inan bana bugün bunları yazan ben değil bir başkası olsa bende senin gibi düşünürdüm çünkü ilk yazdığım konuda dediğim gibi annem 25 yıl babanne ve dedemle yaşadı tabiki bizde..ve sana yemin ediyorum babannem türünün son örneğiydi..ama biz annemde dahil öldükleri halde onları hasret ve özlemle anıyoruz okadar sorun yaşamasına rağmen.neden tatlı bir dili vardı gönül alması vardı sırt sıvazlaması vardı yaptıklarını tamir edebiliyordu yani kavgalardan sonra yüreğimize su serpebiliyordu ve bi nebze unutabiliyoduk ama benim kayınvalidem öyle değil sen onun yüzünden kafayı sıyır hastanelik ol hep salağa yatar ve hiçbişi olmamış gibi davranır..söylemesi kolay seni yadırgamıyorum ama insanın iyi niyeti göz gire göre sömürüldüğü zaman bir yerde tıkanıp kalıyor...sarılma meselesine gelince :) benim kayınvalidem kendi çocuklarına sarılırken resmen iter!bunuda hepsi söyler o yüzden ben yapamam bunu