Kafam çok karışık

Amy lee .!.:

Elbette yaşamayan bilemez ama
Annenize cok üzüldüm. Bakın siz de anne olacaksınız. En azından sizin kafanız yerinde.
Böyle böyle idare edeceksiniz maalesef
Bunun karşılığını allah size verecek.

Allah ikinizinde yardımcısı olsun

Genişletmek için tıkla...

nilsf .!.:

Çok üzüldüm size evet annenizin rahatsızlığı psikolojik ve bir çok şeyi bile isteye yapmıyor ancak sizin de kaybolan bir çocukluğunuz var. Ben de babamı kaybettim. Hem babasız hem de sorunlu bir anneyle büyümek ne demek o kadar iyi anlıyorum ki. Ama kelimelerle ifade edilebilecek şeyler değil. İnsan annesinin annesi oluveriyor küçücük yaşından itibaren. Evleniyorsunuz mutlu huzurlu yuvanızda biraz yaralarımı sarayım diyeceksiniz ama diğer yandan anne diyor ki “hayır henüz bitmedi” bu kadarı sizi de hasta eder. Bazı bakımevleri var. Huzur evi değil ancak bakımevi. 7 24 doktorları hemşireleri olan özellikle belirli hastalıklarla mücadele eden insanlar için daha faydalı. Anneniz orada kendisine zarar da veremez. Arkadaşları olur, tedavisiyle profesyonel şekilde ilgilenenler olur. Gerçi bunlar biraz da maddi imkan tabi. Bizim gibi bazı insanlar doğarken bir mücadelenin içine doğuyor maalesef. Dilerim hayatınızın geriye kalan her aşamasında hep huzurlu hep mutlu olun, başka üzüntüler yaşamayın

Genişletmek için tıkla...

zemheri4717 .!.:

Benimkine tanı bile koyduramıyoruz, psikyatriye kesinlikle gitmiyor. Önce kendini ve bebeğini düşün, sen onun evladıysan artık senin de evladın var, bebeğine karşı olan sorumluluğun annene olandan daha fazla, çok vicdanlısın ama o, o vicdanı sadece sana karşı silah olarak kullanıyor. Kurtar kendini emin ol huzur bulacaksın

Genişletmek için tıkla...

iwannahappy .!.:

Merhaba herkese. Kafamı bir türlü toparlayamıyorum. Allah kimseyi annesiyle sınamasın. Çok zor aklın ve vijdanın arasında kalmak. Benim annemin ciddi psikolojik sorunları var. Kendimi bildim bileli ilaç kullanır. O kadar kendini ve etrafını yoran bi insan ki babam yirmi yıl önce bizi bırakıp kaçtı zaten. Kardeşleri telefonuna bile çıkmaz, bir tane bile arkadaşı kalmadı. Benden başka kimsesi yok. Beni de çok yıpratır ama annem diye katlanırım. Yalnız bırakmamak için 35 yaşına kadar evlenmedim. Evlendim ne çok uzak ne çok yakın bi mesefaye taşındım her daim destek olayım diye. Kendi kendini bu duruma düşürdü biliyorum ama çok da üzülüyorum onun için. Ben gitmesem yapayalnız o evin içinde kimsesi yok. Sıkılır hergün en az bir iki saat telefonda konuşarak can sıkıntısını gidermem, bişeyi bozulsun koşarak gidip tamir ettirmem, hergün sanal marketten ihtiyaçlarını göndermem, vb. benim ana vazifem onun gözünde, çünkü beni büyüttü, okuttu, O anne. Hep öyle der ben anneyim herşey benim hakkım. Bir kere bile olsun teşekkür ettiğini ya da kızım senin ne ihtiyacın, derdin var dediğini bilmem. Bunalırım yine de annemdir boynumun borcudur demem şikayetlenmem. Bunlar bişey değil her evlat yapar ama en kötüsü atakları tuttu mu psikolojik olarak beni yerden yere vurur, saçma sapan şeylerden alınıp ağza alınmayacak şeyler söylemeye başlar, ne olduğunu bile anlamadan kanlı düşmanı olurum. Bu durum bazen saatler sürer bazen günlerce. Normalde bu çocukluğumdan beri alışkın olduğum katlandığım bir durum. Ama şuan üç aylık hamileyim, ne kadar uzak durmaya çalışsam da, mesela 3 aydır hiç evine gitmedim, bi şekilde huzurumu bozmayı başarıyor. Biraz kendimi çekmeye çalışıyorum annemden, intihar ederim filan diyor, benimle sürekli bağlantı halinde kalmak istiyor, telefonlarını filan açmayayım istiyorum bi süre ama yapayalnız evin içinde kendine bişey yapar diye de korkuyorum. Geçenlerde iki üç gün aramadım, o beni arayınca da bi beş on dakika sonra işim var deyip kapatıyordum, yalnız kaldı yani bikaç gün, cumartesi günü hastaneden aradı beni acile kaldırdılar diye eşimle koşarak gittik yanına. Yani uzaklaşamıyorum, onunla muhatapken beni sık sık üzüyor, sıkıntıdan bebeğe bir şey olacak diye korkuyorum. Hormonlardan sağlıklı da düşünemiyorum. Eşimle konuşmaya çalışıyorum o da haklı beni karıştırma diyor. Sağ salim doğumu görürüm inşallah. Allah yardımcım olsun. Okuyunca belki diyeceksiniz ki deli misin niye çekiyorsun bunları ama bir düşünün annenize sırtınızı dönebilir misiniz?

Genişletmek için tıkla...

Yasminkoo .!.:

Sizden uzakta da güvende olması için bakimevi tarzında bir yer bakinsaniz. Hem sürekli bakımı olur tek kalmaz sizin de bu süreçte içiniz rahat eder

Genişletmek için tıkla...

iwannahappy .!.:

Çok aklıma geldi ama eşim benden bilirler diye asla istemiyor. Üstelik annem hasta olduğunu asla kabul etmiyor, mutsuz olduğum için ilaç alıyorum doktorlar mutlu olmam için veriyorlar diyor. Ben sadece zor bi hayat geçirdim herkesten daha aklım başımda diyor. Maaşı ve kira gelirleri var. Hasta olduğunu kabul etmeyen maddi gücü çok kuvvetli birini nasıl bir bakımevine kapatabilirim. Anneme kalsa dünyada ondan akıllısı yok.

Genişletmek için tıkla...

Yasminkoo .!.:

Tabi siz içindesiniz daha iyi bilirsiniz ama en azından hamilelik sürecinde düşünebilirsiniz. Eşinize de böyle söyleyebilirsiniz. Hem annenizle sizden başka kimse ilgilenmiyorsa eşinize de kimsenin birsey demeye hakkı yok diye düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

iwannahappy .!.:

Demek istediğinizi anlıyorum tabi kimsenin hakkı yok. Peki bakımevine nasıl yatırıcam, eli ayağı tutan, istemeyen bi insanı? İrade hakkı olan birini çanta gibi bırakıp dönemem diye düşünüyorum. Çıkıp evin yolunu bulabilir.

Genişletmek için tıkla...

iwannahappy .!.:

Merhaba herkese. Kafamı bir türlü toparlayamıyorum. Allah kimseyi annesiyle sınamasın. Çok zor aklın ve vijdanın arasında kalmak. Benim annemin ciddi psikolojik sorunları var. Kendimi bildim bileli ilaç kullanır. O kadar kendini ve etrafını yoran bi insan ki babam yirmi yıl önce bizi bırakıp kaçtı zaten. Kardeşleri telefonuna bile çıkmaz, bir tane bile arkadaşı kalmadı. Benden başka kimsesi yok. Beni de çok yıpratır ama annem diye katlanırım. Yalnız bırakmamak için 35 yaşına kadar evlenmedim. Evlendim ne çok uzak ne çok yakın bi mesefaye taşındım her daim destek olayım diye. Kendi kendini bu duruma düşürdü biliyorum ama çok da üzülüyorum onun için. Ben gitmesem yapayalnız o evin içinde kimsesi yok. Sıkılır hergün en az bir iki saat telefonda konuşarak can sıkıntısını gidermem, bişeyi bozulsun koşarak gidip tamir ettirmem, hergün sanal marketten ihtiyaçlarını göndermem, vb. benim ana vazifem onun gözünde, çünkü beni büyüttü, okuttu, O anne. Hep öyle der ben anneyim herşey benim hakkım. Bir kere bile olsun teşekkür ettiğini ya da kızım senin ne ihtiyacın, derdin var dediğini bilmem. Bunalırım yine de annemdir boynumun borcudur demem şikayetlenmem. Bunlar bişey değil her evlat yapar ama en kötüsü atakları tuttu mu psikolojik olarak beni yerden yere vurur, saçma sapan şeylerden alınıp ağza alınmayacak şeyler söylemeye başlar, ne olduğunu bile anlamadan kanlı düşmanı olurum. Bu durum bazen saatler sürer bazen günlerce. Normalde bu çocukluğumdan beri alışkın olduğum katlandığım bir durum. Ama şuan üç aylık hamileyim, ne kadar uzak durmaya çalışsam da, mesela 3 aydır hiç evine gitmedim, bi şekilde huzurumu bozmayı başarıyor. Biraz kendimi çekmeye çalışıyorum annemden, intihar ederim filan diyor, benimle sürekli bağlantı halinde kalmak istiyor, telefonlarını filan açmayayım istiyorum bi süre ama yapayalnız evin içinde kendine bişey yapar diye de korkuyorum. Geçenlerde iki üç gün aramadım, o beni arayınca da bi beş on dakika sonra işim var deyip kapatıyordum, yalnız kaldı yani bikaç gün, cumartesi günü hastaneden aradı beni acile kaldırdılar diye eşimle koşarak gittik yanına. Yani uzaklaşamıyorum, onunla muhatapken beni sık sık üzüyor, sıkıntıdan bebeğe bir şey olacak diye korkuyorum. Hormonlardan sağlıklı da düşünemiyorum. Eşimle konuşmaya çalışıyorum o da haklı beni karıştırma diyor. Sağ salim doğumu görürüm inşallah. Allah yardımcım olsun. Okuyunca belki diyeceksiniz ki deli misin niye çekiyorsun bunları ama bir düşünün annenize sırtınızı dönebilir misiniz?

Genişletmek için tıkla...

iwannahappy .!.:

Merhaba herkese. Kafamı bir türlü toparlayamıyorum. Allah kimseyi annesiyle sınamasın. Çok zor aklın ve vijdanın arasında kalmak. Benim annemin ciddi psikolojik sorunları var. Kendimi bildim bileli ilaç kullanır. O kadar kendini ve etrafını yoran bi insan ki babam yirmi yıl önce bizi bırakıp kaçtı zaten. Kardeşleri telefonuna bile çıkmaz, bir tane bile arkadaşı kalmadı. Benden başka kimsesi yok. Beni de çok yıpratır ama annem diye katlanırım. Yalnız bırakmamak için 35 yaşına kadar evlenmedim. Evlendim ne çok uzak ne çok yakın bi mesefaye taşındım her daim destek olayım diye. Kendi kendini bu duruma düşürdü biliyorum ama çok da üzülüyorum onun için. Ben gitmesem yapayalnız o evin içinde kimsesi yok. Sıkılır hergün en az bir iki saat telefonda konuşarak can sıkıntısını gidermem, bişeyi bozulsun koşarak gidip tamir ettirmem, hergün sanal marketten ihtiyaçlarını göndermem, vb. benim ana vazifem onun gözünde, çünkü beni büyüttü, okuttu, O anne. Hep öyle der ben anneyim herşey benim hakkım. Bir kere bile olsun teşekkür ettiğini ya da kızım senin ne ihtiyacın, derdin var dediğini bilmem. Bunalırım yine de annemdir boynumun borcudur demem şikayetlenmem. Bunlar bişey değil her evlat yapar ama en kötüsü atakları tuttu mu psikolojik olarak beni yerden yere vurur, saçma sapan şeylerden alınıp ağza alınmayacak şeyler söylemeye başlar, ne olduğunu bile anlamadan kanlı düşmanı olurum. Bu durum bazen saatler sürer bazen günlerce. Normalde bu çocukluğumdan beri alışkın olduğum katlandığım bir durum. Ama şuan üç aylık hamileyim, ne kadar uzak durmaya çalışsam da, mesela 3 aydır hiç evine gitmedim, bi şekilde huzurumu bozmayı başarıyor. Biraz kendimi çekmeye çalışıyorum annemden, intihar ederim filan diyor, benimle sürekli bağlantı halinde kalmak istiyor, telefonlarını filan açmayayım istiyorum bi süre ama yapayalnız evin içinde kendine bişey yapar diye de korkuyorum. Geçenlerde iki üç gün aramadım, o beni arayınca da bi beş on dakika sonra işim var deyip kapatıyordum, yalnız kaldı yani bikaç gün, cumartesi günü hastaneden aradı beni acile kaldırdılar diye eşimle koşarak gittik yanına. Yani uzaklaşamıyorum, onunla muhatapken beni sık sık üzüyor, sıkıntıdan bebeğe bir şey olacak diye korkuyorum. Hormonlardan sağlıklı da düşünemiyorum. Eşimle konuşmaya çalışıyorum o da haklı beni karıştırma diyor. Sağ salim doğumu görürüm inşallah. Allah yardımcım olsun. Okuyunca belki diyeceksiniz ki deli misin niye çekiyorsun bunları ama bir düşünün annenize sırtınızı dönebilir misiniz?

Genişletmek için tıkla...

AlminaH .!.:

Eğer anneniz için konulmuş bir şizofreni tanısı varsa akli melakeleri yerinde değil demektir, yani hukuken ayırt etme gücü bulunmamaktadır, siz mahkemeden annenizin yaşadığı rahatsızlık nedeniyle vasisi olmayı talep edip, onu kendine ve çevresine zarar veremeyeceği belki tedavi olabileceği bir bakım merkezine yatırabilirsiniz. Anneniz zaten bu kararı kendisi verebilecek sağlıklı düşünme yetisine sahip değil, psikolojik rahatsızlıkları olan kişiler daha ziyade hastalığı ve tedaviyi reddederler. Aynı evde yaşamadığınız için ilaçlarını alıp almadığını dahi kontrol edemezsiniz, belkide size içiyorum diyo ama içmiyor, bu durum onu daha da kontrol edilmez hale getiriyor olabilir. Ayrıca bi polar hastalarının bir kısmı intihara meyilli olduğunu biliyorum, Allah korusun kendine bir zarar verse daha büyük bir vicdan azabı yaşayacaksınız.

Genişletmek için tıkla...