Evet adam haklı, seni sömüren, senin paranla ailesine yardım eden ama senin ufak tefek isteklerini kısıtlayan, sana bu lafları diyen bir adamla yaşaman..... sencede mantıklı bir iş mi? Üstelik daha 22 yaşındasın çocuğum, bulunmaz hint kumaşı mı bu adam? Niye çekiyorsun bu adamıSacma sapan düsünüyormusum. Insanda akil olmasi gerekiyormus mantikli düsünebilmesi icin. Garip gurup seylere heves ediyormusum. Kedi köpek tavsan balkon süsü.. hic mantikli bir isim yokmus zaten. Insanlar hafta sonum geldi esimle güzel vakit gecireyim derken ben kavga cikarmak istiyormusum. Herseyi berbat etmek istiyormusum. Hem kendi hayatimi hem onun
Hahaha.Öncelikle hepinize cok tesekkür ederim. Akil veren arkadaslara da, azarlayan arkadaslara da :)
Biz babamgil ve ablamgille ayni mahallede yasiyoruz, ortak bahcemiz var ve bu aralar orada vakit geciriyoruz hep birlikte. Dün de ayni sekilde hepsi oradaydi, bizimki beni aradi ve sende gel oturalim birlikte dedi. (Normalde asla yapmayacagi birsey, kavgaliyken asla konusmaz, öyle kinci)
Gittim, herkesle normal bir sekilde konustum sohbet muhabbet, kendisine pas vermedim.
Aksam eve gelince de konustum. Bu davranislarina cok bile dayandigimi, artik asla tek bir yanlis sözüne tahammülüm olmadigini, gurbettedir ailesini vs özlemistir daralmistir diye cogu zaman alttan aldigimi ama artik bicagin kemige dayandigini, kendisini bu huylariyla asla kabul etmedigimi, birdaha bana saygisizlik ederse dönüp arkama bile bakmayacagimi ve kaybedecek hic birseyim olmadigini söyledim.
Kendisi sinirliyken bunlari kontrol edemedigini, kendini frenlemeye calissada beceremedigini söylüyor. Bu yüzden lütfen sen dokunma, dürtme ki bu tarz seyler yasanmasin diyor. Kendisine psikologa gitmeyi teklif ettim. Simdilik pek sicak bakmiyor.
Evet, „konu sahibi yine bu adamin sözlerine kanacak, bosanmayacak“ vs diyen arkadaslar, kizin azarlayin. Büyük ihtimalle böyle bir konu görsem bende sizin verdiginiz tepkiyi verirdim ama „bekara kari bosamak kolay“ derler ya, öyle iste...
Hepinize tesekkür ederim
Merhaba arkadaslar.. nereden baslayacagimi inanin bilmiyorum. Ben iki yillik evliyim. Esim türkiyeden almanyaya geldi dügünümüzden sonra. Iki yildir burada yasiyoruz ve az cok düzenimizi kurduk.
Fakat bizim ardi arkasi kesilmeyen kavgalarimiz var. Sebebsizce durduk yere ufacik seyden cikan günlerce süren kavgalar. Artik okadar yoruldum okadar biktimki.
Hafta ici calistigim icin cumartesi yani dün güzel bir kahvalti yapalim dedik balkonda. Kahvaltimizi yaptik sofrada otururken konu esimin türkiyedeki ailesine geldi. Onlara buradan balkon süsleri götürecekmis. (Bu tarz seyleri sürekli söyler, sunu götüreyim bunu götüreyim gibi). Bende balkonumu süslemeyi cok istiyordum ciceklerle isiklarla süslerle vs. Ama esim para biriktirip türkiyeye dönmek istedigi icin sürekli herseyden kisiyoruz. Ayrica böyle dekor tarzi seyleri cok gereksiz bulur asla para harcamak istemez. Ya konu buda degil, sürekli burayi ikinci plana atip o tarafi düsünüyor olusu.
Neyse bende sakayla karisik gülerek „bana aldirmadigin seyi oraya neden götüreyim, buraya gerek yoksa orayada yok“ dedim ve kavga basladi. Ben nasil böyle birsey söylermisim, bir liralik seyin lafini ediyormusum vs. (Sunu belirtmek istiyorum, ailesine yüklü bir miktar para da verdik, asagi yukari iki ayda bir kardeslerine para da gönderiyoruz, beni zerre kadar rahatsiz etmiyor). Ufak bir tartisma yasandi ve ben kalkip masayi topladim, mutfagi temizledim kendiside o ara market alisverisine gitti sessiz sedasiz.
Döndügünde yine surat bir karis. Yine ufak bir tartistik sesler yükseldi, disari cikti yine hic birsey söylemeden.
Aksam oldu eve geldi, konusmuyoruz. Kavga edince böyledir hep. Bagirir cagirir, asla karsisindakine saygisi kalmaz. Agzini da bozar. Sonra susar öyle tavir trip. Bense söylenen kötü seyleri hemen unutur, hic kin tutamam. Simdi kavga etsek bes dakika sonra birsey olmamis gibi davranabilirim. Ama kendisi cok kinci birisi. Illallah ettirdi bu huyu.
Az öncede konusmaya calistim, demedigini birakmadi. Ben bir liralik seyin lafini etmisim, gercek yüzümü göstermisim, artik agzimla kus tutsam yaranamazmisim, onu tiksindirmisim, ayrilalim bitsin desem neden diye bile sormazmis, neye üzülecekmis ki bir kariligimi insanligimi zaten görmemis.. vs vs.
Ben o kadar kirginim ki suan. Icimden hic birsey yapmak gelmiyor. Geldim yattim. Ama bu durumlarda sürekli adim atmami bekliyor. Özür bekliyor. Yalvarmami istiyor, pisman oldugumu görmek istiyor. Bunlari kendi agziyla söylüyor. Ben ayak uyduracakmisim, o yeterince uyduruyormus zaten. Pamuk ipligine bagliymis hersey. Onun bana saygisi sevgisi zaten kalmamis, tahammülüde kalmamis öyle diyor. Buna sebep benmisim. Hic birsey koymamisim.
Kavganin basinda kendimden okadar emin oluyorum ki, onu okadar haksiz görüyorumki, ama bukadar laftan sonra kendimi sorgulamiyor degilim. Bilmiyorum kafam cok karisik.
Bosanmayi ciddi ciddi düsünüyorum sanki.. ama bu yükün altina girebilirmiyim? Bilmiyorum..
Icimi dökmek, akil almak istedim zira ben bu isin icinden cikamiyorum.
Duygusal anlamda korkuyorum. Maddi olarak zaten muhtac degilim kendi ayaklarimin üzerinde durabilirim. Ama yalniz kalmak, düzen bozmak, „elalem“.. „Biz sana demistik“ der gibi bakan gözler.. ayiplayarak bakanlar. Bunlar geliyor aklima.
yavru kuşum, guzel kizım Almanya dasin, Marx ın, Horkheimmer in, Hegel in, Frankfurt okulunun, radikaller devrimiyle 20. yy. da çığir açmıs, kristal gecelerinden sonra maglup olmusken 50 yilda sanayiisiyle ekonomisiyle lider olarak ayaga kalkmiş germen aydinlarinin memleketindesin,Yozgat in köyündeki kizlar bile kırdı bu kalıpları sen hala bosanirsam el alem ne der derdinde misin? hiç mi acımiyosun kendine
Madem öyle, madem bukadar pismansin. Madem beni insan yerine koyamiyorsun kapi orda git dedim.
Gidecem zaten göreceksin dedi. Neyi bekliyorsun oturumun bitmesini mi diye sordum. Gideceksen simdi kalk git uzatmanin anlami yok dedim.
Öyle sessizce gitmem dedi. Önce rezil edecem seni herkese, sürükleyerek götürecem babana ondan sonra cekip gidecem dedi.
Durdugu yerde dahada sinirleniyor. Cikti simdi babamla disarida oturuyor utanmadan. Kendimi zor tutuyorum herseyi aileme anlatmamak icin..
Annem canim zaten yatalak hasta.. babam anneme bakiyor.. bukadar seyin icinde birde ben bosaniyorum nasil derim?
Kendimi bosanacak kadar güclü sanirdim hep. Ama öyle olmuyormus.
Bari herif düzelmeden çocuk yapma. Çocuklar olmamış evliliklerin kurtarıcısı olamıyor maalesef. Bunun için çok güçsüzler.Öncelikle hepinize cok tesekkür ederim. Akil veren arkadaslara da, azarlayan arkadaslara da :)
Biz babamgil ve ablamgille ayni mahallede yasiyoruz, ortak bahcemiz var ve bu aralar orada vakit geciriyoruz hep birlikte. Dün de ayni sekilde hepsi oradaydi, bizimki beni aradi ve sende gel oturalim birlikte dedi. (Normalde asla yapmayacagi birsey, kavgaliyken asla konusmaz, öyle kinci)
Gittim, herkesle normal bir sekilde konustum sohbet muhabbet, kendisine pas vermedim.
Aksam eve gelince de konustum. Bu davranislarina cok bile dayandigimi, artik asla tek bir yanlis sözüne tahammülüm olmadigini, gurbettedir ailesini vs özlemistir daralmistir diye cogu zaman alttan aldigimi ama artik bicagin kemige dayandigini, kendisini bu huylariyla asla kabul etmedigimi, birdaha bana saygisizlik ederse dönüp arkama bile bakmayacagimi ve kaybedecek hic birseyim olmadigini söyledim.
Kendisi sinirliyken bunlari kontrol edemedigini, kendini frenlemeye calissada beceremedigini söylüyor. Bu yüzden lütfen sen dokunma, dürtme ki bu tarz seyler yasanmasin diyor. Kendisine psikologa gitmeyi teklif ettim. Simdilik pek sicak bakmiyor.
Evet, „konu sahibi yine bu adamin sözlerine kanacak, bosanmayacak“ vs diyen arkadaslar, kizin azarlayin. Büyük ihtimalle böyle bir konu görsem bende sizin verdiginiz tepkiyi verirdim ama „bekara kari bosamak kolay“ derler ya, öyle iste...
Hepinize tesekkür ederim