- 6 Ağustos 2014
- 17.656
- 31.596
Depresyonda olduğunu anneniz düşünmese bile bu adamın yaptığı yanlışlıklar, düzenin içinde olmayışı, kendisini ve durumlar doğru tespit edemeyişi vs... Bir uzman desteği gerekiyor gibi geliyor buradan bakınca.
Aman allah korusun. Bende ondan korkup anneme soruyorum durumunu ama 'yok kizim depresyonda gibi degilgece uyanik gunduz uyuyo bile olsa, aksam kalkiyor, kahvesini yapiyor, sakalasiyor, normal konusuyor bizle, davranislarinda bi kapanma yada mutsuzluk sezmiyorum, depresyonda gibi degil' diyor. Ama yinede korkuyorum bi ufaktan
Benim yeğenim de böyle. Dedesi kaç defa tanıdıkları vasıtası ile iş buldu onlara bir sürü bahane buldu yok parası az , az dediği de yeni mezun birisine 19 bin tl teklif ediliyor . Yok ayda beş bin tl eğlencesine ayırması lazımmış26 yasinda bir erkek kardesim var. 2 yil once mezun oldu. Iyi bir universitede iktisat okudu. Baslarda biliyorsunuz, pandemi doneminde bitcoin falan yada trading cok populerdi, tutturan insanlar iyi para kazandi. O da is aramaktansa, alanida ekonomi olunca ilk bitcoin e heves saldi. Az biseyde kazandi sanirim ama sonrasinda kazandiginin mislini kaybetti. O zamanlar onunla is yonlendirmesi icin gelecek planlari icin konusuyordum, ama 'abla ben bu kadar okumusken baskasinin altinda asgari ucrete calisamam, ben kendi sirketimi kurmayi planliyorum, ithalat-ihracat yapacagim, yapan tanidiklarimda var' diyordu. Ama bir sekilde olmadi herhalde ki aylarca bos kaldi. Bide mezuniyetten sonra ailemin evine dondugunde gece uyanik gunduz aksama kadar uyuyan bir hayat tarzi benimsedi.
Aradan aylar gecti, 'e bizim orada sirketi fabrikasi olan tanidiklarimiz var, senin gibi birinide seve seve ise alirlar, bi girsen sanada staj gibi olur, ilk adimi atmis olursun, yeni mezunun disarda is bulmasi zor, bir deneyim edin, CV ye bisey yaz' diyordum. 'Abla yok ben torpilli bi yerde calisamam, hem benim planlarim var' diyordu. 'Iyi o zaman dedim' yine biraktim, bu arada ailemde benzer konusmalari onunla yaptilar. Ama biz hicbir caba goremedik kendisinde. Neyse, gecen yil bu zamanlar 'ben Istanbula gidecegim orada cok is imkani var, girmek isteyebilecegim sirketlerde orada, oraya tasinirsam daha kolay is gorusmelerine giderim' demis, bizimkilere, onlarda, bu en azindan bir adim, diye dusunerek kabul ettiler. Orada bir arkadasinin evinde kaliyordu, tabi bizimkiler aylarca cok para akitti, kiraydi, gecim masrafiydi derken, ve benim ailemin durumuda cok iyi degil ona ragmen kendilerini cok zorladilar, bende elimden geldigince iki tarafada para gonderip destek olmaya calistim. Ama neredeyse 1 yil hic bisey cikmadi. Is gorusmelerine gitti, basvurular yaptida mi cikmadi, yoksa ne oldu bilmiyorum, oyle ketumki hicbir detay vermez.
Gecen ay bizim sehre, ailemin yanina donmus 'arkadasimin annesi gelecekmis evine birkac ay kalacakmis, ondan geldim' demis. 1 aydir odasindan neredeyse hic cikmiyormus. Hic arkadaslariyla bulusmamis, bi yuruyuse markete gitmemis. Enson gecen hafta atesli hastalanmis. daha bugun bile atesini dusurmeye calisiyorlar. Muhtemelen o kadar eve kapanmaktan oldu bu. Ama Istanbuldada eve kapanikti, orada disari cikabilecegi kadar parasi yoktuki. Bulunan isi istemiyor. Kendisi detayli arastirip, mantikli yerlere basvurmuyor, pesine dusmuyor. Bir nevi tr sartlarinda genclerin calismaya motive olamadigini anlayabiliyorum ama bende ilk is deneyimimi 10 yil once edindim, ve uni mezunu olmama ragmen asgari ucretle baslamistim. Boyle hoop diye mudur pozisyonunda kabarik ucrete ilk isine baslayan var mi ki?
Neyse onun icin uzuluyorum. Kotu bir aliskanligi falanda olmayan bir cocuk. Ama nasil daha motive edilir bilmiyorum. Ne zaman arasam beni kendi fikirleri ile manipule etmeyi basarmisti, ve sonunda elde sifir.
İlk önce güldüm ama sonra üzülme emojisi attım haklısınız sorun psikolojikHer dil bilen yurt dışına gitmiyor ki.
Adam odasından çıkmıyormuş yurt dışına zaten çıkamaz.
siz kardesinizin ebeveyni degilsiniz. bir an once yardim alin. kardesiniz de 26 yasinda baba olacak yasta bi zahmet bi ise girip calissin. atesinin cikmasini nedeni de soguk alginligidir muhtemelen, ailecek bebek gibi davranmayin kocaman adama26 yasinda bir erkek kardesim var. 2 yil once mezun oldu. Iyi bir universitede iktisat okudu. Baslarda biliyorsunuz, pandemi doneminde bitcoin falan yada trading cok populerdi, tutturan insanlar iyi para kazandi. O da is aramaktansa, alanida ekonomi olunca ilk bitcoin e heves saldi. Az biseyde kazandi sanirim ama sonrasinda kazandiginin mislini kaybetti. O zamanlar onunla is yonlendirmesi icin gelecek planlari icin konusuyordum, ama 'abla ben bu kadar okumusken baskasinin altinda asgari ucrete calisamam, ben kendi sirketimi kurmayi planliyorum, ithalat-ihracat yapacagim, yapan tanidiklarimda var' diyordu. Ama bir sekilde olmadi herhalde ki aylarca bos kaldi. Bide mezuniyetten sonra ailemin evine dondugunde gece uyanik gunduz aksama kadar uyuyan bir hayat tarzi benimsedi.
Aradan aylar gecti, 'e bizim orada sirketi fabrikasi olan tanidiklarimiz var, senin gibi birinide seve seve ise alirlar, bi girsen sanada staj gibi olur, ilk adimi atmis olursun, yeni mezunun disarda is bulmasi zor, bir deneyim edin, CV ye bisey yaz' diyordum. 'Abla yok ben torpilli bi yerde calisamam, hem benim planlarim var' diyordu. 'Iyi o zaman dedim' yine biraktim, bu arada ailemde benzer konusmalari onunla yaptilar. Ama biz hicbir caba goremedik kendisinde. Neyse, gecen yil bu zamanlar 'ben Istanbula gidecegim orada cok is imkani var, girmek isteyebilecegim sirketlerde orada, oraya tasinirsam daha kolay is gorusmelerine giderim' demis, bizimkilere, onlarda, bu en azindan bir adim, diye dusunerek kabul ettiler. Orada bir arkadasinin evinde kaliyordu, tabi bizimkiler aylarca cok para akitti, kiraydi, gecim masrafiydi derken, ve benim ailemin durumuda cok iyi degil ona ragmen kendilerini cok zorladilar, bende elimden geldigince iki tarafada para gonderip destek olmaya calistim. Ama neredeyse 1 yil hic bisey cikmadi. Is gorusmelerine gitti, basvurular yaptida mi cikmadi, yoksa ne oldu bilmiyorum, oyle ketumki hicbir detay vermez.
Gecen ay bizim sehre, ailemin yanina donmus 'arkadasimin annesi gelecekmis evine birkac ay kalacakmis, ondan geldim' demis. 1 aydir odasindan neredeyse hic cikmiyormus. Hic arkadaslariyla bulusmamis, bi yuruyuse markete gitmemis. Enson gecen hafta atesli hastalanmis. daha bugun bile atesini dusurmeye calisiyorlar. Muhtemelen o kadar eve kapanmaktan oldu bu. Ama Istanbuldada eve kapanikti, orada disari cikabilecegi kadar parasi yoktuki. Bulunan isi istemiyor. Kendisi detayli arastirip, mantikli yerlere basvurmuyor, pesine dusmuyor. Bir nevi tr sartlarinda genclerin calismaya motive olamadigini anlayabiliyorum ama bende ilk is deneyimimi 10 yil once edindim, ve uni mezunu olmama ragmen asgari ucretle baslamistim. Boyle hoop diye mudur pozisyonunda kabarik ucrete ilk isine baslayan var mi ki?
Neyse onun icin uzuluyorum. Kotu bir aliskanligi falanda olmayan bir cocuk. Ama nasil daha motive edilir bilmiyorum. Ne zaman arasam beni kendi fikirleri ile manipule etmeyi basarmisti, ve sonunda elde sifir.
Kesinlikle erteleme fobi depresyon belirtisi .Benim arkadaşım üniversitede derece yaptı ama hedefim daha yüksek diye diye üniversiteye bir türlü gitmedi tekrar sınava giriyordu sürekli.Megrsem depresyondaymış tedavi oldu basladı üniversiteyeMerhaba, kardeşinizin çoğu davranışında o kadar kendimi buldum ki… dayanamayıp yazmak istedim. Ben de iki yıldır işsizim, ailem ve etrafındaki insanlar tarafından tembel olmakla suçlanıyorum… içime içime ağlıyorum yolumu yönümü bütün özgüvenimi kaybettim, kilolar alıp güzelliğimi gençliğimi bile kaybettim… dini inancım olmasa belki şu an bunları yazıyor olmazdım gitmiştim çoktan:) benim kardeşinizden tek farkım mezun olduktan sonra bir yerlerde iki yıl boyunca canla başla çalışmış olmak, çalıştığım yerde de sessiz yapımdan dolayı çok fazla ezilmek, kullanılmak hakarete uğramak, ayda sadece bir gün izin kullanabilmek gibi hak ihlallerinin beni çok hırpalaması.
Bunun sonucunda da zaten az olan özgüvenimi tamamen kaybetmem ve kucağına düştüğüm depresyon… ben birkaç ay öncesine kadar da ne yapacağımı bilemiyordum pek odamda yaşıyordum dümdüz insan içine çıkmak istemiyordum herkesten kaçıyordum. O ara bulanık kafayla dil ve mesleğimle ilgili aldığım eğitimleri saymazsak bomboş tavana bakarak geçen iki sene. Para kazanmayı, kendi ayaklarım üzerinde durabilmeli, diplomamın hakkını vermeyi çok istedim ama resmen farketmediğim “çalışma fobisi” oluştu bende. Bunu açık açık söyleyemediğim için darlayan akrabalara falan yurtdışına gitcem ben diye farklı bahaneler sallıyordum getirdikleri iş tekliflerine çünkü çalışmaktan çok korkuyordum yine aynı şeyleri yaşarım diye.
Dört aydır terapi alıyorum ben online olarak, o bayağı iyi geldi ve birkaç haftadır da iş arıyorum. (Kolay iş bulabileceğim bir çevredeyim keşke iki yılın çöp olmasaydı)
Ben ne depresyonda olduğumu farkettim ne de bir fobim olduğunu. Tembel olduğuma ben bile inanmıtşım son zamanlarda artık ama İş ilanlarına bakarken bile karnıma kramplar girmesi, “başvur” butonuna tıklamaktan korkmak sadece tembellik olamazdı.
Gelelim bunları sizin konunuzda neden anlattığıma… ben kardeşinizin de bir çeşit depresyonda olduğunu ve bunu maskelemek için “iş kurma” bahanesinin arkasına gizlendiğini düşünüyorum. Yani başta bu yola çıkmış olsa bile sonra maalesef karanlığa gömülmüş gibi hissettim. Umarım hakkında en güzelleri olur. Lütfen siz de bu konuda profesyonel bir yardım alın.
Ay bu konu nasil hortlamis ya :)Kardeşiniz düzeldi mi merak ettim?
Aynısının daha beteri var bende ondan sordumAy bu konu nasil hortlamis ya :)
Ama suzelmedi hala eve kapanik
Valla nasil yapcaz boyle bilmiyorum. O halinden memnun ve mutlu gibi ama ben kiyamiyorum, ileride kotu olacakAynısının daha beteri var bende ondan sordumtüh ya demek hala aynı.
Sınava hazırlanma falan var mı?benim kardeşim okulu bile bitiremedi 2.sınıfı tamamladı 3.-4. sınıf kaldı beterin beteri varValla nasil yapcaz boyle bilmiyorum. O halinden memnun ve mutlu gibi ama ben kiyamiyorum, ileride kotu olacak
Gençlerde heves yok genel anlamda gözlemliyorum bir boşvermişlik umutsuzluk durumu var.Çok görüyorum ve duyuyorum ki, gençler mezun olur olmaz müdür konumuyla işe başlamak istiyor. İşin mutfağına girmeden 20 basamak birden atlamak istiyorlar.
Yeğenim de benzer durumda hatta iş kurdu arkadaşıyla ama olmadı. Başvurulara cevap bekliyor. Genelde yetişkinlerden çok, tecrübesiz olan yaşıtlarından akıl alıyorlar.
Umutsuzluk konusunda haklılar ama bu böyle devam etmeyecek.Gençlerde heves yok genel anlamda gözlemliyorum bir boşvermişlik umutsuzluk durumu var.