Yeni üyeyim ablamın buraya üye olup her gün konuları takip etmesi beni de buraya çekti.
Kimseye anlatamıyorum bari sizinle paylaşayım dedim. Çünkü nasıl davranacağımı bilemiyorum.
Umarım sizin tecrübelerinizden ya da düşüncelerinizle bi yol çizmeme yardımcı olursunuz.
Öncelikle kendimden bahsedeyim üniversite 3. sınıf öğrencisiyim. 22 yaşındayım.
2 yıllık bi ilişkim var. Erkek arkadaşım çok anlayışlı biri ve beni haddinden fazla seviyor. Buna gerçekten tüm kalbimle inanıyorum. İstediğim her şeyi yaptırabiliyorum.
Sürekli evlenmekten bahsediyor. Ama ben onu sevmediğimi anladım. Bazen dilimin ucuna kadar geliyor söyleyeyim diyorum ama ufacık bi sıkıntımda o daha çok mutsuz oluyor.
Onu üzmek istemiyorum. Bir yandan da yanımda olsun istiyorum ama evlenmek istemiyorum
Bu ilişkime başlamadan önce çok sevdiğim biri vardı lise döneminde ve daha sonrasında beraber olduğum o kadar çok sevdim ki gözüm kapalı dediği her şeyi yaptım. Aramızda birliktelik de geçti. Yani o konulara girmeyeyim ama yani şimdi ki erkek arkadaşım beni her halimle kabul etti. Çünkü sıkıntılı dönemlerimde hep yanımdaydı çok yakın arkadaştık o zamanlar. Sonradan beni sevdiğini öğrendim ve ciddi bi ilişkiye başladık. Bütün ailesiyle tanıştım. Her şey o kadar güzel gidiyordu ki. Her gün beraberiz. Ben sürekli onlara gidiyorum. Annesi babası ayrı olduğu için anneannesi ile yaşıyor. Anneannede bayağı yaşlı. Her işlerini yapıyordum. Çamaşır,bulaşık,yemek.. Aslında gitmek istemiyordum ama her gün yanında olmamı istiyordu. Bir gün Tahir alışveriş için markete gitti bende bulaşıkları yıkıyordum. Anneannesi yanıma geldi ve '' Sen Tahir'in karısı mısın? Evli gibi her gün gelip her şeyi yapmaya çalışıyorsun. Çok ayıp. Ben hacıyım evimde böyle şeyler olsun istemiyorum. Ben bilmiyorum sizin neler yaptığınızı. Herkes seni çok ayıplıyor. Teyzeleri bile iyi ki bizim kızlarımız böyle değil. Annenler duysa ne kadar üzülürler. Biz bu şekilde istemiyoruz.'' dedi. O gün bu gündür bir daha asla gitmedim gitmem de ama düşündükleri gibi hiç bir şey geçmedi aramızda bu olay beni çok üzdü günlerce ağladım. Bu olaydan sonra Tahire olan duygularımda gün geçtikçe köreldi. Soğudum. Şunu fark ettim ben onu gerçekten sevmiyormuşum. Sadece o üzülmesin diye hep gözlerimi kapamışım gerçeklere..
büyük bi hata yapıyorum biliyorum ama kendime engel olamıyorum..
Çocukken ilk aşık olduğum kişi kuzenlerimin arkadaşıydı. o zamanlar benden yaşça büyük. platonik ilk aşkımdı. günlerce ağlardım o derece sevmişim. sürekli kuzenlerimin yanında kalırdım ona yakın olmak için taa ki ailem günlüğümü okuyup ona aşık olduğumu öğrenene kadar. bir daha beni oraya yollamadılar. sonra unuttum tabi ki o da evlendi.(1 sene sonra boşandı).. Ama hep ona karşı içimde zaafım vardı. özel günlerde,düğünlerde karşılaşırdık hep onunla ilgilenirdim. Facebooktan da 1 seneye yakındır da arkadaş olarak muhabbet ederdik. Ama o hiç bilmezdi ona olan ilgimi yani ben öyle sanıyordum. Bundan bi kaç ay öncesine kadar.. Mesajlaşmalarımız sıklaşmaya başladı. Sonra telefonda konuşmaya başladık. Ve benimle görüşmek istedi. Bende hemen atladım çünkü beni gerçekten heyecanlandırıyor. Uzun zamandır hissetmediğim duygularım canlandı. Nedensiz bi mutluluk hissetmeye başladım. Ve görüştük. Her an da görmek istiyorum. 15 gündür birlikteyiz.
Tahire karşı hiç bir şey hissetmiyorum. onu üzmemek için sürekli içime atıyorum ve mutlu değilim. Ama bana karşı da hiçbir yanlışı olmadı. Sadece ailesiyle anlaşamadım. Ve benim her şeyimi biliyor. Kabullendi.
Diğeri ise yaptığı her şeyle beni mutlu ediyor. Yanındayken dünyanın en mutlu insanı benim. Ama evlenmiş ayrılmış. Ve ailemin de yakından tanıdığı biri. Asla onaylamayacaklarını iyi biliyorum. O da farkında ve sürekli bunu söyleyip duruyor. Her sıkıntıyı kabul edebileceksen gel bana ben ömrümün sonuna kadar seni üzmeyeceğime söz veriyorum diyor. Ama benim bakire olmadığımı bilmiyor..
Şimdiyse karar veremiyorum 2sinin arasında kaldım. Gönlüm ilk aşkımdan yana ama mantık olarak tahirde ağır basıyor. off nasıl çıkacağım bu işin içinden bi karar vermem gerekiyor ama veremiyorum
acaba bana biraz da olsa akıl verir misiniz?
Kimseye anlatamıyorum bari sizinle paylaşayım dedim. Çünkü nasıl davranacağımı bilemiyorum.
Umarım sizin tecrübelerinizden ya da düşüncelerinizle bi yol çizmeme yardımcı olursunuz.
Öncelikle kendimden bahsedeyim üniversite 3. sınıf öğrencisiyim. 22 yaşındayım.
2 yıllık bi ilişkim var. Erkek arkadaşım çok anlayışlı biri ve beni haddinden fazla seviyor. Buna gerçekten tüm kalbimle inanıyorum. İstediğim her şeyi yaptırabiliyorum.
Sürekli evlenmekten bahsediyor. Ama ben onu sevmediğimi anladım. Bazen dilimin ucuna kadar geliyor söyleyeyim diyorum ama ufacık bi sıkıntımda o daha çok mutsuz oluyor.
Onu üzmek istemiyorum. Bir yandan da yanımda olsun istiyorum ama evlenmek istemiyorum
Bu ilişkime başlamadan önce çok sevdiğim biri vardı lise döneminde ve daha sonrasında beraber olduğum o kadar çok sevdim ki gözüm kapalı dediği her şeyi yaptım. Aramızda birliktelik de geçti. Yani o konulara girmeyeyim ama yani şimdi ki erkek arkadaşım beni her halimle kabul etti. Çünkü sıkıntılı dönemlerimde hep yanımdaydı çok yakın arkadaştık o zamanlar. Sonradan beni sevdiğini öğrendim ve ciddi bi ilişkiye başladık. Bütün ailesiyle tanıştım. Her şey o kadar güzel gidiyordu ki. Her gün beraberiz. Ben sürekli onlara gidiyorum. Annesi babası ayrı olduğu için anneannesi ile yaşıyor. Anneannede bayağı yaşlı. Her işlerini yapıyordum. Çamaşır,bulaşık,yemek.. Aslında gitmek istemiyordum ama her gün yanında olmamı istiyordu. Bir gün Tahir alışveriş için markete gitti bende bulaşıkları yıkıyordum. Anneannesi yanıma geldi ve '' Sen Tahir'in karısı mısın? Evli gibi her gün gelip her şeyi yapmaya çalışıyorsun. Çok ayıp. Ben hacıyım evimde böyle şeyler olsun istemiyorum. Ben bilmiyorum sizin neler yaptığınızı. Herkes seni çok ayıplıyor. Teyzeleri bile iyi ki bizim kızlarımız böyle değil. Annenler duysa ne kadar üzülürler. Biz bu şekilde istemiyoruz.'' dedi. O gün bu gündür bir daha asla gitmedim gitmem de ama düşündükleri gibi hiç bir şey geçmedi aramızda bu olay beni çok üzdü günlerce ağladım. Bu olaydan sonra Tahire olan duygularımda gün geçtikçe köreldi. Soğudum. Şunu fark ettim ben onu gerçekten sevmiyormuşum. Sadece o üzülmesin diye hep gözlerimi kapamışım gerçeklere..
büyük bi hata yapıyorum biliyorum ama kendime engel olamıyorum..
Çocukken ilk aşık olduğum kişi kuzenlerimin arkadaşıydı. o zamanlar benden yaşça büyük. platonik ilk aşkımdı. günlerce ağlardım o derece sevmişim. sürekli kuzenlerimin yanında kalırdım ona yakın olmak için taa ki ailem günlüğümü okuyup ona aşık olduğumu öğrenene kadar. bir daha beni oraya yollamadılar. sonra unuttum tabi ki o da evlendi.(1 sene sonra boşandı).. Ama hep ona karşı içimde zaafım vardı. özel günlerde,düğünlerde karşılaşırdık hep onunla ilgilenirdim. Facebooktan da 1 seneye yakındır da arkadaş olarak muhabbet ederdik. Ama o hiç bilmezdi ona olan ilgimi yani ben öyle sanıyordum. Bundan bi kaç ay öncesine kadar.. Mesajlaşmalarımız sıklaşmaya başladı. Sonra telefonda konuşmaya başladık. Ve benimle görüşmek istedi. Bende hemen atladım çünkü beni gerçekten heyecanlandırıyor. Uzun zamandır hissetmediğim duygularım canlandı. Nedensiz bi mutluluk hissetmeye başladım. Ve görüştük. Her an da görmek istiyorum. 15 gündür birlikteyiz.
Tahire karşı hiç bir şey hissetmiyorum. onu üzmemek için sürekli içime atıyorum ve mutlu değilim. Ama bana karşı da hiçbir yanlışı olmadı. Sadece ailesiyle anlaşamadım. Ve benim her şeyimi biliyor. Kabullendi.
Diğeri ise yaptığı her şeyle beni mutlu ediyor. Yanındayken dünyanın en mutlu insanı benim. Ama evlenmiş ayrılmış. Ve ailemin de yakından tanıdığı biri. Asla onaylamayacaklarını iyi biliyorum. O da farkında ve sürekli bunu söyleyip duruyor. Her sıkıntıyı kabul edebileceksen gel bana ben ömrümün sonuna kadar seni üzmeyeceğime söz veriyorum diyor. Ama benim bakire olmadığımı bilmiyor..
Şimdiyse karar veremiyorum 2sinin arasında kaldım. Gönlüm ilk aşkımdan yana ama mantık olarak tahirde ağır basıyor. off nasıl çıkacağım bu işin içinden bi karar vermem gerekiyor ama veremiyorum
acaba bana biraz da olsa akıl verir misiniz?
Son düzenleme: