Kardeşinizi seviyor musunuz? O benim çocuk istememe sebebim...

lotuscicegii .!.:

Onu sevmeme duygusu değil bu. Sizin kadar tabiri caizse “doğru” insan olmadığı için ona acıyorsunuz. Keşke utanmasanız ondan, kendi haline bıraksanız. Şahsen ablam bana böyle acıyıp kendi egosunu tatmin edeceğine ne halim varsa görmeyi tercih ederim.

Genişletmek için tıkla...

kerkenes .!.:

Of çok benzer bir durum var kardeşimle aramda hatta cok daha problemli birisi. Artık 33 yaşındayım sıfır vicdan azabı ve sorumluluk hissi var şu an bende. Bu konuma gelene kadar çok üzüldüm çok sorumluluk aldim, cok konustum, cok fedakarlik yaptim ama şimdi düşünüyorum da ölse bile çok da umrumda olmadığı gibi muhtemelen biraz da rahatlarım. Bazı insanlar diğerlerine dert olsun diye varlar.

Genişletmek için tıkla...

Papatya129 .!.:

Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.

Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.

Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.

Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.

Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.

Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.

Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...

Genişletmek için tıkla...

Papatya129 .!.:

Sanırım asla bu levela gelemeyeceğim. Am sizi çok iyi anlıyorum “rahatlarım” derken ne demek istediğinizi biliyorum. Peki kardeşiniz kaç yaşında ve nasıl geçiniyor şu an?

Genişletmek için tıkla...

Papatya129 .!.:

Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.

Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.

Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.

Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.

Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.

Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.

Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...

Genişletmek için tıkla...

Papatya129 .!.:

Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.

Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.

Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.

Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.

Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.

Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.

Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...

Genişletmek için tıkla...

Papatya129 .!.:

Teşekkür ederim yorumunuz için.
Yorumunuz biraz doğru biraz değil. Ben kardeşime acımıyorum, ama evet "doğru" insan olmadığı için kızıyorum. Çünkü hayatımı zorlaştırıyor.

Genişletmek için tıkla...

kerkenes .!.:

30 yaşında. Yaklaşık 10 senelik bir ite kaka üniversite denemesi sonrası mezun oldu ve çalışıyor. Hala daha sürekli aileme borç çıkarıyor ve sırf zarar. Ama bizde ilerde aileme bir şey olsa ve o kendini kurtarmamis olsa benim asla bakmayacağım belliydi. Muhtemelen g.tü yemedi de mezun oldu o şekilde.

Genişletmek için tıkla...

lotuscicegii .!.:

Bazı insanlar üzerlerine fazla misyon yüklendiklerinde kaldıramıyorlar bence. Aslında sizin hissettiklerinizi anlıyorum. Benim abimde çalışmayı sevmeyen, okumaktan hoşlanmayan, asosyal, takıntıları olan biriydi. İçten içe ona hep kızıyordum. 30 yaşını geçti be bi sigortası ne bi iş deneyimi vardı. Ne olacak hayatı boyunca ne yapacak çalışmadan anneme babama muhtaç yaşayarak nasıl olacak yani diyordum. Sonra kovidden kaybettim onu yoğun bakımlarda bile sürünmeden üç günde toplandı gitti. Çok kızdım kendime. Keşke onu öyle kabullenseydim hiç kızmasaydım ben kendime itiraf etmedim ama belkide yük olarak görmeseydim. Yaşasaydı ne olursa olsun keşke yaşasaydı bir yerlerde nefes alsaydı diyorum. Kimse bizim doğrularımızla yaşamak zorunda değildi. O yüzden diyorum sevmeme duygusu değil aslında acıma duygusu. Bazı şeyleri geç öğreniyoruz hayatta.

Genişletmek için tıkla...

Sevgi0641 .!.:

Umarım sen kardeşimdir diye sorumluluk almıyorsundur.

Genişletmek için tıkla...

Sourlife .!.:

Yazdıklarınız sizin de onu onaylamadığınızı gösteriyor. Normal, herkes gibi olsun istiyorsunuz.
Hayatta farklı insanlar vardır.
Onu olduğu gibi kabul edebilirseniz sevmeniz kolaylaşacaktır.

Genişletmek için tıkla...

Papatya129 .!.:

Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.

Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.

Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.

Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.

Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.

Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.

Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...

Genişletmek için tıkla...

Papatya129 .!.:

Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.

Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.

Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.

Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.

Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.

Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.

Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...

Genişletmek için tıkla...

Sevgi0641 .!.:

Olduğu gibi kabullenirse bütün sorumluluk ona kalacak.Konu sahibi bunu neden çeksin.

Genişletmek için tıkla...

Papatya129 .!.:

Olduğu gibi nasıl kabullenebilirim ya. Tamam cinsiyet konusunda kabulleniyorum ama kendinden 8 yaş büyük bi adamla konuşuyor mesela adam ayak fotosu falan istiyor evli mi değil mi belli değil.

Genişletmek için tıkla...

Papatya129 .!.:

Kızlar selam. Benim en büyük sorunum, geceleri uyutmayan bir derdim var: Kız kardeşim.
Şu an terapi alıyorum ve kardeşimi neden sevemediğimi konuşuyoruz ama bulamıyorum bir türlü. Tam olarak sevmemek de değil aslında. Kardeşimi seviyorum ama kardeşim bana bir "yük". Kardeşleriyle can ciğer olanları görünce çok şaşıyorum, ben hiç böyle hissedemiyorum kendimi zorlasam bile. Böyle hissedenler varsa konuşmak çok iyi gelir.

Ben 18 yaşında evden ayrıldım o daha 11 yaşındaydı. Üniversite okumaya gittim, sonra yüksek lisans için yurtdışına taşındım ve burada kaldım. Son 10 yıldır doğru düzgün eve girdiğim çıktığım yok, genelde tatillere vs giderim, sadece pandemide uzun süreli evde kaldım 10 ay kadar.

Kız kardeşimin çok ciddi kimlik bunalımı var. Kendisini erkek hissediyor, bol erkek kıyafetleri, boxer vs giyiyor. Gotik bir tarzı var, hep agresif, intihar eğilimi var, psikolojik tedavi aldırdık uzun süre antidepresanları ile intihar etmeye çalıştı hastanelik oldu midesi yıkandı. Ben çok başarılı bir çocuktum hani o komşunun övülen çocuğu. En iyi okulları kazandım, başarılarımla burs aldım, yurtdışına gelirken ailemden tek kuruş para almadım yine bursla geldim. Bence kardeşimin üzerinde benden dolayı bir başarı baskısı oluştu. Bununla başa çıkamadığını düşünüyorum çünkü lisede çok başarısızdı okulu bıraktı açık liseden zorla mezun ettik. Üniversiteye gitmeyi bile düşünmeyen, sadece para yiyerek evde yatan ve evin tek bir işine yardım etmeyen bir gence dönüştü.

Ben evden hep uzağım ama hep kardeşim yüzünden vicdan azabı çekerek yaşıyorum. Sürekli konuşmaya çalışıyorum, abladan çok bir arkadaş gibi yaklaşmaya çalışıyorum. Bu arada ailede bir tek beni sever, özellikle annemden nefret ediyor babamı ise cüzdan olarak gördüğü için daha ılımlı ona karşı. Ben hep onu desteklerim, cinsiyeti konusunda karışmamaları için annemleri ben ikna ettim (klasik anadolu ailesi ilk başta çok travmatik olaylar yaşandı). En son sevgilimle aldık karşımıza konuştuk üniversite sınavına girmesi için ikna ettik kardeşimi.

Ama her an bakın abartmıyorum her an, kalbimde bir ağrı ile yaşıyorum. En mutlu anlarımda aklıma kardeşim geliyor ve sanki bir gün intihar ederek ölecek gibi geliyor. Ya da uyuşturucuya falan bulaşacak gibi geliyor (ki şu an kardeşime bi ortamda biri uyuşturucu verse direkt dener böyle şeylere merağı çok.) Annemle babam, allah gecinden versin ama, öldüklerinde kardeşim başıma kalacak gibi geliyor. Nasıl başa çıkacağım ben bu çocukla diye düşünmekten uyuyamıyorum.

Sürekli kendimi dünyanın en kötü ablası olarak etiketliyorum. Bir olay var kafamdan atamadığım, safra kesesi ameliyatı olacaktı 2-3 sene önce, benim önceden her şeyi ödenmiş yurtdışı tatilim vardı, bu ameliyat son anda çıktığı için biletimi yakmayıp sevgilimi görmeye yurtdışına gitmiştim. Mesela bu olayı asla unutamıyorum sürekli vicdan azabı çekiyorum bununla ilgili neden yanına gitmedim diye.

Sadece anlatmak istedim... Muhtemelen linçler gelecek ama inanın o kadar umrumda değil ki. Sadece anlatmaya, anlaşılmaya ihtiyacım var. Ve belki beni daha iyi abla yapacak tavsiyelere...

Genişletmek için tıkla...