- 2 Nisan 2014
- 185
- -86
-
- Konu Sahibi Silenttttt
- #1
Herkese merhabalar. Bugün bende sizlere derdimi açmak istiyorum. Yaklaşık 1.5 senelik ilişkim vardı erkek arkadaşımla birbirimizi çok sevdik. Evlenmek istiyorduk. Erkek arkadaşım bana evlenme teklifi etti. Erkek arkadaşım anneci ve babacıydı. Ama annesi her zaman kıskançlık, fesatlık içerisindeydi kısacası oğlunu benimle paylaşamıyodu benimle yarış içerisindeydi. Laf sokmalar, sanki oğlu padişah ve ben külkedisiydim. Babası ise maddi durumları iyi olmasına rağmen her zaman önümüze set koyuyodu. Evi olmasına rağmen bize vermiyor, kiraya çıkın diyordu. Anadolu yakasında ikamet ediyorduk, avrupa yakasında otururuz bizim için önemli olan evin iç huzuru hem kiralar daha uygun diyoduk onada karışıyolardı uzak bize gitmeyin diye. Bizim için maddiyat önemli değildi evlenmek istiyorduk. Nişan yapmak istiyorduk. Annesi ağlamıştı oğlum evden gidecek diye duyunca şok geçiriyordum artık. Ara sıra laf sokup, kibirli davranışları vardı zaten kayınvalidenin. Herşeyi annesi ve babası karar veriyordu resmen isteme tarihime babası karar veriyordu ama sonradan çevirdik. Erkek arkadaşımla odada 5 dk yalnız kalmamıza imkan yoktu annesi sürekli kapıyı tıklatıp çeşitli bahanelerle “(yüz kesesi aldım banyoya koyuyorum haberiniz olsun, facede bi haber gördüm doğru mu bakar mısınız?) “vb. bahanelerle bizim yanımızda duruyordu asla yalnız kalamıyoduk. Erkek arkadaşım bize geldiğinde arayıp sephora mağazasından yüz kremi istediğini nasıl bir krem almasını gerektiğini soruyo ya çocuk nerden bilecek sırf biz napıyoruz diye arıyor. Salonda otururken kahve yapmaya mutfağa gidiyorduk erkek arkadaşımla annesi de hemen kalkıp geliyordu. Ben eve gittikten sonra “oğlum seni kimseye emanet edemiyorum” demiş şaka gibi. Babası da bizim ev geçindirebilmemiz için 2 bin dolara ihtiyacınız var diyerek maddi set koyuyordu zorluk görün diyordu. Hiç destek vermiyorlardı evlenmemiz için. Psikolojik baskı çok vardı. Zaten hemen evlenmeyi düşünmüyoduk nişanlanalım resmileşsin ilişkimiz 2-3 seneye daha da birikim yaparız toparlanır öyle evleniriz diyoduk. Biz erkek arkadaşımla herşeye tamam dedik evlenebilmek için. Annesi ne beni ne de annemi arıyordu napıyosunuz diye. Nişan elbisesini, takıları ve kuaförü kız tarafı karşılar dediler. Her neyse isteme-söz günü geldi çattı. Annesi aileme kibirli bakışlar atıyordu adeta o kadar gergindim ki aklım çıkıyordu bişey çıkacak diye. Babası beni istedi, yüzükler takıldı. Oturduk ve koltuğun en ucuna oturarak aileme karşı dedi ki bu çocuklar evlenemez maddi manevi hazır değiller bu olgunlukta değiller. Ben ev kirasının yarısını vereceğim nasıl geçinecek bunlar maaşları yeterli değil diye gergin konuşma yaptı ben ve benim ailem şok oldu. Ne alaka yani bu konuşmalar herkesin ortasında yapılmaz ve erkek arkadaşımın arkadaşları, benim arkadaşlarımda o ortamdaydı. Ben düğün tarihini vericem ama veremiyorum diye el kol hareketleri yapa yapa gergin konuşmalar yaptı. Ben çok kötü oldum çünkü herkes gerildi. Babası adeta zorluyordu benim ailemi. Her neyse müsaade isteyip kalktılar gülerek gittiler. Eve geçtiklerinde güzel oldu herşey deyip. Ertesi günü babasının şekeri 200e çıkıp kötü olmuş yatıyomuş falan ben arıyorum ne annesi ne babası telefonumu açmadı ama ben anlam veremiyordum artık. Akşama doğru da erkek arkadaşımdan mesaj geldi: ailenizden nezaketsizlik görmüş babam, bizim mutlu olacağımıza inanmadığı söyledi ve kafasında bitirdiğini söyledi dedi. Bu mesajdan sonra erkek arkadaşım benden ayrıldı.. annesi babası istemiyor diye. Her yerden sildiler beni ve ailemi arkadaşlar tam 8 gün oldu hala garibime gidiyor. Babası 4 gün sonra babamı arayıp altınları istemiş ve yemek yiyelim demiş şaka gibi. Napacağımı bilmiyorum. Nasıl döngünün içerisindeyim bilmiyorum.. çok pişman olsunlar istiyorum, ahım yerde kalmasın istiyorum.. akıl verin..