- 20 Temmuz 2014
- 2.031
- 2.472
-
- Konu Sahibi Papatya129
- #21
Teşekkür ederim yorumunuz için.
Yorumunuz biraz doğru biraz değil. Ben kardeşime acımıyorum, ama evet "doğru" insan olmadığı için kızıyorum. Çünkü hayatımı zorlaştırıyor.
Onu sevmeme duygusu değil bu. Sizin kadar tabiri caizse “doğru” insan olmadığı için ona acıyorsunuz. Keşke utanmasanız ondan, kendi haline bıraksanız. Şahsen ablam bana böyle acıyıp kendi egosunu tatmin edeceğine ne halim varsa görmeyi tercih ederim.
Of çok benzer bir durum var kardeşimle aramda hatta cok daha problemli birisi. Artık 33 yaşındayım sıfır vicdan azabı ve sorumluluk hissi var şu an bende. Bu konuma gelene kadar çok üzüldüm çok sorumluluk aldim, cok konustum, cok fedakarlik yaptim ama şimdi düşünüyorum da ölse bile çok da umrumda olmadığı gibi muhtemelen biraz da rahatlarım. Bazı insanlar diğerlerine dert olsun diye varlar.
3 kardeşim var. 1sini hiç tanımıyorum adı dışında bilgim yok öz kardeşim.Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.
Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.
Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.
Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.
Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.
Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.
Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...
30 yaşında. Yaklaşık 10 senelik bir ite kaka üniversite denemesi sonrası mezun oldu ve çalışıyor. Hala daha sürekli aileme borç çıkarıyor ve sırf zarar. Ama bizde ilerde aileme bir şey olsa ve o kendini kurtarmamis olsa benim asla bakmayacağım belliydi. Muhtemelen g.tü yemedi de mezun oldu o şekilde.Sanırım asla bu levela gelemeyeceğim. Am sizi çok iyi anlıyorum “rahatlarım” derken ne demek istediğinizi biliyorum. Peki kardeşiniz kaç yaşında ve nasıl geçiniyor şu an?
Eski konularınada baktım.Ailen kardeşini senin başına sarmaya çalışıyor.Sorunlu bir genç kadınmış tum sorumluluğu sana atıcaklar onlarda sıkıldı bu durumdan.Onu senin adam etmeni istiyorlar.Bulunduğun ülkeyede gelir evinede yerleşir sen vicdan azabı falan derken bakmışsın tepende.İster sert ister yumuşak ailenle konuş gelirse ilgilenmem benden beklemeyin kendi ne yaparsa o.Evime almam yurtta kalmazsa umrumda olmaz diye konuş maddi olarakta benden beklentisi olmasın de.Annen duygusal baskı yapıyor gördüğüm kadarıyla.Biz seni okuttuk sen kardeşini okut diye.Sen onların kızısın okutmak zorundalar bunu karşılık bekleyerek yapamazlar.Okutamayacaklarsa bakamayacaklarsa dünyaya getirmeselerdi sen onların veya kardeşinin gelecek garantisi değilsin sana mı güvenmişler yaparken.Ayrıca kardeşin her istediğinde para göndermişsin.Hani bir söz vardır alışmış kudurmuştan beterdir diye bunu yaşıyosun şu an alıştırmışsın.Bulunduğun ülkeye gelincede sana duygusal baskı yapıp yanına yerleşip çalışmadan hiçbir iş yapmadan senden nemalanır paşalar gibi yaşar.Çünkü alışmış.Ya sert bir şekilde ailene ve ona mesafeni koyarsın ya da hadi geçmiş olsun sana 18 yaşında bir kızın olur.Kırılırmış, kardeşimdir,ailemdir beni okuttular onlara borcumdur, vicdan azabıdır geç bunları.1 2 yıla burada kardeşim evime yerleşti hayatıma musallat oldu nasıl kurtulurum konunu görürüz yoksa.Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.
Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.
Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.
Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.
Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.
Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.
Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...
bir uzmandan duymuştum; sağlıksız ebeveyn tutumları kardeş ilişkilerini de mahvediyor diye. terapi kararı çok yerinde, kaç seans aldınız acaba? henüz erken muhtemelen. ancak şu tavrınız nile belki bu çözümün bir parçası. sizi anlıyorum ben.Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.
Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.
Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.
Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.
Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.
Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.
Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...
Bazı insanlar üzerlerine fazla misyon yüklendiklerinde kaldıramıyorlar bence. Aslında sizin hissettiklerinizi anlıyorum. Benim abimde çalışmayı sevmeyen, okumaktan hoşlanmayan, asosyal, takıntıları olan biriydi. İçten içe ona hep kızıyordum. 30 yaşını geçti be bi sigortası ne bi iş deneyimi vardı. Ne olacak hayatı boyunca ne yapacak çalışmadan anneme babama muhtaç yaşayarak nasıl olacak yani diyordum. Sonra kovidden kaybettim onu yoğun bakımlarda bile sürünmeden üç günde toplandı gitti. Çok kızdım kendime. Keşke onu öyle kabullenseydim hiç kızmasaydım ben kendime itiraf etmedim ama belkide yük olarak görmeseydim. Yaşasaydı ne olursa olsun keşke yaşasaydı bir yerlerde nefes alsaydı diyorum. Kimse bizim doğrularımızla yaşamak zorunda değildi. O yüzden diyorum sevmeme duygusu değil aslında acıma duygusu. Bazı şeyleri geç öğreniyoruz hayatta.Teşekkür ederim yorumunuz için.
Yorumunuz biraz doğru biraz değil. Ben kardeşime acımıyorum, ama evet "doğru" insan olmadığı için kızıyorum. Çünkü hayatımı zorlaştırıyor.
Umarım sen kardeşimdir diye sorumluluk almıyorsundur.30 yaşında. Yaklaşık 10 senelik bir ite kaka üniversite denemesi sonrası mezun oldu ve çalışıyor. Hala daha sürekli aileme borç çıkarıyor ve sırf zarar. Ama bizde ilerde aileme bir şey olsa ve o kendini kurtarmamis olsa benim asla bakmayacağım belliydi. Muhtemelen g.tü yemedi de mezun oldu o şekilde.
Vefat ettiği için öyle hissediyorsunuz.Hayatta olsa gerçekten size sıkıntı olabilirdi.Bazı insanlar üzerlerine fazla misyon yüklendiklerinde kaldıramıyorlar bence. Aslında sizin hissettiklerinizi anlıyorum. Benim abimde çalışmayı sevmeyen, okumaktan hoşlanmayan, asosyal, takıntıları olan biriydi. İçten içe ona hep kızıyordum. 30 yaşını geçti be bi sigortası ne bi iş deneyimi vardı. Ne olacak hayatı boyunca ne yapacak çalışmadan anneme babama muhtaç yaşayarak nasıl olacak yani diyordum. Sonra kovidden kaybettim onu yoğun bakımlarda bile sürünmeden üç günde toplandı gitti. Çok kızdım kendime. Keşke onu öyle kabullenseydim hiç kızmasaydım ben kendime itiraf etmedim ama belkide yük olarak görmeseydim. Yaşasaydı ne olursa olsun keşke yaşasaydı bir yerlerde nefes alsaydı diyorum. Kimse bizim doğrularımızla yaşamak zorunda değildi. O yüzden diyorum sevmeme duygusu değil aslında acıma duygusu. Bazı şeyleri geç öğreniyoruz hayatta.
Susuz kalsa bir bardak su vermem öyle diyim.Umarım sen kardeşimdir diye sorumluluk almıyorsundur.
Olduğu gibi kabullenirse bütün sorumluluk ona kalacak.Konu sahibi bunu neden çeksin.Yazdıklarınız sizin de onu onaylamadığınızı gösteriyor. Normal, herkes gibi olsun istiyorsunuz.
Hayatta farklı insanlar vardır.
Onu olduğu gibi kabul edebilirseniz sevmeniz kolaylaşacaktır.
Ben seni çok iyi anladım, sen çok iyi bir ablasin, çok fazla sorumluluk hissediyorsun, kardeşinin bu durumu sıkıntı veriyor, kime olsa verir, her ablanin kardeşi böyle sorunlu olmuyor, ablasının destekçisi yardımcısı oluyor, zor günlerinde yanında oluyor , beraber gezip gülüp eğleniyorlar, sen bu tarz kardeşlik yasamamissin. Kardeşini çok seviyorsun, onun intihar eğilimi , senin bütün hayatını olumsuz etkiliyor , onun için üzülüyorsun oyuzden en mutlu gününde bile aklında sürekli kardesin var. Çok düşünceli bir ablasinKızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.
Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.
Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.
Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.
Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.
Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.
Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...
Kardesini seviyorsun aslında ama sprumluluk sende hissediyorsun çünkü annen baban gereken sorumluluğu almıyor kardeşine karşı. Onlara karşı olan kızgınlığıni da kardeşine olan öfken nefretin saniyorsun. Benim kuzenim de böyle bir kızdı. Bol kıyafetler erkek gibi kısa saç tembel kollarında jilet izleri. Üniversiteye gitmek istemeyen. En son yengesi elinden tuttu çocuğu dershaneye yolladı düşük puan aldı kız o zaman da özel üniversiteye yolladı. Sevdiği bölüme girdi yani dersler ağır olmayan istediği bölüme. Matematikten 10 alan çocuk tarihten 15 alan çocuktu bu. Bir açıldı üniversitede bir başarılı oldu. Giyim değişti kıyafet değişti. Arkadaş edindi. Ayrı bir şehirde yavaş yavaş kendini buldu. Şimdi okulda asistan bu arada derece yaptı okulda. Yengesine de tapıyor. Abisinin eşi öyle ilgilendi kızla. Bi de kilo falan vardı zayıfladı. Depresyon olunca salmisti kendini. Bir güzel oldu var ya. Sen şakrak bir kız oldu. O gotiklik falan kendini begenmeyisinden depresyondan. Muhtemelen ailenizden kaynaklaniyorKızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.
Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.
Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.
Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.
Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.
Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.
Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...
Olduğu gibi kabullenirse bütün sorumluluk ona kalacak.Konu sahibi bunu neden çeksin.
Yanlış alıntıladın galiba ben kabullen demiyorum zaten.Üstteki yorumdada görürsün ister sert ister yumuşak konuş mesafeni koy diyorum.Acırsan acınacak hale düşersin ben bu kafadayım.Olduğu gibi nasıl kabullenebilirim ya. Tamam cinsiyet konusunda kabulleniyorum ama kendinden 8 yaş büyük bi adamla konuşuyor mesela adam ayak fotosu falan istiyor evli mi değil mi belli değil.
Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.
Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.
Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.
Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.
Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.
Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.
Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...