selam günlük
elime kağıt kalem veya klavye geçtiğinde, nasıl olduğumu anlatmak istediğimde başka şeylerden bahsetmek istiyorum aslında, ama olmuyor günlük kardeş, hep onu anlatırken yakalıyorum kendimi. niye saplandım kaldım, niye bitmiyor içimde bunu çözmeye çalışıyorum. ben çok yanlış yaptım günlük, kimseye değil, kendime.
kendimi arka plana attım, herşeyi içime attım, zamanla nasılsa geçecek dedim, ama herşeyi içime attığımdan zamanla geçmedi, zamanla sızlayan yaraya döndü, şimdi dışarı atmaya çalışıyorum ama artık çok ama çok geç. bu sınavda başarısız oldum ben, hiçbişey değişmeyecek artık bunu biliyorum, böyle giderse bigün daha zor durumlarla başetmem gerekicek, böyle giderse bigün nikah şahidi bile olabilirim.
aklımı kemirip duran hep şu, onun haksızlık payı. neden neden neden bana söylemedi, neden sakladı, onun suçu bu, bence bal gibi anlıyodu ona zaafımı, neden beni uyarmadı, neden bu hale gelmeme göz yumdu? rüyamda dedikleri doğrumuydu yoksa, inanmak istediklerim doğru mu, bu şüphelerle silip atamıyorum onu, içimdeki bütün umut parçalarını aldı götürdü, ben hala yeni umutlar doğurma peşindeyim.
bu kadar güçsüzmüyüm ben???
peki o, bu kadar kör mü???