Selam Günlük,
Az önce kızımla oldukça kırıcı bir şekilde tartıştık ve canım çok sıkıldı doğrusu.
En büyük amacım, çocuklarımı dürüst, sorumluluk sahibi bireyler olarak yetiştirmek. Bunun için elimden geleni yapıyorum; ama tıkandığım noktalar oluyor işte...
Oğluşla pek geçinemeyiz de kızımla gayet iyiydik. Söz dinleyen ailesine değer veren, uyumlu bir çocuktu. Ne olduysa, bu yıl değişti. Ergenlikten mi, yoksa bu yılı ayrı ve sürekli benim hastalıklarımla geçirmemizden mi bilmiyorum, dünya umurunda değil. Bir şeyi defalarca söylememe rağmen duymamış gibi davranıyor. Giysiler yerlerde, dişlerini fırçalamıyor vs. "Hayır" da demiyor, sadece dinlemiyor. Sen kendini parçala, oralı bile olmuyor.
Umarım geçici bir durumdur bu; çünkü dağınıklık ve sorumsuzluğa zerre kadar tahammülüm yok. Bu şekilde kırıcı konuşmalar yapmaktan da hiç hoşlanmıyorum. Hem onu üzüyorum hem de kendim üzülüyorum sonra.
Bu yıl yeterince acı çektik, bir de aile içi tartışmaların yaşanması en son ihtiyacımız olan şey...