani gerçekten daha çok yeni annesiniz bebeğiniz için de sizin için de zor bi süreç siz alışma sürecindesiniz bebeğiniz kendi derdini anlatacak durumda değil sadece ağlıyor ne sıkıntısı olsa. Herkes bu yollardan bu şekilde geçiyor kendinizde sıkıntı hissetmeyin stres yapmayın daha kötü olmayın derim

Ohooo çok yeni kuzum ya. Yazdıklarını okurken kendimi gördüm inan ki o kalabalık öyle etkiliyor ki insanı. Biri çiçek dese böcek anlıyoruz. Ha böcek diyen patavatsızlar da var evet. Diğer insanların normal hayatına devam ederken sanki senin ömrün bir odada tıkılı kalıp, emzirip, alt değiştirmeyle geçecekmiş gibi hissetmen kadar normal bir durum yok. Bunu ilk düşünen anne sen değilsin emin ol. Tam da buna lohusalık deniyor işte... Kendine geçecek demekten başka yolu yok bunun. İlk defa bir bebeğin, üstelik de kendi yavrunun, bakımını tamamen üstlendiğin için böyle oluyor. O bebeğin bütün dünyası sensin sen onun annesisin daha ötesi yok bunu unutma ve ona senden daha iyi kimse bakamaz. En ünlü en profesyonel ordinaryus pedagog (böyle bir şey var mı bilmiyorum fytggshdj) bile senden daha iyi bakamaz ona. Ben de böyle düşündüm hep sonra yediğim ayazı unuttum ve ikinciyi yaptım. Sana çok uzak geliyor şimdi değil mi? Gelmesin ; daha dün gibi aklımda bebeğim ilk gün nefes alamıyor zannedip apartmanı ayağa kaldırdığım gün çocuk uyumaya çalışıyormuş meğer...

En büyük sebebi yalnız kalamamış olmanız bence de. Ne zaman evinize gideceksiniz?
Mesela neden kucaklarına vermiyorsunuz? Şunun için soruyorum; kucaklarına vermeme konusunda direnebildiyseniz eğer, diğer konularda da işinize karışmamaları konusunda dik durabilirsiniz.

Lady Guinevere .!.:

Bugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.

Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.

İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.

Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..

Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.

Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.

Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…

Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.

Genişletmek için tıkla...

Evinize geçin sorunun farkındasınız

Bence anne olmak öyle filmlerdeki gibi görünün şey değil . Bende oğlumu kucağıma aldığım zaman hissizdim benimsemek kabullenmek çok zor . Oğlum 5 yaşında şuan hiç birşeyin düzeltiği yok her dönemin kendine dair sorunları var . Bugün saçma sapan bir sebeb yüzünden 1 saat ağlama krizi yaşadı eline ne geçtiyse bana attı vurdu vs şuan uyudu mesela salak gibiyim öyle bakıyorum beynim çınlıyor . Yan komşu msj atmış çocuğun krizini duymuş bana dedi ki nasıl sabrettin sen . Bilmiyorum ya büyüyorlar ama nasıl ? Bu hislerde olduğun için kendini suçlama annelik bence çok zor

Limonsuzzcay .!.:

En büyük sebebi yalnız kalamamış olmanız bence de. Ne zaman evinize gideceksiniz?
Mesela neden kucaklarına vermiyorsunuz? Şunun için soruyorum; kucaklarına vermeme konusunda direnebildiyseniz eğer, diğer konularda da işinize karışmamaları konusunda dik durabilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

10 güne evimize gecicez..

çünkü bebeğe bir sey yapacaklarından korkuyorum.. yani bilerek değil ama ya tesr tutarlarsa, ya bebek ağlar ve susturamazlarsa, ya bebeğe benim onaylamadığım bir sey yaparlarsa vs vs..

işime karışmamalarını zaten sürekli söylüyorum. benim bebeğim ve doğru veya yanlış benim kararlarım uygulanacak diyorum ama susmuyorlar bırbır konusuyorlar. bebek ağlada yok doymadı, yok üsüttünüz çocugu, yok aksam yediğin yemek yüzünden bebeğe gaz oldu bıktım

sadolinda .!.:

Ohooo çok yeni kuzum ya. Yazdıklarını okurken kendimi gördüm inan ki o kalabalık öyle etkiliyor ki insanı. Biri çiçek dese böcek anlıyoruz. Ha böcek diyen patavatsızlar da var evet. Diğer insanların normal hayatına devam ederken sanki senin ömrün bir odada tıkılı kalıp, emzirip, alt değiştirmeyle geçecekmiş gibi hissetmen kadar normal bir durum yok. Bunu ilk düşünen anne sen değilsin emin ol. Tam da buna lohusalık deniyor işte... Kendine geçecek demekten başka yolu yok bunun. İlk defa bir bebeğin, üstelik de kendi yavrunun, bakımını tamamen üstlendiğin için böyle oluyor. O bebeğin bütün dünyası sensin sen onun annesisin daha ötesi yok bunu unutma ve ona senden daha iyi kimse bakamaz. En ünlü en profesyonel ordinaryus pedagog (böyle bir şey var mı bilmiyorum fytggshdj) bile senden daha iyi bakamaz ona. Ben de böyle düşündüm hep sonra yediğim ayazı unuttum ve ikinciyi yaptım. Sana çok uzak geliyor şimdi değil mi? Gelmesin ; daha dün gibi aklımda bebeğim ilk gün nefes alamıyor zannedip apartmanı ayağa kaldırdığım gün çocuk uyumaya çalışıyormuş meğer...

Genişletmek için tıkla...

su an tek derdim bebeğimiz sağlıklı ve huzurlu olması valla.. ikinci cocuk su an uzay kadar uzak bana

her gece nolur ağlamasın bu gece diye ağlayarak dua ederek uyuyorum. zaten sarılıpımız olduğu için 1.5 saatte bir uyanıp emziriyorum. bazı geceler çok iyi ama bazı geceler 3 saat uykuya gecmiyor ve yarım saatte bir meme istiyor. emzirirken uyuycam diye korkudan ödüm kopuyor..

Lady Guinevere .!.:

10 güne evimize gecicez..

çünkü bebeğe bir sey yapacaklarından korkuyorum.. yani bilerek değil ama ya tesr tutarlarsa, ya bebek ağlar ve susturamazlarsa, ya bebeğe benim onaylamadığım bir sey yaparlarsa vs vs..

işime karışmamalarını zaten sürekli söylüyorum. benim bebeğim ve doğru veya yanlış benim kararlarım uygulanacak diyorum ama susmuyorlar bırbır konusuyorlar. bebek ağlada yok doymadı, yok üsüttünüz çocugu, yok aksam yediğin yemek yüzünden bebeğe gaz oldu bıktım

Genişletmek için tıkla...

Aslında tek çözüm he he diyip kendi bildiğini okumak ama işin içine lohusalık da girince dayanılmaz oluyor.
Burada en büyük görev eşinize düşüyor. O susturacak ailesini başka yol yok.
Eve dönmenizi öne çekme ihtimaliniz yok mu

Daha 12 gün olmuş doğum yapalı hormonlarınız dengelenmemiş o kadar normal ki yaşadıklarınız.. ayrıca ben de doğum yapınca annelik duygusu bir anda yüklenmedi zamanla bebeğime sevgim ve bağlılığım arttı

Guinevere, hissettiğin duyguları, aklından geçenleri bir çok yeni anne yaşıyor. Kendince makul sebeplerle çok uzun süredir oradasın. En kısa zamanda evine geçmelisin. Bu da her şeyi çözmeyecek ama %70 daha iyi olurdun kendi evinde.

Limonsuzzcay .!.:

Aslında tek çözüm he he diyip kendi bildiğini okumak ama işin içine lohusalık da girince dayanılmaz oluyor.
Burada en büyük görev eşinize düşüyor. O susturacak ailesini başka yol yok.
Eve dönmenizi öne çekme ihtimaliniz yok mu

Genişletmek için tıkla...

Bildiğini okuduğun zaman yine bıdı bıdı yapıyorlar . Şahsen ben denedim

Limonsuzzcay .!.:

Aslında tek çözüm he he diyip kendi bildiğini okumak ama işin içine lohusalık da girince dayanılmaz oluyor.
Burada en büyük görev eşinize düşüyor. O susturacak ailesini başka yol yok.
Eve dönmenizi öne çekme ihtimaliniz yok mu

Genişletmek için tıkla...

yok malesef.. bebek biraz toparlansın istiyoruz henüz yolculuk için cok kücük..

herkese esim cevap veriyor zaten genelde. sağ olsun hep destek bana. cogu gece ben sadece emziriyorum, geri kalan tüm bakımını o yapıyor. ama işte esim olmadığı yerde direkt laf sokuyorlar. ben de ağlayarak esime anlatıyorum napayım

Lady Guinevere .!.:

Bugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.

Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.

İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.

Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..

Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.

Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.

Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…

Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle bebeğinize uzun sağlıklı ömürler diliyorum. Şuan yaşadığınız her şey normal. Hem hormonlar hemde yeni bir hayata adapte olmak sizi zorluyor. Bende ilk çocuğumda sizin gibi hissetmiştim ama kendi kendime kalınca bebeğime de çocuklu hayata da alışmıştım. Emin olun bebeğiniz büyüdükçe sevgisi de içinizde büyüyecek. Sağlıcakla büyütün inşeallah

Çok yenisin daha böyle hissetmen çok çok doğal emin ol annelik duygusu git gide yükseliyor ya ama en çok kreş zamanı anlıyorsun merak etme güzel sağlıklı bir şekilde büyür inşallah her anın tadını çıkart

İlk aylar bende öyleydim. Acaba ben yıllarca beklediğim yavrumu sevmiyormuyum diye düşünüyordum. Eşim ona ilgi gösterince eşimi bebegimden kıskanıyordum. Aslinda bu lohusa depresyonu. Az daha büyüsün her şey rayına oturacak sen ona o sana alışacak. Uykusu her geçen ay düzelecek. Zaman zamn git geller olacak. Diş atak hastalık. Geçecek inan

my mister .!.:

Çok yenisin daha böyle hissetmen çok çok doğal emin ol annelik duygusu git gide yükseliyor ya ama en çok kreş zamanı anlıyorsun merak etme güzel sağlıklı bir şekilde büyür inşallah her anın tadını çıkart

Genişletmek için tıkla...

Evet ya bende ilk zamnlar niye ben bebegimi sevmiyorum diyordum . Sonra birisine misafirliğe gittik orda bebegimi elden ele alıp bor opuyorlar. Orda şekilden şekile girdim kıskançlıktan. Megerse seviyormuşum dedim. O zamnlar lohusa psikolojisiyle degisiyorsun