Sizi çok iyi anlıyorum. Benzer şeyler yaşadım, benzer duygular besliyorum eşime. Sırf bu sebepten boşanma davası açtım. Eşim şu an düzeltmeye çalışıyor, annesi ve genel olarak yaşam tarzımızla çocuklarla ilgili çok net çizgiler çizdim kabul ediyorsan deneriz ama etmiyorsan bu iş çoktan bitti dedim. Çok net konuştum, zaten davayı da açtığım için korktu. Annesi ile ilgili hiç konuşmamıştım kendisine, hiç kötülemedim vs. Ama konusurken bildiğiniz düşmanımdan bahseder gibi konuştum annesi ile ilgili, çok şaşırdı ve çekindi açıkçası. Çevresi de annesine ve kendisine çok kızdı, benim haklı olduğumu söylediler. Şimdilik baya değişmiş görünüyor, ben avukattaki paramı ve vekaletimi çekmedim, dilekçem de duruyor. Herhangi bir durumda avukatım direkt davayı açacak kendisine söylemeyeceğim bile.
Ben çocuklarıma karşı vicdani sorumluluk olarak, yarın bir gün ben annenizden şans istedim düzeltecektim ama izin vermedi dememesi için şimdilik gidişata bakıyorum.
Siz de eğer çocuğunuz için eğer bu konuyu düzeltirse devam ederim diyebiliyorsanız önce sağlam bir rest çekmelisiniz. Ailenizin de sizin arkanızda olması çok önemli bu süreçte. Eşinizin nasıl bir tarz olduğunu tahmin edebiliyorum. Biz 4 ay ayrı yaşadık. Etraftan da yanlışlarını dinleyince bazen gözlerini açabiliyorlar. Biz evlilik danışmanına da gideceğiz. Şimdilik durum bu.
Anneci erkek düzelmez ama hiç değilse sizi muhattap etmesin sizin lafınızı ettirmesin. Ben de bunun savaşını verdim.
gerçekten çok kötü umarım bu kadar da kötü kalpli kimse yoktır çevremde. Bu çünkü canavar ruhlu olanın yapacağı bir şey.
