yorgunum..uykusuzum..huzursuzum..mutsuzum..
hep en olumsuz cümleler beni anlatıyor..
bak ben bugün de bihayli umutsuzum..
hani bir şarkı var ya..bir kedim bile yok anlıyor musun diyen..
bugün minicik bişey çıktı karşıma..daha yavruydu annem..
süt gibi ak pak..nasıl da asık olduk birbirimze..kucagmdan inmedi hiç..
benim de bırakasım gelmedi..aldım kucagıma sarmaladım onu..
sonra ayrılık vaktı geldı ne yazık kı..
aksam dönüşte karanlıkta calılar arasında gördum pamugumu..
birilerinin gece gece ellenmez hayvanlara ısrarına ragmen sevmek ıstedm
kardesı de varmıs kuzumun o da cıkıverdı..kör karanlıkta tanımıs gıbı yanıma geldı
almak ıstedm cok..evıme getrmek..sarmak sevmek oksamak..onunla sevınmek..
ama bana haram olan her mutluluk gibi yasaktı o da..
sırf bırılerının benmerkezlı dünyasında yer almadgı ıcın..o ve ben olamazdk asla..
onun hayatını yasayan bır figüran oldugum ıcın istemeye sankı hakkım var da..
bir kez daha nefret ettım tüm kaybettıklermden sayesinde..
ve sessizce kanayarak içimden mırıldandım ona:
bir kedim bile yok senin yüzünden..anlıyor musun??