- 20 Temmuz 2014
- 2.031
- 2.472
-
- Konu Sahibi Papatya129
- #1
Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.
Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.
Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.
Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.
Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.
Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.
Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.
Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.
Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.
Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.
Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.
Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.
Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...