Arkadaşlar merhaba. Hayırlı geceler diliyorum herkese. Benim 29 günlük bebeğim var. Bu 29 günlük süreçte kv olsn eşimin tarafından hiç kimsenin desteğini görmedim. Altlı üstlü oturuyoz aramızda sadece bir merdiven var gelip torununa bakmıyor bile. Sorarsanız hastayım ben ondan gelemiyorum demiş eşime. Benmde doğumumdan sonra biraz zorlandım Dikişlerim çoktu doğru düzgün oturup kalkamıyordm. Bazı günler bebeğim çok agladı eşim de yoktu evde tek başımaydım değil aşağıya inmek arayıp da bebek neden aglıyor diye merak bile etmedi. Her şeyi geçtim hasta olmasını da anlayış ile karşılarm merak eden görmek isteyen arar mesaj atar diye düşünüyorum. Eşim annem hasta deyince aradım açan olmadı iki gün üst üste mesaj attım belki bir şeye ihtiyacı vardır diye mesajıma görüldü bile atılmadı.(bunları da sırf eşimin hatrına yaptım) ondan sonra eşim baktım annesini görüntülü arayıp çocugu gösteriyor neyse dedim babaannesidir görsün ne kadr gelmese de. (Kendisi çok istese görüntülü arardı) bi kaç defadır şahit oluyorm eşim arayınca sesi geliyor babasının kızı benim kızım sen babanın kızısın gibisinden cümleler duymaya başladım. Önceleri çok üstünde durmadım ama sık sık söylemeye başlayınca artık sinirlenmeye başladım ben çocuguna bakayım onun için gecemi gündüzüme katayım o orda ne soruyor kızımı ne görmeye geliyor. Üstelik dışarı da çıkıyorlar çok hasta olsalar dışarı da çıkmazlardı diye düşünüyorum. Bebeğime Benim kızımsn sen demesini duyunca çıldırıyorm. Arkadaşlar ben mi abartıyorum yoksa bu lohusalıktan dolayı mı böyleyim çünkü biraz daha böyle devam ederse gerçekten çok kötü tepki vereceğinden korkuyorm ki kendime de yakıştıramadığım hareketler. Ama öyle bir durumdayım ki kendime engel olamıyorm. Ha desteğini görsem tm dicem. Arkadaşlar sizce ne yapmak gerek böyle bir durumda