Arkadaşlar sorularımı okuyanlar bilir , annemle doğum sonrası yaşadıklarımı . Zaten aile geçmişim çok travmatik sorunlu insanlar bendeki sorunları da ihmal edip sen uyduruyorsun diyen tipler .
Evlendikten sonra da sorun yaşadım malum sonra terapiler doktorlar derken bugün daha iyiyim çok şükür .
Erkek kardeşimle düşman gibi büyüdük anlamsızca sürekli kavga ederdik . Yetişkin olduktan sonra konuşmaya başladık diyebilirim . Sosyal çevresi fazla biri ama bizimle göz teması dahi kurmaz bi eline sağlık demez bi hoşgeldiniz demez . İşi düşerse anca . Eşime de öyle bana da annemlere de öyle .
Ben doğum yaptıktan sonra annemle yaşadığım sorunlardan dolayı duygusal birkaç durum paylaşımı yapmıştım sadece ailem görecek şekilde düzenlemiştim onlar herkes görüyor sanıyor tabi . Annemle de kavga etmiştik .
1 ay annem benle konuşmadı o da ınstagramdan ordan burdan arkasından hançer saplamışım felan paylaşımlar yaptı . Çok üzüldüm çok bunaldım . Kardeşim bana yazdı durumlardan dolayı , derdini kendin terapilerle çözüyorsan kendi aranda çöz annemi üzme ınşallah çocuğunda böyle olur analık babalık dersi verirsiniz beni arama sorma işin düşerse yazma tarzı şeyler yazdı . Ben de okeyledim.
Aradan zaman geçti babam önderliğinde evime geldiler . Konuştular ettiler annem sonra defalarca geldi kendini aklamaya çalıştı hiç samimi gelmedi bana ama uzatmadım mesafemi koydum .Ben de bir kere oraya gittim . Kardeşim yine hoşgeldin ettin yok . Yüzüme bakma yok . Çocuğumu odaya koymultum uyuyor diye . Uyanmış yastıktan az aşağı doğru kaymış orda sesler çıkarıyor . İçerde kardeşim olmasına rağmen bi sevmiyor ya da abla uyandı demiyor odaya bi gittim bebeğim tek başına öyle duruyor . İnsana koyuyor yani iki kardeşim var orda biri bilgisayar biri telefonda bebeğim de orda öyle duruyor . Ben gerçekten ailemin bu tavırlarından , aldığım travma tedavilerinde ve bu tedavi sürecinde farkettiklerimden , yeni farkına vardıklarımdan , çok yoruldum . Kaldıramıyorum . Bunları bile yazarken vücuduma ağrılar giriyor . Sürekli ağrı korku stres çeliyorum . Terapistim çok ağır şeyler yaşamış olduğumu ve biraz zaman alacağını söylüyor ama benim gücüm kalması gibi . Annemi babamı samimi bulmuyorum kardeşler desen böyle . Bi akrabam yok o taraftan bi görüştüğüm yok . Düzgün bir arkadaşım yok dertleşebilceğim hepsini onlar beni taktir etsin diye kusur buluyorlardı herkeste arkadaşlıktan çıkarmıştım . Evladıma sarılıyorum eşime sarılıyorum ama eşim de ben bi sorun yaşasam bi ters hareketim olsa direkt abartıp bana kızan biri . Çünkü başından beri ben de öfkemden tahammüşsüzlüğümden dolayı eşimi yıpratmıştım ve benim ailem bizi çok yordu . Kafalar yorgun yani . Rabbime sığınıyorum . Yuvamda mutluyum . Fakat bu travmalar ve insanın en yakınlarının tepkileri çok yara açıyor .
Hastalanmaktan korkmaya başladım . 17 kilo verdim … ağrılarım var ne önerirsiniz lütfen ilaç iç demeyin .. bi cümle dahi güzel bişey duymaya ihtiyacım var
Evlendikten sonra da sorun yaşadım malum sonra terapiler doktorlar derken bugün daha iyiyim çok şükür .
Erkek kardeşimle düşman gibi büyüdük anlamsızca sürekli kavga ederdik . Yetişkin olduktan sonra konuşmaya başladık diyebilirim . Sosyal çevresi fazla biri ama bizimle göz teması dahi kurmaz bi eline sağlık demez bi hoşgeldiniz demez . İşi düşerse anca . Eşime de öyle bana da annemlere de öyle .
Ben doğum yaptıktan sonra annemle yaşadığım sorunlardan dolayı duygusal birkaç durum paylaşımı yapmıştım sadece ailem görecek şekilde düzenlemiştim onlar herkes görüyor sanıyor tabi . Annemle de kavga etmiştik .
1 ay annem benle konuşmadı o da ınstagramdan ordan burdan arkasından hançer saplamışım felan paylaşımlar yaptı . Çok üzüldüm çok bunaldım . Kardeşim bana yazdı durumlardan dolayı , derdini kendin terapilerle çözüyorsan kendi aranda çöz annemi üzme ınşallah çocuğunda böyle olur analık babalık dersi verirsiniz beni arama sorma işin düşerse yazma tarzı şeyler yazdı . Ben de okeyledim.
Aradan zaman geçti babam önderliğinde evime geldiler . Konuştular ettiler annem sonra defalarca geldi kendini aklamaya çalıştı hiç samimi gelmedi bana ama uzatmadım mesafemi koydum .Ben de bir kere oraya gittim . Kardeşim yine hoşgeldin ettin yok . Yüzüme bakma yok . Çocuğumu odaya koymultum uyuyor diye . Uyanmış yastıktan az aşağı doğru kaymış orda sesler çıkarıyor . İçerde kardeşim olmasına rağmen bi sevmiyor ya da abla uyandı demiyor odaya bi gittim bebeğim tek başına öyle duruyor . İnsana koyuyor yani iki kardeşim var orda biri bilgisayar biri telefonda bebeğim de orda öyle duruyor . Ben gerçekten ailemin bu tavırlarından , aldığım travma tedavilerinde ve bu tedavi sürecinde farkettiklerimden , yeni farkına vardıklarımdan , çok yoruldum . Kaldıramıyorum . Bunları bile yazarken vücuduma ağrılar giriyor . Sürekli ağrı korku stres çeliyorum . Terapistim çok ağır şeyler yaşamış olduğumu ve biraz zaman alacağını söylüyor ama benim gücüm kalması gibi . Annemi babamı samimi bulmuyorum kardeşler desen böyle . Bi akrabam yok o taraftan bi görüştüğüm yok . Düzgün bir arkadaşım yok dertleşebilceğim hepsini onlar beni taktir etsin diye kusur buluyorlardı herkeste arkadaşlıktan çıkarmıştım . Evladıma sarılıyorum eşime sarılıyorum ama eşim de ben bi sorun yaşasam bi ters hareketim olsa direkt abartıp bana kızan biri . Çünkü başından beri ben de öfkemden tahammüşsüzlüğümden dolayı eşimi yıpratmıştım ve benim ailem bizi çok yordu . Kafalar yorgun yani . Rabbime sığınıyorum . Yuvamda mutluyum . Fakat bu travmalar ve insanın en yakınlarının tepkileri çok yara açıyor .
Hastalanmaktan korkmaya başladım . 17 kilo verdim … ağrılarım var ne önerirsiniz lütfen ilaç iç demeyin .. bi cümle dahi güzel bişey duymaya ihtiyacım var
