Arkadaşlar merhaba. Anlatabilecek hiç kimsenin olmadığını ve anlatmaya çalıştığımda da sürekli yargılandığımı fark ettiğim için içimi buraya dökmek istedim.
28 yaşındayım iyi bir işim, iyi bir ailem var, çok sıradan ama mutlu bir hayatım vardı. 9 ay önce biriyle tanıştım iş sebebiyle ve kısa sürede bu ilişkinin içinde buldum kendimi. Benim hayatımdaki ilk ilişkim. Kendisinin ise sayısız kadınla ilişkisi olmuş, evli nişanlı, küçük, büyük hiç fark etmemiş. Pişman olmuş gibi anlatıyordu başlarda ben de insanız hata yapabiliyoruz dedim bir süre davranışlarına bakarım dedim ses etmedim.
Daha sonra bir de iddia borcu çıktı ortaya bayağı bir ev parası yenmiş ve hala da borç ödeniyor icralık olan eşyalar var, ona da ses çıkaramadım ve hala neden diye kendime çok soruyorum, kızıyorum da.
Tüm bunların üzerine bana güvensiz hiç yapmadığım şeyler yakıştırıldı, dengemi bozdu, sürekli aldattığım, yalan söylediğim söylendi 3 güne bir terk etti ben kendimi ama seviyor demek ki diye kandırıp döndürdüm bir şekilde. Aylardır psikolojik şiddet görüyorum ne olursa olsun ben özür dileyip alttan alıyorum ve bunu inanılmaz normalleştirdim. Kendime niye bunu yapıyorum sorusuna bir cevabım yok. Ve ben kendime gelmek istiyorum artık 3 hafta önce ayrıldık ve ben haklı olduğumu dönmemem gerektiğini bildiğim halde pişman olmaya başladım.
İnsanın kendi kendine yaptığını kimse yapamıyor gerçekten. Bütün hayatımı birilerinin kafesinde sürekli itham edilerek, suçluyum diye düşünerek hiç yapmadığım şeyler için özür dileyerek geçirmek istemiyorum. Evet çok güzel zamanlarım oldu ama 9 ayda toplamda 1 ay mutluyumdur ancak gerisi kavga gürültü. 11 kilo verdim, sindim, kendimi dışarıya kapattım, arkadaşlarımdan uzaklaştım, asla yapmam dediğim şeyler yaptım. Her sorunda ağzıma bir parmak bal çaldı tek adımına ben koştum. Biriyleriyle görüşüyorsun diyip ertesi gün beni abisiyle tanıştırmak istediğini söyledi, sen aranıyorsun diye kavga çıkardığı gün sabah ablasında kahvaltıdaydık nasıl güzel sözler ben daha önce duymadım kendisinden.
Hanımlar bana yardım edin Allah kurtardı beni, dönmemem kendime bunu yapmamam lazım ama nasıl sinmişsem hala aklımın bir köşesinde belki sen hata yaptın düşüncesi yanıp sönüyor, ben böyle bir insan değildim kendimi tanıyamıyorum.
Psikologa gideceğim dedim bu virüs çıktı adım atamıyoruz evde kaldıkça da daha çok düşüyorum bu düşüncelere.