Çok uzun olacak. Olayların en başını anlatayım, 3 senelik evliyim ve 4 aylık bebeğim var. Bebeğim doğana kadar kayınvalidem ile iyi geçiniyorduk çünkü ben insanlara çok yumuşak davranan ve gerçekten hürmet gösteren biriyim. Kayınvalide ve kayınpeder ilkokul mezunu bu arada. Benim tüm kök ailem ben dahil doktora mezunu, kimisinin çift doktorası var. Eğitim farkımız var yani bu aileyle.
Ama evlendiğim günden beri hiç hissettirmedim bunu hep güler yüzlü davrandım. Fazla yumuşak davrandım o kadar ki kadın evimi kendi evi gibi kullanıyor asla ağzımı açmadım çünkü iyi niyetli yapıyor diye düşünüyordum. Mesela kafasına göre mutfağını değiştirir. Ben çalıştığım için geldiğinde bana sormaz öyle açar dolaptan çıkarır yemek yapar, kayınpeder gelir orayı burayı tamir edeceğim diye istediği gibi takılır. Hatta ebeveyn banyosunu tamir etmeye çalışırlar ben işteyken (e oha) ben yine de gönülleri kırılmasın iyi niyetle bir şeyler yapıyorlar diye hep teşekkür ederim annecim, eline sağlık babacım modundaydım. Sanki biz onların evine gitmişiz gibi davranıyorlar bize geldiklerinde. Rahat edin arkana yastık vereyim filan der kv mesela abdkshs benim evim ya hani gayet kendim yastık alabilirim
çamaşır atar yıkar çıkarır katlar filan. O yüzden onlar varken özel çamaşırları saklarım. Bana gelip beyazları atıyorum var mı beyazın diyor mesela bugüne kadar normal geliyordu şimdi diyorum ki burası benim evim bu soruyu benim sormam lazım.
Tabi benim ev işi sevmeyen ve hatta nefret eden kişiliğim de buna ortam hazırladı resmen. İşime geldi yani evde işleri halleden birilerinin olması.
Sonra ben doğum yaptım. Her şey tepetaklak oldu çünkü evde hem kv hem de annem vardı. İlk kez birlikte kaldılar ve kavgalar filan oldu onları da konu açmıştım isteyen okuyabilir. Anneme bağırdı kocam, annem kalp krizi geçirdi. Ben 3 günlük lohusaydım bunlar olurken ve çok yıprandım sütüm kesildi. Şimdi kocam pişman oldu çok özürler diledi filan annem bir ara geldi bizde 1 hafta durdu öyle araları kötü değildi annem affetti. Eşim de pişmandı zaten düzeltmek için çok çabaladı geçti gitti.
Ama ben bu kayınvalide kişisini affedemedim. Hala nefret doluyum. Çünkü büyük bir hayal kırıklığı yaşattı bana. Olaylardan sonra babam gelmişti konuşmaya çok yapıcı konuştu olur böyle şeyler filan. Ama o kadın ağlayarak şikayet etti beni babama. Sonra da eşime. Benim bildiğimi bilmiyorlar ben kapıyı dinledim. Babam da söylemedi kayınvaliden bunu dedi diye. Onlara karşı ilk günden beri asla ve asla hissettirmesem bile bana eğitimi var diye bizi eziyor dedi mesela. Annem güya evi ele geçirmiş yemek yaparken kendisini yabancı hissetmiş, annem okuduğu üçüncü üniversiteden bahsedip onu ezmiş(bana anlatıyordu), annem ona hiç bir şey danışmıyormuş(neyi danışacak anlamadım zaten annem ondan kaç yaş büyük) ve son olarak bu olaylar olduğunda ben odamdan çıkmadan ağlıyordum çünkü daha sezaryen olalı 3 gün olmuş neler yaşıyorum annem yoğun bakımda filan ama bu kadın eşime gidip “benim tansiyonum 14e çıktı gelip bana geçmiş olsun demedi” diyerek küsmüş ve odama uğramadı. Bebeği alıp alıp gitti filan of hatırlamak istemiyorum.
Şu anki durumda bu kadın bana sormadan bebeğe bakayım yardım edeyim bahanesiyle bana geldi 4 ay kalacakmış. Çağırmadık eşim de çağırmadı. Kocasını da alıp gelmiş. Halbuki evde bakıcı var. Bakıcı ev işleri yapsın ama ben bebeğe bakayım diyor. Eskiden batmayan şeyler şimdi çok batıyor bakıyorum düzenim değişmiş bakıyorum yardım adı altında buzluğuma sarma doldurmuş(ben pizza dolduracağım belki sana ne yani) Yüz vermemeye çalışıyorum hatta kovacağım bunu ama annem engel oluyor. Annem diyor ki bakıcı tek duracağına babaannesiyle dursun çocuk hatrına sus diyor.
Bizim yaşadığımız şehirde hiç akrabamız filan yok, arkadaşlarım da bebeğin gelişimi için önemli babaannesiyle iletişimi olsun diyorlar.
Kendi parasını kazanan hatta istersem hem bakıcı hem yardımcı tutabilecek maddi güçteyim. Kovsam kovarım, kocamla da iki gün tartışır normale döneriz. Ama annemin bu söyledikleri kafamı karıştırıyor.
