Merhabalar,
Öncelikle akrep burcu olduğumu belirtmek isterim belki daha iyi anlaşılmama vesile olabilir.
1 yıldır özel bir şirkette düşük ücrete yoğun stres altında çalışan bir mühendisim, yalnız yaşıyorum ve farklı bir ilde ailemin yeni aldığı evde yalnız taşıyorum.
Yabancı bir firmada çalışıyorum çalışmayı seven işini en iyi şekilde yapmaya çalışan biriyim fakat yıpratıcı oryantasyon süreci, iş stresi, emeğin karşılığının verilmemesi, benden sonra işe alınan kişilerin daha fazla ücretle işe alındığını öğrenmem beni fazlasıyla işten soğuttu. Öyle ki vücudumda strese bağlı yaralar çıkmaya başladı ve tüm vücudumu sardı, şuan krem ve ilaç tedavisi görüyorum. Zaten rotasyon o kadar fazla ki 2 yıldan fazla kalmıyor kimse. Bana katkıları mutlaka oldu, dilimi geliştirdim ve CV'me referans oldu tabiki fakat götürüleri de yadsınamayacak kadar fazla oldu.
Geçtiğimiz hafta müdüre istifa etmek istediğimi, getirileri ve götürülerinin kesinlikle birbirini dengelemediğini, bu işi yapmak istemediğimi dile getirdim. Takım liderinin de tuhaf ezici davranışları bardağı taşıran son damla olmuştu. Tabiki 'gitme, kalman için birşeyler yapalım neden mutsuzsun ' demediler. İstedikleri sadece işlerin yürümesiydi, oysa takımdaki herkesin yüzünden mutsuzluk akmasına rağmen. Biliyorum, iş hayatı kapitalist düzende kimse kimsenin mutsuzluğunu umursamaz, iyi biliyorum.
Aynı anda benden 6 ay sonra giren bir arkadaşım daha istifa etti, o işe adapte olamadı ve sürekli hata yapıyordu. İstifasını kabul ettiler hatta ihbar süresi dolmadan gitmesine bile razılar baya hataları oldu son zamanlarda. Benim hiç değilse iş bulana kadar biraz daha kalmamı, 2 kişinin ayrılmasının operasyonu derinden sarsabileceğini söylediler, tamam dedim.
Haber beklediğim birkaç yer var fakat hala dönüş yapmadılar, düşünüyorum acaba hata mı yaptım? Bu işsiz dönemde neye güvenip çıkma kararı aldım? Kirada oturmuyorum fakat evin kredisi var ve bin tl aileme veriyordum. Sitenin aidatı, kredi kartı borçlarım kıtı kıtına da olsa sürdürmeye çalışıyordum düzeni. 3-5 ay iş bulamazsam hatta belki 1 sene ne yapıcam ben? İş bulup öyle çıkma kararı alsaydım keşke diyorum . Şimdi söylemiş bulundum 1 ay olmasa 2 ay sonra çıkıcam burdan, onlarda yeni aday arıyorlar.
Sorun şu ki bu kararı verirken çok nettim, bu işten nefret ediyorum deyip bu konuşma kararını verdim. Şimdi resmen devam etseydin ne bozdun düzenini diye kendime kızıyorum. Ben herşeyde böyleyim, ne yapsam hep aklım yapmadığımda oluyor. Bir gömlek alıyorum mesela, eve geliyorum almasa mıydım değer miydi ya da diğerini mi alsaydım oluyorum hep. Bu eminsiz kararlar, bu değişen düşünceler o kadar yıpratıcı ki anlatamam.
Dik durmak, iyi veya kötü kararlarımla önüme bakmak istiyorum. Benimle tekrar görüşmek istediler, ihbar süreni başlatalım mı, biraz daha yani +1 ay kadar daha devam edebilir misin diye. Ne diyeceğimi bile bilmiyorum, tükürdüğümü yalamak da istemiyorum. Ailemin yanında yaşasam, masrafım olmasa daha emin olabilirdim. Ailemin yaşadığı il küçük ve malesef iş imkanı yok. Burda kalarak hem masraflarım olacak hem de kiraya verilebilecek evi tutuyor gibi olucam. Kendimi kötü hissediyorum bu nedenle.
Henüz 24 yaşındayım, hayatımın başındayım KPSS, ALES belki yüksek lisansla birlikte part time çalışırım gibi seçenekleri de düşünüyorum.
Fikirlerinize ihtiyacım var, yine kararsızlığın ve bu kararsızlık nedeniyle mutsuzluğun dibindeyim...
Öncelikle akrep burcu olduğumu belirtmek isterim belki daha iyi anlaşılmama vesile olabilir.
1 yıldır özel bir şirkette düşük ücrete yoğun stres altında çalışan bir mühendisim, yalnız yaşıyorum ve farklı bir ilde ailemin yeni aldığı evde yalnız taşıyorum.
Yabancı bir firmada çalışıyorum çalışmayı seven işini en iyi şekilde yapmaya çalışan biriyim fakat yıpratıcı oryantasyon süreci, iş stresi, emeğin karşılığının verilmemesi, benden sonra işe alınan kişilerin daha fazla ücretle işe alındığını öğrenmem beni fazlasıyla işten soğuttu. Öyle ki vücudumda strese bağlı yaralar çıkmaya başladı ve tüm vücudumu sardı, şuan krem ve ilaç tedavisi görüyorum. Zaten rotasyon o kadar fazla ki 2 yıldan fazla kalmıyor kimse. Bana katkıları mutlaka oldu, dilimi geliştirdim ve CV'me referans oldu tabiki fakat götürüleri de yadsınamayacak kadar fazla oldu.
Geçtiğimiz hafta müdüre istifa etmek istediğimi, getirileri ve götürülerinin kesinlikle birbirini dengelemediğini, bu işi yapmak istemediğimi dile getirdim. Takım liderinin de tuhaf ezici davranışları bardağı taşıran son damla olmuştu. Tabiki 'gitme, kalman için birşeyler yapalım neden mutsuzsun ' demediler. İstedikleri sadece işlerin yürümesiydi, oysa takımdaki herkesin yüzünden mutsuzluk akmasına rağmen. Biliyorum, iş hayatı kapitalist düzende kimse kimsenin mutsuzluğunu umursamaz, iyi biliyorum.
Aynı anda benden 6 ay sonra giren bir arkadaşım daha istifa etti, o işe adapte olamadı ve sürekli hata yapıyordu. İstifasını kabul ettiler hatta ihbar süresi dolmadan gitmesine bile razılar baya hataları oldu son zamanlarda. Benim hiç değilse iş bulana kadar biraz daha kalmamı, 2 kişinin ayrılmasının operasyonu derinden sarsabileceğini söylediler, tamam dedim.
Haber beklediğim birkaç yer var fakat hala dönüş yapmadılar, düşünüyorum acaba hata mı yaptım? Bu işsiz dönemde neye güvenip çıkma kararı aldım? Kirada oturmuyorum fakat evin kredisi var ve bin tl aileme veriyordum. Sitenin aidatı, kredi kartı borçlarım kıtı kıtına da olsa sürdürmeye çalışıyordum düzeni. 3-5 ay iş bulamazsam hatta belki 1 sene ne yapıcam ben? İş bulup öyle çıkma kararı alsaydım keşke diyorum . Şimdi söylemiş bulundum 1 ay olmasa 2 ay sonra çıkıcam burdan, onlarda yeni aday arıyorlar.
Sorun şu ki bu kararı verirken çok nettim, bu işten nefret ediyorum deyip bu konuşma kararını verdim. Şimdi resmen devam etseydin ne bozdun düzenini diye kendime kızıyorum. Ben herşeyde böyleyim, ne yapsam hep aklım yapmadığımda oluyor. Bir gömlek alıyorum mesela, eve geliyorum almasa mıydım değer miydi ya da diğerini mi alsaydım oluyorum hep. Bu eminsiz kararlar, bu değişen düşünceler o kadar yıpratıcı ki anlatamam.
Dik durmak, iyi veya kötü kararlarımla önüme bakmak istiyorum. Benimle tekrar görüşmek istediler, ihbar süreni başlatalım mı, biraz daha yani +1 ay kadar daha devam edebilir misin diye. Ne diyeceğimi bile bilmiyorum, tükürdüğümü yalamak da istemiyorum. Ailemin yanında yaşasam, masrafım olmasa daha emin olabilirdim. Ailemin yaşadığı il küçük ve malesef iş imkanı yok. Burda kalarak hem masraflarım olacak hem de kiraya verilebilecek evi tutuyor gibi olucam. Kendimi kötü hissediyorum bu nedenle.
Henüz 24 yaşındayım, hayatımın başındayım KPSS, ALES belki yüksek lisansla birlikte part time çalışırım gibi seçenekleri de düşünüyorum.
Fikirlerinize ihtiyacım var, yine kararsızlığın ve bu kararsızlık nedeniyle mutsuzluğun dibindeyim...