Yok canım ne alaka.Profesyonel biriyse yapmaması lazım zaten.İşleri bu sonuçta.Kim bilir neler duyuyodur onlar,ne insanlar geliyordur kim bilir.Buna mı takacaklar? Sanmıyorum öyle bir şey olacağını.Odasından kovar mı acaba? Ya da çok yargılar mı ?
Günah çıkarmam lazımmış gibi hissediyorum.
Öyle sanırımYok canım ne alaka.Profesyonel biriyse yapmaması lazım zaten.İşleri bu sonuçta.Kim bilir neler duyuyodur onlar,ne insanlar geliyordur kim bilir.Buna mı takacaklar? Sanmıyorum öyle bir şey olacağını.
Siz kendi içinizde yaşadığınız çelişkilerin farkındalığını yaşıyorsunuz.Bence bu çok önemli bir adım. Bir çok insan ,aile kendileri gibi yaşayamayanı, düşünmeyeni anormal karşılar,yadırgar.Kendileri gibi düşünmeyen insanlarda sizin gibi düşünen insanları yadırgar.Muhtemelen aileniz dışa kapalı bir aile,hal böyle olunca siz de sadece ailenizin size öğrettikleriyle ,dikte ettikleriyle yaşamışsınız.Bu durumu aşmak için farklı çevre ve ortamlara girmeye kendinizi zorlamalısınız(Kurs vs.)Bir de kendimize şu soruyu sormalıyız bence. Bu insanların bizden farklı bir inanca ,yaşam biçimine , düşünceye sahip olması bize ne gibi bir zararı var, neden rahatsız oluyoruz ?Beni düşündüğünüz için sağ olun minnettar oldum gerçekten.Hakkınız ödenmez.
Ama bunu yazan kişi haklı.En azından benimle ilgiliyse haklı.Bizimki gibi düşünen bir sürü aile var ülkede,kaldı ki bizimkiler gerçekten mutluluğum için ellerinden geleni yaparlar.
Sorunlu olan benim,benim zihnim benim kalbim.Ben bir türlü atamamışım aşılananları içimden.Yoksa ne baskıcı ailelerde büyüyüp melek gibi pırıl pırıl tertemiz olan gençler var.Onlardan da olabilirdim.Sorun sadece içimizde.Başkasında değil.Bunları da konuda yazma sebebim çevresel olarak etki etmiş olabileceği.
Çok uzağa gitmeme gerek yok babam küçükken bana değişik şeyler aşılamaya çalıştı.Öncelikle bu biraz hassas bir konu ve böyle sosyal hele de tamamen kadınlardan oluşan bir platformda açılması doğru mu bilmiyorum.O yüzden kusura bakmayın ama açmak istedim çünkü bu kararmışlık sadece benim değil hepimizin yenmesi gereken bir şey.Tüm kadınların.Zaten birazdan kesin polemik çıkar ve konu kapanır.Böyle şeyleri sevmem,kusura bakmayın polemiğe sebep olabilirim biraz ama yazmazsam birine danışmazsam çatlayacağım.
Daha fazla uzatmayacağım,ben küçükken çok düşmanca bir zihniyetle yetiştirildim.Benim annem,akrabalarım kadın düşmanı cümleler kullanır.Annem açık giyinen kadınlara direkt f*hişe der.Hatta genel olarak kadınlara s*rtük der sebepsiz yere.Teyzelerim de öyledir.Kuzenim bir çocuktan hoşlandığı için o*spu demişlerdi,yakası biraz açık bir bluz hediye geldiğinde "Bunu k*rhanede mi giyeceksin" demişlerdi.O zaman 16-17 yaşındaydı kuzenim de.İşte böyle başka bir sürü şey.
Evlilik öncesi cinsel ilişkiye giren hatta cinsel ilişkiyi geçtim erkek arkadaşları olan kadınlara,kızlara "Onları ileride kimse beğenip almayacak bile" derler.
"Kadınların tek derdi erkekler ve seks" derler.
Evet bunları duymak hoşunuza gitmiyor ama ben 20 yıl bunlarla büyüdüm.Hala da bunlarla yaşıyorum.Her gün bu cümleleri duyuyorum.Ve şimdi de sizden yardım istiyorum.Ben bu düşünceleri hiç desteklemedim.Hep direndim.
Ama bilinçaltıma yerleşmişler,çıkmıyorlar.Özgür ve cesur kadınları düşününce içimi kötü hisler kaplıyor.Nasıl kötü hisler derseniz herkese ve her şeye karşı öfke gibi.Neden biz yalanlarla ve düşmanlıkla,psikolojik baskıyla büyüdük ? Ve ben niye diğer hemcinslerim gibi güçlü olup bu zihniyete ve dünyaya karşı olan sinir ve üzüntümden kurtulamadım ?
Bilinçaltı nasıl temizlenir? Siz etrafınızdaki karanlık zihniyetlerle nasıl başa çıktınız ? Herkes aşırı özgürlükçü ailelerde büyümemiştir herhalde burada.Bana da öğretin yoksa kalbim daha da kararacak.Çünkü büyük şehire taşındığımız için daha farklı hayatlar görüyoruz ve artık sürekli namus üzerinden aşağılama cümleleri duyuyorum.Eskisine göre sıklaştı.Sarılan genç bir çift gördüğümüzde "Nolur annem bir şey demesin nolur onları görmesin" diye içimden geçiriyorum.
Çünkü insani gördüğüm şeyleri aşağılayan bir kafa yapısının beynime soktuklarıyla gerçek düşüncelerimin kafamın içinde kavga etmesini istemiyorum artık.Ben kazanmak istiyorum,doğruluk kazansın istiyorum ama hep öfke ve kötülük kazanıyor sanırım çünkü sonunda ben hep mutsuz oluyorum.
Sizin de çoğunuzun ailelerinde böyle durumlar olmuştur.Nasıl aştınız nasıl yendiniz? Peki ya size aşılananlar nasıl çıktı beyninizden ?
Tekrar söylüyorum,bu herhangi bir kesimi ya da topluluğu aşağılayıcı bir yazı değil.Ben burada benden büyük ve tecrübeli hemcinslerime bilinçaltımın derinliklerini açtım ve onlardan yardım istiyorum.Açık açık sadece yardım istiyorum.Ha derseniz ki şu cümlende şunu demişsin gibi anladım,yanlış yapmışsın,o zaman düzeltir daha doğru ifade etmeye çalışırım.
Ben sadece içimi ve çevremi temizlemek istiyorum artık.Bilinçaltım pespembe olsun çiçek gibi.Özgürlüğü içselleştiremiyorum,ne kadar istesem de olmuyor.Bir türlü çok sıradan bir şeymiş gibi olamıyor benim için.Direkt gözümün önüne bana aktarılanlar geliyor.İçimde karanlık bir bulut oluşturmuşum git gide büyüyor.Nasıl gönderirim bu lanet şeyi kafamdan def olsun gitsin nolur ya.Psikoz mu geçiriyorum anlamadım ki.
Çok karışık olmuş ama anlamadığınız bir yer olursa lütfen bana sorun.Konu yanlış anlaşılmaya müsait çünkü.Ayrıca troll falan da kesinlikle değilim.Milleti birbirine düşürmek gibi bir amacım yok hatta polemik çıkmasın diye dua ediyorum şu an.
İşte benim derdim bilinçaltıma kötü hislerin işlenmesi.Böyle düşündüğüm falan olmadı ki hiç.Böyle düşünsem bu konuyu hiç açmazdım herhalde.Bana göre insan insandır nasıl yaşadığı bizi ilgilendirmez.Saygı duymamız lazım kaldı ki kimsenin de yaşam tarzından dolayı saygıya ihtiyacı olmamalı.Anaerkil bir ailede büyüdüm. Kadınlar daha baskındır, kapalı kadın da yoktur. Genelde beraber yer beraber güleriz. 17-18 yaşında kuzenlerimle geceleri geç döner açık da giyinirdik. Keza şu an 17 yaşında yeğenimin sevgilisi var beni tanıştırdı, annesini tanıştırdı gayet tatlı bir delikanlı. Biz kötü insanlar mıyız mesela? Hayır. Ben muhafazakar ailede büyüyenlere küfürlü şeyler söylemiyorum, ağır şeylerle itham etmiyorum değil mi? Dolayısıyla ailenln yanlışına düşmeyeceksin. Onlar öyle yanlış görmüş büyümüşler. Bunu sen kıracaksın. Sen bakışını değiştireceksin. Dedem en büyük teyzem 2 yaşındayken şehre göç edip tüm kızlarını okutmuş, meslek sahibi etmiş. 70li yıllarda çok kınayan olmuş ama umursamamış. Bu vizyonda olacaksın. Sen kendini iyileştireceksin özetle.
Ben şahsen rahatsız olmuyorum kimseden.Şu an zaten bambaşka bir çevredeyim hiç benim gördüğüm tarzda insanlar yok burada.Siz kendi içinizde yaşadığınız çelişkilerin farkındalığını yaşıyorsunuz.Bence bu çok önemli bir adım. Bir çok insan ,aile kendileri gibi yaşayamayanı, düşünmeyeni anormal karşılar,yadırgar.Kendileri gibi düşünmeyen insanlarda sizin gibi düşünen insanları yadırgar.Muhtemelen aileniz dışa kapalı bir aile,hal böyle olunca siz de sadece ailenizin size öğrettikleriyle ,dikte ettikleriyle yaşamışsınız.Bu durumu aşmak için farklı çevre ve ortamlara girmeye kendinizi zorlamalısınız(Kurs vs.)Bir de kendimize şu soruyu sormalıyız bence. Bu insanların bizden farklı bir inanca ,yaşam biçimine , düşünceye sahip olması bize ne gibi bir zararı var, neden rahatsız oluyoruz ?
İşte siz güçlü bir kadınmışsınız,psikolojiniz sağlammış.Dirayetli durmuşsunuz.Kendi kendinize hiç yenilmemişsiniz.Ama ben öyle olamadım işte derdim bu.Çok uzağa gitmeme gerek yok babam küçükken bana değişik şeyler aşılamaya çalıştı.
Kapalı kadınların kapağı kapatılmış tencereye benzemesi, herkesin içindeki yemeği merak edeceği ama saçı giysisi açık kadınların merak edilmeyeceği gibi.
Erkek kardeşimin daha ortaokulda okuldan ödevlerini eve getiren sınıftaki kızlardan birini babamın böbürlenerek anlatışı ama lisede bile her tenefüs zamanında benim okulumun oralarda dolaşıp beni gözlemesini de unutmadım.
Üniversiteyi kazandığım zaman beraber o şehre gittiğimizde istasyonda sevgilisini yolcu ederken sarılan iki kişiyi gördüğünde kınayıp bunların ana babaları yok mu ahlaksızlar demişlişi var.
Eşinden ayrılıp baba evine dönmeyen kendine başka şehirde çalışarak hayat kuran ve daha özgür bir yaşantısı olan teyzemin ne kahpeliği kaldı ne ahlaksızlığı babama göre.
Başka şehirden misafir olarak gelen benle akran kız kuzenim kısa şort giyiyormuş diye onunla dışarı çıkıp yanyana görünmemi yasaklayan, onunla görünürsem kendi namusuna laf geleceğini düşünen de kendisidir.
Bunun gibi daha birçok şey sayabilirim. Ailemdeki kadınlar bu kadar değil ama yine de içten yadırgarlardı saydığım şeyleri. Ben hiçbirine kulak asmadım benim doğrularım bunlar değil. Babamı değiştirmeye çalışmıyorum ama onun o düşüncelerine göre de yaşamıyorum. Kendi hayatımı kazanmaya başladığımdan beri bildiğim gibi hareket ediyorum kimse ne der diye düşünmüyorum. Çevre önemli. Bu tür yobaz düşünceleri olan insanların bulunduğu ortamlardan uzak durmanı öneririm.
Olabilirsin çünkü farkındasınİşte siz güçlü bir kadınmışsınız,psikolojiniz sağlammış.Dirayetli durmuşsunuz.Kendi kendinize hiç yenilmemişsiniz.Ama ben öyle olamadım işte derdim bu.
Küfür günlük dillerine dolanmış her zaman her konuşmada küfrederler yapacak bir şeyim yok o konudaSiz artık bir yetişkinsiniz. Bir yandan annenizi idare edip öte yandan hayatınızın kontrolünü kendi elinize alabilirsiniz.
Benim annem de çok tutucuydu erkekler konusunda. Ama erkek arkadaşlarım da oldu, cinsel yaşamında. Annemin Hiçbir zaman bilmedigi bir ton yaşanmışlık var hayatımda. Hayat benim hayatım, yaşarken anneye kabul ettirmeye gerek yok.
Yalnız küfürlü konuşmaları çok rahatsız edici. O konuyu düzelttirebilirseniz ne ala.
Aynen şu an tam da bu dediğinizi deniyorumBen çok fazla minnoş yorum yapamayacağım.
Bunlar iflah olmaz insanlar.
Psikolojik olarak sen güçlenmeden bunlara karşı duyarsızlaşamazsın.
Duyarsızlaşmak zorundasın.
Çünkü onlar asla değişmeyecekler.
Çünkü bu konu onları dertlendirip tıpkı sen gibi derin sorgulamalar yapmalarına sebep olmuyor.
Bence en üzücü kısmı, kadının nasıl olması gerektiğine dair erkek ağzından çıkan bu söylemlerin kadınların en ateşli savunucusu olması.
Bu insanlar gibi kalıplaşmış fikirlerim var diyorsun ya, bundna kurtulabilirsin.
Mesela ailenin eleştireceği tarzda bir kaıdn gördün diyelim. O eleştirel ses zihninde yankılanır.
Sanki senin düşüncelerin gibi ama değil. O sesleri susturabilirsin, o yargı beyninde yankılandığında şuan doğrusunu bildiğin şekliyle o ifadeleri nötrle.
Hem psikolog hem psikiyatrist maddi olarak sarsar.
Bence sizin dile getirdiğiniz şeklilde ihtiyacınızı karşılamak için en ideali psikoterapi yapan bir psikatrist bulmanız olduğuna inanıyorum.
Milleti birbirine düşürecek bir konu değil. Aileniz toplu bir psikolojik sıkıntı içinde belli ki. Ve ya fazla cahil insanların giyimlerin görüntülerinden başka uğraşacaklari başka bir konuları yok.Öncelikle bu biraz hassas bir konu ve böyle sosyal hele de tamamen kadınlardan oluşan bir platformda açılması doğru mu bilmiyorum.O yüzden kusura bakmayın ama açmak istedim çünkü bu kararmışlık sadece benim değil hepimizin yenmesi gereken bir şey.Tüm kadınların.Zaten birazdan kesin polemik çıkar ve konu kapanır.Böyle şeyleri sevmem,kusura bakmayın polemiğe sebep olabilirim biraz ama yazmazsam birine danışmazsam çatlayacağım.
Daha fazla uzatmayacağım,ben küçükken çok düşmanca bir zihniyetle yetiştirildim.Benim annem,akrabalarım kadın düşmanı cümleler kullanır.Annem açık giyinen kadınlara direkt f*hişe der.Hatta genel olarak kadınlara s*rtük der sebepsiz yere.Teyzelerim de öyledir.Kuzenim bir çocuktan hoşlandığı için o*spu demişlerdi,yakası biraz açık bir bluz hediye geldiğinde "Bunu k*rhanede mi giyeceksin" demişlerdi.O zaman 16-17 yaşındaydı kuzenim de.İşte böyle başka bir sürü şey.
Evlilik öncesi cinsel ilişkiye giren hatta cinsel ilişkiyi geçtim erkek arkadaşları olan kadınlara,kızlara "Onları ileride kimse beğenip almayacak bile" derler.
"Kadınların tek derdi erkekler ve seks" derler.
Evet bunları duymak hoşunuza gitmiyor ama ben 20 yıl bunlarla büyüdüm.Hala da bunlarla yaşıyorum.Her gün bu cümleleri duyuyorum.Ve şimdi de sizden yardım istiyorum.Ben bu düşünceleri hiç desteklemedim.Hep direndim.
Ama bilinçaltıma yerleşmişler,çıkmıyorlar.Özgür ve cesur kadınları düşününce içimi kötü hisler kaplıyor.Nasıl kötü hisler derseniz herkese ve her şeye karşı öfke gibi.Neden biz yalanlarla ve düşmanlıkla,psikolojik baskıyla büyüdük ? Ve ben niye diğer hemcinslerim gibi güçlü olup bu zihniyete ve dünyaya karşı olan sinir ve üzüntümden kurtulamadım ?
Bilinçaltı nasıl temizlenir? Siz etrafınızdaki karanlık zihniyetlerle nasıl başa çıktınız ? Herkes aşırı özgürlükçü ailelerde büyümemiştir herhalde burada.Bana da öğretin yoksa kalbim daha da kararacak.Çünkü büyük şehire taşındığımız için daha farklı hayatlar görüyoruz ve artık sürekli namus üzerinden aşağılama cümleleri duyuyorum.Eskisine göre sıklaştı.Sarılan genç bir çift gördüğümüzde "Nolur annem bir şey demesin nolur onları görmesin" diye içimden geçiriyorum.
Çünkü insani gördüğüm şeyleri aşağılayan bir kafa yapısının beynime soktuklarıyla gerçek düşüncelerimin kafamın içinde kavga etmesini istemiyorum artık.Ben kazanmak istiyorum,doğruluk kazansın istiyorum ama hep öfke ve kötülük kazanıyor sanırım çünkü sonunda ben hep mutsuz oluyorum.
Sizin de çoğunuzun ailelerinde böyle durumlar olmuştur.Nasıl aştınız nasıl yendiniz? Peki ya size aşılananlar nasıl çıktı beyninizden ?
Tekrar söylüyorum,bu herhangi bir kesimi ya da topluluğu aşağılayıcı bir yazı değil.Ben burada benden büyük ve tecrübeli hemcinslerime bilinçaltımın derinliklerini açtım ve onlardan yardım istiyorum.Açık açık sadece yardım istiyorum.Ha derseniz ki şu cümlende şunu demişsin gibi anladım,yanlış yapmışsın,o zaman düzeltir daha doğru ifade etmeye çalışırım.
Ben sadece içimi ve çevremi temizlemek istiyorum artık.Bilinçaltım pespembe olsun çiçek gibi.Özgürlüğü içselleştiremiyorum,ne kadar istesem de olmuyor.Bir türlü çok sıradan bir şeymiş gibi olamıyor benim için.Direkt gözümün önüne bana aktarılanlar geliyor.İçimde karanlık bir bulut oluşturmuşum git gide büyüyor.Nasıl gönderirim bu lanet şeyi kafamdan def olsun gitsin nolur ya.Psikoz mu geçiriyorum anlamadım ki.
Çok karışık olmuş ama anlamadığınız bir yer olursa lütfen bana sorun.Konu yanlış anlaşılmaya müsait çünkü.Ayrıca troll falan da kesinlikle değilim.Milleti birbirine düşürmek gibi bir amacım yok hatta polemik çıkmasın diye dua ediyorum şu an.
İçselleştirmemişsin aslında demek ki.İşte benim derdim bilinçaltıma kötü hislerin işlenmesi.Böyle düşündüğüm falan olmadı ki hiç.Böyle düşünsem bu konuyu hiç açmazdım herhalde.Bana göre insan insandır nasıl yaşadığı bizi ilgilendirmez.Saygı duymamız lazım kaldı ki kimsenin de yaşam tarzından dolayı saygıya ihtiyacı olmamalı.
Bilinçaltım bir çeşit tabu yapmış bunu bence.Çünkü siz bana farklı kulvarlardaymışız gibi geliyorsunuz.Daha çok istiyorum ama daha az içselleştirebiliyorum bahsettiğiniz yaşamı.Bunu hep söylüyorum düşüncelerim özgürlükten yana,ama bilinçaltım bunu tabu yapmış.Ben de bu çatışmadan kurtulmak istiyorum ama nasıl bilmiyorum.
Sanırım en özet açıklaması bu.
Daha somut bir örnekle bu sefer bizzat kendi üzerimden açıklamak gerekirse bir erkekle yakınlaşmışsak (Duygusal anlamda ama diyelim ki fazla yakın) farklı insanlar tanımanın sınırı çok aşıp birbirimizi kırmadıkça normal olduğunu hatta gerçek aşkı bulduğumda o zaman tecrübe olarak çok katkısı olacağını düşünüyorum ama bir yandan da kafamın içinde bir ses sürekli ahlaksızsın sen kirlendin kimse seni beğenmeyecek diye biri bağırıyor,suçluluk duyuyorum.Ahlaksızlık olmadığını düşünüyorum özümde evet,ama suçluluk duygusu def olup gitmiyor işte.
psikologlara ne vakalar geliyor bir bilsenOdasından kovar mı acaba? Ya da çok yargılar mı ?
Günah çıkarmam lazımmış gibi hissediyorum.