Merhaba arkadaslar.. nereden baslayacagimi inanin bilmiyorum. Ben iki yillik evliyim. Esim türkiyeden almanyaya geldi dügünümüzden sonra. Iki yildir burada yasiyoruz ve az cok düzenimizi kurduk.
Fakat bizim ardi arkasi kesilmeyen kavgalarimiz var. Sebebsizce durduk yere ufacik seyden cikan günlerce süren kavgalar. Artik okadar yoruldum okadar biktimki.
Hafta ici calistigim icin cumartesi yani dün güzel bir kahvalti yapalim dedik balkonda. Kahvaltimizi yaptik sofrada otururken konu esimin türkiyedeki ailesine geldi. Onlara buradan balkon süsleri götürecekmis. (Bu tarz seyleri sürekli söyler, sunu götüreyim bunu götüreyim gibi). Bende balkonumu süslemeyi cok istiyordum ciceklerle isiklarla süslerle vs. Ama esim para biriktirip türkiyeye dönmek istedigi icin sürekli herseyden kisiyoruz. Ayrica böyle dekor tarzi seyleri cok gereksiz bulur asla para harcamak istemez. Ya konu buda degil, sürekli burayi ikinci plana atip o tarafi düsünüyor olusu.
Neyse bende sakayla karisik gülerek „bana aldirmadigin seyi oraya neden götüreyim, buraya gerek yoksa orayada yok“ dedim ve kavga basladi. Ben nasil böyle birsey söylermisim, bir liralik seyin lafini ediyormusum vs. (Sunu belirtmek istiyorum, ailesine yüklü bir miktar para da verdik, asagi yukari iki ayda bir kardeslerine para da gönderiyoruz, beni zerre kadar rahatsiz etmiyor). Ufak bir tartisma yasandi ve ben kalkip masayi topladim, mutfagi temizledim kendiside o ara market alisverisine gitti sessiz sedasiz.
Döndügünde yine surat bir karis. Yine ufak bir tartistik sesler yükseldi, disari cikti yine hic birsey söylemeden.
Aksam oldu eve geldi, konusmuyoruz. Kavga edince böyledir hep. Bagirir cagirir, asla karsisindakine saygisi kalmaz. Agzini da bozar. Sonra susar öyle tavir trip. Bense söylenen kötü seyleri hemen unutur, hic kin tutamam. Simdi kavga etsek bes dakika sonra birsey olmamis gibi davranabilirim. Ama kendisi cok kinci birisi. Illallah ettirdi bu huyu.
Az öncede konusmaya calistim, demedigini birakmadi. Ben bir liralik seyin lafini etmisim, gercek yüzümü göstermisim, artik agzimla kus tutsam yaranamazmisim, onu tiksindirmisim, ayrilalim bitsin desem neden diye bile sormazmis, neye üzülecekmis ki bir kariligimi insanligimi zaten görmemis.. vs vs.
Ben o kadar kirginim ki suan. Icimden hic birsey yapmak gelmiyor. Geldim yattim. Ama bu durumlarda sürekli adim atmami bekliyor. Özür bekliyor. Yalvarmami istiyor, pisman oldugumu görmek istiyor. Bunlari kendi agziyla söylüyor. Ben ayak uyduracakmisim, o yeterince uyduruyormus zaten. Pamuk ipligine bagliymis hersey. Onun bana saygisi sevgisi zaten kalmamis, tahammülüde kalmamis öyle diyor. Buna sebep benmisim. Hic birsey koymamisim.
Kavganin basinda kendimden okadar emin oluyorum ki, onu okadar haksiz görüyorumki, ama bukadar laftan sonra kendimi sorgulamiyor degilim. Bilmiyorum kafam cok karisik.
Bosanmayi ciddi ciddi düsünüyorum sanki.. ama bu yükün altina girebilirmiyim? Bilmiyorum..
Icimi dökmek, akil almak istedim zira ben bu isin icinden cikamiyorum.
: bu kavgalar gittikce buyuyecek ve calismaya baslayinca dahada beter olacak. Nasilsa benim
