Kızlar ara ara aklıma bazı düşünceler geliyor. Belki sizde de oluyordur veya olmuştur. Yaşımla mı alakalı bilmiyorum ki çok büyük de değilim 23 yaşındayım. 2 senelik bir ilişkim var. Başlarda herşey mükemmel oluyor tabi birçok kişide olduğu gibi. Zamanla daha iyi tanımaya başlıyorsunuz. Beyaz atlı prens gibi gördüğünüz hayallerimin erkeği dediğiniz insan sıradan biri oluveriyor. Hoşunuza gitmeyen huyları çıkıveriyor. Kimse dört dörtlük değil malesef.
Benim annemle babam ayrılar babam annemi aldattı. Önceki ilişkimde bende aldatıldım. Erkek arkadaşım başlarda öyle mükemmeldi ki böyle erkekler de var mıymış diye düşünürdüm. Anlayışlı, düşünceli, bana değer veren, herşeyden çok seven, önemseyen.. Çok şanslı hissederdim kendimi. Onu sevebilmem 10 ay aldı bekledi sabretti ve güvenimi kazandı. Şuan yaklaşık 2 yıl oldu ve 6 aydır da ayrı ülkelerdeyiz. Ama buna rağmen kendimi evlenmişim herşeyi görmüş geçirmişim onunla aynı evde yaşamışım da bıkmışım gibi hissediyorum. Tartışma sonraları aramız bozukken böyle düşünüyorum genellikle. Halbuki o kadar uzaktayız ki birbirimizden aramızda o kadar çok mesafe var ki niye böyle bıkkın hissediyorum bilmiyorum, eminim o da böyle hissediyor.
Uzaklıkla birlikte küçücük bir tartışma bile ilişkimizi yıpratıyor zaten. Bir saatte çözülecek meseleyi günlerce çözemiyoruz. Bazen özlemek bile yumuşatır kalbi ama biz özleye özleye artık taş kesildik gibi sanki. Aynı zamanda vazgeçmekte o kadar zor geliyor ki. Sanki ondan iyisi olmaz ondan başka kimseyi sevemem güvenemem gibi hissediyorum. O benim ruh eşim gibiydi diyorum . Başka biri çıkarsa karşıma ya güven sorunu yaşarım, ya uyumsuzluk, ya başka bişey .. Kimse onun gibi olmaz kimse beni onun gibi sevmez gibi geliyor. Kendimi işime gücüme adarım, asla evlenmem gibi düşünceler içine giriyorum. Hayatımda gerçek bir ilişki yaşadım doyasıya sevdim sevildim diyebileceğim ilk ve tek ilişkimdi. Acaba çok fazla benimsediğim için mi böyle hissediyorum? İçim çok huzursuz. Şuan aramızda ayrılık gibi bişey söz konusu değil sadece aramız bozuk, yalnız hissediyorum ve yine bu düşünceler içine girmişken paylaşmak istedim.
Tekrar bir araya geldiğimizde, yan yana olduğumuzda, yarın birbirimizi göreceğimizi bildiğimizde geçer mi düşünceler sizce? Eskisi gibi olur muyuz? Bir göze göze gelmeyle, sarılmayla, gülümsemeyle unutulur mu bütün kırgınlıklar, kızgınlıklar? Bir gün bile ayrı kalsak özler miyiz yine birbirimizi? Yumuşar mı kalplerimiz yeniden?
Herkese teşekkürler.
Benim annemle babam ayrılar babam annemi aldattı. Önceki ilişkimde bende aldatıldım. Erkek arkadaşım başlarda öyle mükemmeldi ki böyle erkekler de var mıymış diye düşünürdüm. Anlayışlı, düşünceli, bana değer veren, herşeyden çok seven, önemseyen.. Çok şanslı hissederdim kendimi. Onu sevebilmem 10 ay aldı bekledi sabretti ve güvenimi kazandı. Şuan yaklaşık 2 yıl oldu ve 6 aydır da ayrı ülkelerdeyiz. Ama buna rağmen kendimi evlenmişim herşeyi görmüş geçirmişim onunla aynı evde yaşamışım da bıkmışım gibi hissediyorum. Tartışma sonraları aramız bozukken böyle düşünüyorum genellikle. Halbuki o kadar uzaktayız ki birbirimizden aramızda o kadar çok mesafe var ki niye böyle bıkkın hissediyorum bilmiyorum, eminim o da böyle hissediyor.
Uzaklıkla birlikte küçücük bir tartışma bile ilişkimizi yıpratıyor zaten. Bir saatte çözülecek meseleyi günlerce çözemiyoruz. Bazen özlemek bile yumuşatır kalbi ama biz özleye özleye artık taş kesildik gibi sanki. Aynı zamanda vazgeçmekte o kadar zor geliyor ki. Sanki ondan iyisi olmaz ondan başka kimseyi sevemem güvenemem gibi hissediyorum. O benim ruh eşim gibiydi diyorum . Başka biri çıkarsa karşıma ya güven sorunu yaşarım, ya uyumsuzluk, ya başka bişey .. Kimse onun gibi olmaz kimse beni onun gibi sevmez gibi geliyor. Kendimi işime gücüme adarım, asla evlenmem gibi düşünceler içine giriyorum. Hayatımda gerçek bir ilişki yaşadım doyasıya sevdim sevildim diyebileceğim ilk ve tek ilişkimdi. Acaba çok fazla benimsediğim için mi böyle hissediyorum? İçim çok huzursuz. Şuan aramızda ayrılık gibi bişey söz konusu değil sadece aramız bozuk, yalnız hissediyorum ve yine bu düşünceler içine girmişken paylaşmak istedim.
Tekrar bir araya geldiğimizde, yan yana olduğumuzda, yarın birbirimizi göreceğimizi bildiğimizde geçer mi düşünceler sizce? Eskisi gibi olur muyuz? Bir göze göze gelmeyle, sarılmayla, gülümsemeyle unutulur mu bütün kırgınlıklar, kızgınlıklar? Bir gün bile ayrı kalsak özler miyiz yine birbirimizi? Yumuşar mı kalplerimiz yeniden?
Herkese teşekkürler.
Son düzenleme:
heyecan eksik, umut yok.. Yarın onu karşımda göremeyeceğim. Yarın onunla aynı şehirde açamayacağım gözlerimi.. 2 ayda bir görüşsek yine razıyım koskoca 6 ay bir kere (bir kaç saatliğine) görüşmeyle geçti ve daha koskoca 3-4 ay daha var. Çok zorlanıyorum gerçekten. İhtiyacım var yanımda olmasına ama olamıyor.
