- 27 Aralık 2008
- 5.069
- 8
sorunlar sorunlar sorunlar. hep aynı kısır döngüdeyim yoruldum artık usandım kendimden. yeniden depresyona doğru gittiğimi hissediyorum
en büyük sorunum ne mi ?
kilo
insanlar 40-50 hatta 100 kiloları verirken ben bir 10-15 kiloyu veremedim gitti.
hep kiloluydum.. sadece hikayemi anlatmak istiyorum belki burada beni anlayan ve bana hak verecek birileri çıkar diye.neden bu kadar bu konuyu taktığımı belki anlayacak birileri vardır.
ilk okul 2 sınıfa kadar gayet normal bir çocuktum. sonra birden ne oldu ise kilo almaya başladım . tombulluğu falan geçip şişman bir hal aldım. ilkokul 5 ten bir resmim var bakamıyorum bile. o kadar şişmanım ki bu kilo yüzünden okulda mahallede herkes benimle dalga geçerdi. arkamdan şişko diye bağıranlarımı ararsınız. şişko patates diye taş atanları mı. ben ağlarken gelip saçımı çekip daha da ağlatanlarımı. şuan bu yazıları yazan 32 yaşında yetişkin iş meslek sahibi bir kadın.ama ne kadar yaralanmışım 
beni anlamanız için olayların tabanına iniyorum. o olanlar o kadar etkilemişki beni şuan 13-14 kilo versem mutlu olacak olan ben bir türlü veremiyorum.
ilkokulda sınıfın en çalışkanı en başarılı öğrencisiydim. 3-5 arkadaşım vardı evet. ama ilkokulun bitişi ile onlarda bitti. ortaokul yeni bir semt ile tamamen içime kapandım. şişmandım mutsuzdum hiç arkadaşım yoktu hep yalnızdım. ama beni anlayan bir Allahın kulu yoktu. ya da yardım eli uzatan. hala herkesin alay konusu idim. hala şişko deniliyor saçma sapan yollarla kalbim kırılıyordu. hatta bir olay hatırlarım okuldan eve geliyordum. 10-12 yaşlarında benden daha küçük bir erkek çocuk beni eve kadar şişko diye kovalamış arkamdan kar topu atmıştı.ağlayarak eve gelmiştim. komşular bile benimle çok şişkosun diye alaycı konuşur kendi kızlarının şu kıyafetle çok güzel olduğunu benim olmadığımı falan söylerdi. şişman olmam bir yana birde annem saçlarımı kısacık kestirdiği için erkek gibi olmuştum. okulda aralarda bende dersinde falan diğer sınıftan birinin gelip sen kız mısın diye sorduğunu hatırlarım. şuan bunları yazarken bu olaylara biraz da acıyarak gülüyorum ama o zamanlar küçük bir çocuk için çok kırıcıydı. okulda hala en başarılı bendim. hep takdir aldım hep sınıf birincisi oldum.çünkü başka bir hayatım yoktu ki. arkadaşım yoktu konuşacak kimsem yoktu. ailem beni anlamaktan uzaktı. birde tüm kızlar adet olurken ben daha olmamıştım buda küçümsenmem için başka birşeydi.
hiç bir erkek bana arkadaşlık teklif etmiyordu. çünkü şişman ve çirkindim.
liseye gittiğimde artık iyice hayatımdan bunalmış haldeydim. kilo vermek için herşeyi yaptım. yemedim aç aç gezdim.şeker yağ ekmek herşeyi hayatımdan çıkardım. ama tam ergenlik dönemimdi ve çok işe yaramadı. hala 44 beden giyiyordum düşünün. 14 yaşında ve 44 beden giyen bir kız. lise sonda o kadar mücadeleye rağmen 42 bedenle mezun oldum.
üniversitede ilk yıl çok zorluk çektim. bir de depremi yaşadık onun sonuçları, ailemin taşınması, istanbulda yalnız başıma bir vakıf yurdunda kalmıştım. o yurtta yaşadığım sorunlar da cabası. ama bunun faydasını şöyle gördüm zayıflamıştım. hemde büyük bir hızla. önce 60 sonrasında 52 kiloya kadar düştüm. artık inceciktim. hayatımın en güzel dönemiydi(tabii görüntüde )
erkekler artık beni görmeye başlamıştı ama ben hala şişman olduğumu düşünüyordum.bir türlü mutlu olamıyordum. o kadar başarılı olmama rağmen hala kendime güvenemiyordum. kaldığım odadaki kızlarda bana hayatı zindan ediyordu. ikinci senemde yurt müdiresine yalvara yalvara başka bir odaya geçtim. oradaki kızlar sağolsun bazıları ile hala görüşürüm. beni çok değiştirdi. güzel olduğumu farketmeme yardım ettiler. arkadaşlarım vardı hemde ilk kez. ama tuhaf birşeydim. kıskanç kaprisli yalnızlığı seven aşırı kırılgan bir yaratık. yine de bana karşı çok iyiydiler ve ilk kez mutluydum. ve ilk kez erkek arkadaşım oldu. ama ne yazık ki odunun alasıydı. hiç unutmuyorum. ruj sürüyorum diye bana kızıp kaba kuvvet denilecek hareketlerde bulunmuştu. sonuçta bunları çok samimi bir arkadaşıma anlattım ve hemen ayrılmamı söyledi. onu dinledim ve ayrıldım. ama beni o kadar yaraladı ki bu hödük. erkeklerle ilk deneyimim de korkunç oldu. sonuç mu. 36 beden giyen ben nasıl oldu anlamadan 10 kilo aldım
şişko ve çirkin olmuştum yine. aynı içine kapanık mutsuz kız.
o sıralar eşimle tanıştım. üniversite de ki 2 aylık ilk ilişkim ve sonrasında tanışıp bir iki buluşma şeklinde vuku bulan 2-3 kişiyi saymazsam ilk ciddi ilişkimdi.
çocukca sevdim onu. ilk kez yalnızlık duygusundan kurtulmuştum. ve o sıralar çok sıkıntılı idim. iş yerim dayanılmaz bir hal almıştı. ailemden uzaktım zaten beni hiç bir zaman anlamamışlardı. ilk kez aşkı yaşamıştım ve delice sevdim. aramızdaki farklılıkları görmeden , ailesi ile sorunları bile görmezden gelerek evlendim.
şimdi mi 6 yıla giriyoruz ve mutsuzum. evliliğim hep iniş çıkışlı. ve en büyük sorunum olan kilo hala benimle 74 kiloyum. ve bir türlü kilo veremedim. herşeyi denedim hemde aklınıza gelecek her yöntemi. her türlü ilacı, tıbbi bitkisel hapları. macunları karışımları. bitkisel çayları. akapunkturdan tutunda güzellik merkezlerindeki o acayip aletleri. en ağır sporları yürüyüş gibi hafif sporları. soğan suyu, kekik suyu, elma sirkesi vb kürleri. her diet kitabını okudum. mantıklı gelenleri uyguladım. şok diet hiç yapmadım ama diğer tüm dietleri uyguladım. bu arada eminim okuyanları güldürecek saçma gelse de bir umut diye kilo verme ile ilgili her şeyi ( zihinsel güçle zayıflama, kendine büyü uygulama, evrenin gücü, meditasyon gibi) , herşeyi ama herşeyi denedim. diyetisyenlere , akapunkturculara güzellik merkezlerine dünya para döktüm.goggle a zayıflama yazıp karşısında bulabileceğiniz ama benim denemediğim bir yöntem kalmadı. ama hepsi hüsran hiçbirinde başarı sağlayamadım. 3-5 kilodan fazla hiç veremedim.verdiklerimi de bir çırpıda aldım zaten
şimdide eşim yüzünden iyice bitap haldeyim. belki okuyanlar olmuştur. beni şişman bulduğunu o sebeple cinsel olarak arzulamadığını yüzüme haykırdı. o olaydan sonra defalarca özür diledi beni çok güzel bulduğunu falan söyledi ama o kelimeler içime o kadar oturduki. her sabah aynada kendime bakıp hala ne kadar şişmanım diye zırlıyorum.orucu açarken bile yalnızsam ağlayarak zayıflamayı diliyoru. bu konu o kadar kafamda büyüdü ki ne zayıflaya biliyorum ne unutabiliyorum ne de mutlu olabiliyorum. bir kafeste gibiyim ne bu kafesten çıkabiliyorum ne de nefes alabiliyorum. eminim beni haksız bulacak kişiler olacaktır. ve evet zayıflayamamamın benim suçum olduğunu deneyeceğim yöntemler olduğunu. ama kızlar emin olun benim denemediğim şey yooooook. hepsinde başarısızım. hani bazı insanlar da dener ama onlar 10-15 kilo alıp belki sonra geri alır. ama ben hiç veremiyorum.
eşim şimdide tutturdu cerrahi müdahele yaptıralım. liposaction ile aldıralım. o sanıyorki ameliyata girip 10 kilo yağ çekecekler ben fıstık gibi çıkacağım. ama ben bunu istemiyorum. bir kere çok riskli. simetri bozukluğu falan yapabiliyormuş. birde 5 kilodan fazla zaten alamıyorlarmış. hem oldum olası ameliyattan korkarım . böyle bir sebepten narkoz almak ve o riski yaşamayı hiç istemiyorum.
biliyorum insanların ne dertleri var. hastalık büyük maddi manevi sıkıntılar dayak aldatılma aile fertlerinin kaybı savaş ölüm vbbb benimki belki onların yanında çok basit gibi ama inanın bu konu hayatımı bitirdi. hep aynı dert hep aynı konu kendimden bıktım artık. kafamdan bu konuyu atmak için denemediğim şey yok gibi.
çok uzun oldu şimdiden özür dilerim. okuyanlar sağolun. sadece içimdeki herşeyi anlatmak istedim. o kadar yalnızım ki. sanal ortamda da olsa birileri ile bu duygusal çalkantılarımı paylaşmak istedim
en büyük sorunum ne mi ?
kilo
insanlar 40-50 hatta 100 kiloları verirken ben bir 10-15 kiloyu veremedim gitti.
hep kiloluydum.. sadece hikayemi anlatmak istiyorum belki burada beni anlayan ve bana hak verecek birileri çıkar diye.neden bu kadar bu konuyu taktığımı belki anlayacak birileri vardır.
ilk okul 2 sınıfa kadar gayet normal bir çocuktum. sonra birden ne oldu ise kilo almaya başladım . tombulluğu falan geçip şişman bir hal aldım. ilkokul 5 ten bir resmim var bakamıyorum bile. o kadar şişmanım ki
bu kilo yüzünden okulda mahallede herkes benimle dalga geçerdi. arkamdan şişko diye bağıranlarımı ararsınız. şişko patates diye taş atanları mı. ben ağlarken gelip saçımı çekip daha da ağlatanlarımı. şuan bu yazıları yazan 32 yaşında yetişkin iş meslek sahibi bir kadın.ama ne kadar yaralanmışım beni anlamanız için olayların tabanına iniyorum. o olanlar o kadar etkilemişki beni şuan 13-14 kilo versem mutlu olacak olan ben bir türlü veremiyorum.ilkokulda sınıfın en çalışkanı en başarılı öğrencisiydim. 3-5 arkadaşım vardı evet. ama ilkokulun bitişi ile onlarda bitti. ortaokul yeni bir semt ile tamamen içime kapandım. şişmandım mutsuzdum hiç arkadaşım yoktu hep yalnızdım. ama beni anlayan bir Allahın kulu yoktu. ya da yardım eli uzatan. hala herkesin alay konusu idim. hala şişko deniliyor saçma sapan yollarla kalbim kırılıyordu. hatta bir olay hatırlarım okuldan eve geliyordum. 10-12 yaşlarında benden daha küçük bir erkek çocuk beni eve kadar şişko diye kovalamış arkamdan kar topu atmıştı.ağlayarak eve gelmiştim. komşular bile benimle çok şişkosun diye alaycı konuşur kendi kızlarının şu kıyafetle çok güzel olduğunu benim olmadığımı falan söylerdi. şişman olmam bir yana birde annem saçlarımı kısacık kestirdiği için erkek gibi olmuştum. okulda aralarda bende dersinde falan diğer sınıftan birinin gelip sen kız mısın diye sorduğunu hatırlarım.
şuan bunları yazarken bu olaylara biraz da acıyarak gülüyorum ama o zamanlar küçük bir çocuk için çok kırıcıydı. okulda hala en başarılı bendim. hep takdir aldım hep sınıf birincisi oldum.çünkü başka bir hayatım yoktu ki. arkadaşım yoktu konuşacak kimsem yoktu. ailem beni anlamaktan uzaktı. birde tüm kızlar adet olurken ben daha olmamıştım buda küçümsenmem için başka birşeydi.hiç bir erkek bana arkadaşlık teklif etmiyordu. çünkü şişman ve çirkindim.
liseye gittiğimde artık iyice hayatımdan bunalmış haldeydim. kilo vermek için herşeyi yaptım. yemedim aç aç gezdim.şeker yağ ekmek herşeyi hayatımdan çıkardım. ama tam ergenlik dönemimdi ve çok işe yaramadı. hala 44 beden giyiyordum düşünün. 14 yaşında ve 44 beden giyen bir kız. lise sonda o kadar mücadeleye rağmen 42 bedenle mezun oldum.
üniversitede ilk yıl çok zorluk çektim. bir de depremi yaşadık onun sonuçları, ailemin taşınması, istanbulda yalnız başıma bir vakıf yurdunda kalmıştım. o yurtta yaşadığım sorunlar da cabası. ama bunun faydasını şöyle gördüm zayıflamıştım. hemde büyük bir hızla. önce 60 sonrasında 52 kiloya kadar düştüm. artık inceciktim. hayatımın en güzel dönemiydi(tabii görüntüde )
erkekler artık beni görmeye başlamıştı ama ben hala şişman olduğumu düşünüyordum.bir türlü mutlu olamıyordum. o kadar başarılı olmama rağmen hala kendime güvenemiyordum. kaldığım odadaki kızlarda bana hayatı zindan ediyordu. ikinci senemde yurt müdiresine yalvara yalvara başka bir odaya geçtim. oradaki kızlar sağolsun bazıları ile hala görüşürüm. beni çok değiştirdi. güzel olduğumu farketmeme yardım ettiler. arkadaşlarım vardı hemde ilk kez. ama tuhaf birşeydim. kıskanç kaprisli yalnızlığı seven aşırı kırılgan bir yaratık.
yine de bana karşı çok iyiydiler ve ilk kez mutluydum. ve ilk kez erkek arkadaşım oldu. ama ne yazık ki odunun alasıydı. hiç unutmuyorum. ruj sürüyorum diye bana kızıp kaba kuvvet denilecek hareketlerde bulunmuştu. sonuçta bunları çok samimi bir arkadaşıma anlattım ve hemen ayrılmamı söyledi. onu dinledim ve ayrıldım. ama beni o kadar yaraladı ki bu hödük. erkeklerle ilk deneyimim de korkunç oldu. sonuç mu. 36 beden giyen ben nasıl oldu anlamadan 10 kilo aldımşişko ve çirkin olmuştum yine. aynı içine kapanık mutsuz kız.o sıralar eşimle tanıştım. üniversite de ki 2 aylık ilk ilişkim ve sonrasında tanışıp bir iki buluşma şeklinde vuku bulan 2-3 kişiyi saymazsam ilk ciddi ilişkimdi.
çocukca sevdim onu. ilk kez yalnızlık duygusundan kurtulmuştum. ve o sıralar çok sıkıntılı idim. iş yerim dayanılmaz bir hal almıştı. ailemden uzaktım zaten beni hiç bir zaman anlamamışlardı. ilk kez aşkı yaşamıştım ve delice sevdim. aramızdaki farklılıkları görmeden , ailesi ile sorunları bile görmezden gelerek evlendim.
şimdi mi 6 yıla giriyoruz ve mutsuzum. evliliğim hep iniş çıkışlı. ve en büyük sorunum olan kilo hala benimle 74 kiloyum. ve bir türlü kilo veremedim. herşeyi denedim hemde aklınıza gelecek her yöntemi. her türlü ilacı, tıbbi bitkisel hapları. macunları karışımları. bitkisel çayları. akapunkturdan tutunda güzellik merkezlerindeki o acayip aletleri. en ağır sporları yürüyüş gibi hafif sporları. soğan suyu, kekik suyu, elma sirkesi vb kürleri. her diet kitabını okudum. mantıklı gelenleri uyguladım. şok diet hiç yapmadım ama diğer tüm dietleri uyguladım. bu arada eminim okuyanları güldürecek saçma gelse de bir umut diye kilo verme ile ilgili her şeyi ( zihinsel güçle zayıflama, kendine büyü uygulama, evrenin gücü, meditasyon gibi) , herşeyi ama herşeyi denedim. diyetisyenlere , akapunkturculara güzellik merkezlerine dünya para döktüm.goggle a zayıflama yazıp karşısında bulabileceğiniz ama benim denemediğim bir yöntem kalmadı. ama hepsi hüsran hiçbirinde başarı sağlayamadım. 3-5 kilodan fazla hiç veremedim.verdiklerimi de bir çırpıda aldım zaten
şimdide eşim yüzünden iyice bitap haldeyim. belki okuyanlar olmuştur. beni şişman bulduğunu o sebeple cinsel olarak arzulamadığını yüzüme haykırdı. o olaydan sonra defalarca özür diledi beni çok güzel bulduğunu falan söyledi ama o kelimeler içime o kadar oturduki. her sabah aynada kendime bakıp hala ne kadar şişmanım diye zırlıyorum.orucu açarken bile yalnızsam ağlayarak zayıflamayı diliyoru. bu konu o kadar kafamda büyüdü ki ne zayıflaya biliyorum ne unutabiliyorum ne de mutlu olabiliyorum. bir kafeste gibiyim ne bu kafesten çıkabiliyorum ne de nefes alabiliyorum. eminim beni haksız bulacak kişiler olacaktır. ve evet zayıflayamamamın benim suçum olduğunu deneyeceğim yöntemler olduğunu. ama kızlar emin olun benim denemediğim şey yooooook. hepsinde başarısızım. hani bazı insanlar da dener ama onlar 10-15 kilo alıp belki sonra geri alır. ama ben hiç veremiyorum.
eşim şimdide tutturdu cerrahi müdahele yaptıralım. liposaction ile aldıralım. o sanıyorki ameliyata girip 10 kilo yağ çekecekler ben fıstık gibi çıkacağım. ama ben bunu istemiyorum. bir kere çok riskli. simetri bozukluğu falan yapabiliyormuş. birde 5 kilodan fazla zaten alamıyorlarmış. hem oldum olası ameliyattan korkarım . böyle bir sebepten narkoz almak ve o riski yaşamayı hiç istemiyorum.
biliyorum insanların ne dertleri var. hastalık büyük maddi manevi sıkıntılar dayak aldatılma aile fertlerinin kaybı savaş ölüm vbbb benimki belki onların yanında çok basit gibi ama inanın bu konu hayatımı bitirdi. hep aynı dert hep aynı konu kendimden bıktım artık. kafamdan bu konuyu atmak için denemediğim şey yok gibi.
çok uzun oldu şimdiden özür dilerim. okuyanlar sağolun. sadece içimdeki herşeyi anlatmak istedim. o kadar yalnızım ki. sanal ortamda da olsa birileri ile bu duygusal çalkantılarımı paylaşmak istedim
Son düzenleme:
Kilolu insanların da hayatını yaşamaya hakkı var, ne yani göbeğiniz var diye herşey bitsin mi? Önce göbeğinizi sevin ve ben kafaya takınca daha zor verilecegini düşünüyorum. Sonucta mutsuzluk yüzünden salgılanan hormonlar kilo almaya sebep oluyor. Bu arada boyunuz kaç ve şu an kaç beden giyiyorsunuz? :) Yanlış anlamayın, bence 74 çok degil acaba boyunuzdan dolayı mı kilolu hissediyorsunuz ondan merak ettim. 
