Merhaba arkadaşlar
Aslında başka bir konunun içinde anlattım hayat hikayemi.
Ama belki birine umut olur, belki ışık olur diye yeni konu açma ihtiyacı hissettim. İşte benim hikayem.
Evet 7 yaşındayken biyolojik annem tarafından terkedildim. Çünkü babam alkolik, kötü niyetli, döven,söven asan kesen bir adamdı. Annem dayaklarından hakaretlerinden bıkmış gözü beni bile görmeden terketmişti evimizi. O gittiğinde ben 7 yaşında sadece bir cocuktum
annem gittikten 2 ay sonra babam evimize başka bir kadın getirmişti. Ben annemin bu kadın yüzünden gittiğini düşünüyordum, her gün ağlıyordum annem için, evden kaçıp karşıma kim çıkarsa beni anneme götür diye yalvarıyordum bu halime tanık olanlar bile bana acıyordu.Bu durum günlerce,aylarca sürdü.Babam bu halimden sıkılıp beni her seferinde dövdü ağlamnın da bir sebebi olsun dedi
o kadın sevgi ve merhamet dolu kalbiyle her seferinde sarıldı bana, babamın önüne siper oldu. Babam onu daha çok dövdü
Bu şekilde babamın dayakları ve benim o kadını ne yaparsa yapsın asla kabul etmeyişimle 3 yıl geçti. O kadın hamileydi ve durum benim için daha zor bir hal almıştı bu seferde ya doğacak olan bebeği benden daha çok severse korkusu :) Güç bela bin bir zorluklarla kardeşim doğmuştu artık. O kadin DEDİĞİME BAKMAYIN O BENİM GERÇEK ANNEM :d
Hayat artık bizim için daha zor olmuştu babam çalışmıyor eline geçen son kuruşa kadar kumara içkiye yatırıyor. Gerçek annem hem benimle hem de küçük kardeşimle bitmek bilmeyen bir sevgi ve şefkatle ilgilenmeye çalışıyordu, başarılı oluyordu :)
Kardeşim 7 aylıkken babam vefat etti. Zaten var olan yalnızlık hissi iki kat daha arttı babam kötü biriydi ama beni yinede bırakmadığı için minnet duyuyordum.
İşte o kadın dediğim insanla hayat sınavımız o dönemde başlamıştı. Ailesi al kendi çocuğunu gel dediler
kabul etmedi ölsemde Pelinimi bırakmam dedi, o benim yavrum canımın içi dedi
(hala gözyaşlarıyla hatırlarım bu konuşmasını).
vee beni hiç bırakmadı. İlkokulu bile zar zor okumuş bir kadındı elinde ne tek kuruş parası ne de bir mesleği vardı. Babamdan kalma başımızı soktuğumuz sadece bir gecekondu vardı ama bildiğiniz anlamda tam bir gecekondu. Ben 10 yaşında bir çocuk kardeşim henüz 7 aylıktı. Bizi her gün evde bırakıp işe giderdi. Ailesi verdiği karardan dolayı yanında olmadılar ve görüşmeyi kestiler. Sadece bir kaç komşumuz vardı onlarda gün içersinde bize (kardeşime özellikle) göz kulak olurlardı.
Annem bizim karnımızı doyurmak için her işi yaptı. Tuvalet temizledi, bulaşık yıkadı yemek yaptı, başkalarının cocuklarına para karşılığında baktı vs vs. Tek bir gün bile aç yatırmadı üstelik benimde okulum vardı. Hiç bir zaman arkadaşlarım karşısında küçük düşmemi istemedi. Annemin 10 yıl boyunca sadece 2 elbisesi oldu biri yazlık biri kışlık :) ( okadar gururluyduku konu komşunun verdiği hiç birşeyi almazdı). Kardeşim büyüyordu bende derslerimde başarılı bir öğrenciydim öğretmenlerim her veli toplantısında benim ne kadar iyi bir öğrenci olduğumu söyleyip annemi onurlandırırlardı annem her toplantı sonrası seninle gurur duyuyorum derdi (asıl ben annemle gurur duyuyordum)
Lise derken üniversite bin bir zorluklarla okuttu beni ben çalışıp ona yardımcı olmak istedim ama o asla izin vermedi buna sen okuyacaksın ayaklarının üstünde duran bir kadın olup güzel çocuklar yetiştireceksin dedi. ben 12-13 yaşlarımdayken evimizde yangın çıktı annem işteydi haberi duyar duymaz koşmuş gelmiş alevlerin arasına atlayıp benide kardeşimide almadan çıkmamıştı. Hala o gün aklına geldiğinde size böyle bir anı yaşattığım için kendimi asla affetmeyeceğim der.
ben 16-17 yaşlarıma geldiğimde anneni görmek istiyorsan onu ziyarete gidebilirsin dedi. Beni annem sensin dedim ama yinede biyolojik annemin beni neye tercih ettiğini görmeden duramadım. Mersinde yaşadığını bir kızı daha olduğunu biliyordum. Annemle kalkıp Mersine biyolojik annemi ve kardeşimi görmeye gittik. (sağolsun beni o günümde de yalnız bırakmadı). Biyolojik anneme sarıldım öptüm ağladık. Bana neden gelemediğini anlattı. Maddi sıkıntılar vs vs. hiç biri 10 yılda gelip görmemesi için geçerli bir sebep değildi imkansız diye birşey yoktu çünkü annemden öğrenmiştim bir insan isterse neler yapardı. Kardeşimde yanındaydı dünya güzeli bir kız 5 yaşında. Gözlerinde benim küçüklüğüm kardeşimde yüksek alerji varmış o gün yediğimiz birşeyden dolayı alerjisi nüksetti biz apor topar hep beraber hastaneye gittik. Hastaneye giderken biyolojik anneme baktım o kadar telaşlıydıki gerçek bir anne gibi. O gün kararımı verdim benim annem biyolojik annem değildi o kardeşimin annesiydi sadece.
Hala görüşüyorum onlarla neden diye tek bir gün sormadım ama anne olarakta kabul etmedim o sadece Ayşe teyze benim için.
Şimdi okulumu bitirdim karıyer sahibi biriyim. Çok şükür kimseye muhtaç değiliz. Kardeşim yurt dışında üniversite öğrencisi. Diğer küçük kardeşim Mersinde o da iyi çok şükür.
Maddi manevi kimseye muhtaç değilim annem yanımda çok sevdiğim evlenmek istediğim biri var hayatımda. Şimdi diyorumki iyi ki biyolojik annem beni terketmiş iyiki :)
Çünkü benim anem dünyanın en sevgi dolu,en şefkatli, en anlayışlıi en mert en çalışkan, en dürüsttt en enn enn harika bir kadın iyiki var
