Arkadaslar merhaba, hepinize hayirli ve neseli günler diliyorum.
Benim derdim baslikta da belirttigim gibi pismanlik. Belki benim durumuma artik çözüm bulunamaz ama en azindan konumu okuyup kendini sorgulayan arkadaslar olur diye yaziyorum.
Ben 4 yillik evli, 4 aylik bir bebegin annesiyim. Esimle yurtdisinda yasiyoruz cok sukur mutlu bir evliligimiz var.
Kayinvalidem Türkiye'de yasiyor ve malesef son üç yildir kanserle mücadele ediyor. Bu süre zarfinda sık sık yanına ziyarete gittik. En son gecen ay yine yanindaydik.
Dün gece haber geldi. Kvdem hic birsey yiyemiyormus ve surekli istifra ediyormus. Eltim resmini göndermis şok oldum. Kadinin yüzü taninmayacak hale gelmis, mosmor olmus, cildi yarilmis heryeri yara olmus, gozleri resmen çürümüs gibi. Doktorlar en fazla 10 gün dayanir demisler.
Kizlar icim cok aciyor. Bu hayat gecici, dünya ölümlü. Ben kayinvalidemi cok seven ve onunla cok iyi anlasan biriyim. Ama saglikli iken ona yeri geldi surat astim, yeri geldi soguk davrandim. Icim icimi yiyor.
Ne gerek vardi ki, dünya kime kalmis ki böyle davrandim ben. Keske zamani geriye alabilsem, ve bu hatalrimi düzeltebilsem. Cok vicdan azabi duyuyorum.
Gece haberi alir almaz esim havaalanina gitti, hemen ucak olmadigi icin sabah ucagina kaldi. Az önce kayinvalidemin evini aradim, hisim akraba herkes toplanmis. Bi degisiklik var mi diye sordum. Kayinvalidem kendi kendine arada konusuyormus "ben giderken ne götürsem yanimda, hazirliklarim yeter mi ki" diyormus.
Ah cahilligim ah nefsim keske size uymasaydim cok pismanim..
Üç günlük dünyada kimseyi kirmaya degmez kizlar. Bu dünyaya cok yogunlastik esas gidecegimiz yeri unuttuk malesef