Herkese merhaba, bende bir sorun var ama ne olduğunu anlayamıyorum. Uzun olacak yazdıklarım.
Birkaç ay önce doktora için yurtdışına taşındım, bu süreç sandığımdan daha travmatik oldu benim için ailemi çok özlüyorum ve inanılmaz kültür farkı olan bir toplumun içindeyim, bunun üstüne sevgilim benden sonra gelecekken arkamdan iş çevirip gelmemeye karar vermiş bütün başvurularını iptal etmiş ve bütün arkadaşlarına Beren' e söylemeyin diye tembihlemiş, ben bunu şans eseri öğrendim ve yine beni salak yerine koymaya çalıştı ben de iletişimi tamamen kestim. Bu da ikinci travma oldu benim için çünkü içten içe onun yanıma gelmesinin hayatımı kolaylaştıracağına inanmışım sanırım. Burada ben doktora için çalışma alanımı değiştirdim ve birçok şeyi sıfırdan öğreniyorum bu da bana ekstra bir stres yükü yüklüyor.
Bütün bunların sonucunda ben anksiyete seviyemi kontrol edemiyorum ve daha önce yapmadığım hatalar yapmaya başladım. Ben buraya gerçekten çok iyi bir özgeçmiş ile geldim ve şu an benden beklenti çok yüksek olduğu için karşılayamıyorum beklentileri, hayal kırıklığı yaşıyorlar. Bu da bana baskı ile geri dönüyor. Kendimi de çok suçluyorum çünkü ben hep çok başarılı bir eğitim ve iş hayatı geçirdim ilk defa kendimi işe yaramaz, başarısız ve yetersiz hissediyorum.
Tek başımayken değil ama beni eğiten kişilerden biri yanımdayken gerçekten daha önce hiç yapmadığım ve çok basit hatalar yapıyorum. Bir anda çok stres yaşıyorum, mükemmel olsun istiyorum ama tam tersi oluyor. Çabaladıkça daha çok batıyorum. Hatalarım çok basit şeyler mesela bir makinenin düğmesine basmayı unutmuştum sonra fark ettim ve yanımda eğitmenim olduğu için olayı çok büyüttü çalışma grubundaki herkese anlatmış. Böyle ufak hatalarım kınandığı ve herkese anlatıldığı için ben artık bir iş yaparken yanımda biri varsa çok geriliyorum ve gerçekten hiç yapmadığım hatalar yapıyorum. Mesela bugün bir isimlendirme yazım hatası yapmışım ama fark ettim ve düzeltirken eğitmenim gördü geldi kızdı 'İlk başta yanlış yapmayacaktın, şimdi düzeltmenin bir anlamı yok' dedi. Ayrıldı benden hemen diğerlerine anlatmaya başladı. Ben gerçekten artık kendimi çok yetersiz hissediyorum, anksiyete seviyem o kadar yüksek ki nasıl olsa yanlış yapacağım diye hiçbir şey yapmak istemiyorum. Bu defa da sen yapmak istemiyorsun diye azarlanıyorum.
Hiç yapmadığım bir çalışmayı elime verip, hadi yap diyorlar, yanımda duruyorlar en ufak bir yanlış yapsam çok tepki gösteriliyor 'Biz bir şey öğretmek zorunda değiliz sen tek seferde ve hatasız yapmak zorundasın' Sürekli bu cümleyi duyuyorum. Ve hemen diğer kişilere yaptığım hatalar söyleniyor ve hiç alakasız kişi bana aaa bunu mu yanlış yaptın diye geliyor. Gerçekten artık yanımda biri varken çalışamıyorum. Bu şekilde günlük hayatıma devam edemiyorum.
Doktorayı bırakmaya karar verdim ama burslu olduğum için geri ödeme durumum olup olmayacağını netleştiremedim henüz. Netleştirdiğim an bırakacağım.
Anksiyete ataklarım ile başa çıkamadığım için terapi görmeye başladım. Başka ne yapacağımı bilemiyorum şu an buradan gitmek istiyorum sadece.