selam günlügüm...
üzgünüm...bikac gündür cok sevdigim arkadaslarim icin üzgünüm...
ne kadar kolay pes ediyorlar,neden böyle kirilganlar,neden yoktan yere yipraniyorlar anlam veremiyorum...evet zor..bende ayni asamalardan geciyorum,daha kimbilir neler yasayacagim...yarin ameliyat olup olmayacagim belli olacak...ama karartmamaya gayret ediyorum icimi...oluyor mu sanki...sessizce aglamalarim,düsünüp düsünüp dipsiz kuyulara düsmelerim..bende insanim benimde gelgitlerim oluyor elbette...ama neden uzatayim ve neden hayati kendime zindan edeyim ki...
saglikli bir beden icin,görebilen bir cift göz icin canini verebilecek öyle cok insan var ki dünyada..neden o en karanlik anlarimda bunlari düsünüp bir nebze olsun rahatlatmayim ki kendimi...bu onlara saygisizlik bana haksizlik Allaha nankörlük olmaz mi??
evet..hepimiz zorlu yollarin yolculariyiz...ama ne ilkiz nede son...
söyle düsünsene,bundan 100 sene önceki kim var hayatta??100 yil öncesinin civil civil gencliginin gezdigi sokaklara bi bak,kim var??hic kimse....
bundan 100 sene sonrada suan ki gördüklerin olmayacaklar...
o zaman hayati acisiyla tatlisiyla sevmek icin bir cok sebebimiz olmali...zorluklar bizi yipratmamali,aksine hayata baglamali,yaniliyor muyum??
insansin...aglayacaksin,pes ettim diyeceksin,düseceksin..ama kalkmasinida bilmek zorundasin...cünkü zaman geciyor...cünkü bu yaslarini,suan aldigin nefesi bir daha bulamayabilirsin....
lütfen günlük...lütfen hickimse hayatini tek bir seye baglamasin...hayat birden fazla tutunacak dali olan kocaman renkli bir firsat...hepimizin odak noktasinda sadece ama sadece yasama sevinci olsun
güzel bı yemek yedık konustuk sorunları çözmedık belkı ama sorunu kabul ettık
