Ben olsam perdeleri sonra asacağım demeye bile utanırdım pasif kalırdım, onlar da ağzıma rahatça tükürürdü. Ama siz gayet güzel uyarmışsınız sonuç değişmemiş. Bence asla evlenmeyin, perdeleri biz aldık diyen nişanlınız, anasına uyup burnunuzdan getirecek.
Bakın ben evimizin her şeyini nişanlımla aldım. Nişan kıyafetimi, düğün salonumu vs hepsini ben ödedim, ödemek zorunda bırakıldım. Düğüne iki hafta kala, anası dedi ki nişan için sana bir şeyler alalım. Gittik, bir gecelik takımı, bir iç çamaşır takımı aldım, baktım ki kasaya gidip benim borcunu ödediğim kartla ödüyorlar. Şok oldum, ağzım kilitlendi. Suratım düştü. Hala diyorlar ki gidelim ne istersen alalım. Hayır dedim, ayrıldım onlardan. Nişanlımın yanına gittim, bir haddini bildirdim. Sonra ne mi oldu? Anası demiş ki etek, ayakkabı, çanta alınması lazım. Nişanlımla gittik aldık ama nişanlım onları kendi evlerine götürdü, anası da bayram hediyesi diye tekrar alıp bana getirdi, yani onları da ben ödemiş oldum. Had bildirme işe falan yaramadı. Ben bunları istemiyorum, tekmeyi basayım dedim, öyle şey mi olur dediler, düğün zamanı geldi diye. Yani keşke salon, beyaz eşya, halı, perde, yatak odası falan aldım demeyip bassaydım tekmeyi. Bitmedi, düğüne bin kadar kişi çağırdılar. Yemekli düğün. Düğün salonunun sahibi, üç taksit yaptı sağolsun. Üç ay boyunca gidip bileziklerimi bozdurup salon kirası ödedik. Üstelik çağırdıkları o kadar kişiden sadece iki dandik bilezik geldi, diğerlerini benim akrabalar taktı. Onun ablası bile bilezik takmadı. Üstelik hep derler, oğlumuzun çok hakkı var diye. Resmen evin babası olmuş yıllardır. Düğünden sonra da eşim dedi ki düğünde takılan her şey ortaktır. Yine şok oldum. En son mehrimin bir kısmıyla yapmak istediğim bir şey vardı, ona da karıştı, bana sormadan karar alamazsın dedi, haddini bil dedim. Ama sonuç değişmedi, o ailesi her halta burnunu sokuyor. Her ramazanda sahura kalkmamız için aramalar mı dersin, evine aldığı peynirin parasının yarısını siz verin demesi mi dersin. Yani Kaç kurtul
