- 2 Temmuz 2019
- 1.486
- 1.491
- 133
Geçenlerde bu başlığa yazdığım sözü bir üyeden gördüm çok beğendim. İnsanlar beni öyle bir hale getirdiki iyisin, iyi birisin vb. şeyleri duyduğumda hakaret yemişim gibi hissediyorum. Normalde mahcup şekilde teşekkür edip geçeceğim şey. Sahte bir tebessüm edip lafı değiştiyorum. Bunları bir çoğumuz yaşıyor biliyorum bu ara farkındaysanız konularda benzer içeriğe sahip. Bazen diyorum yahu ne yapıyoruz biz, ne bizim alıp veremediğimiz birbirimizle. Kötülük görmeden, kötülük etmeden yakmadan yıkmadan yormadan sıkmadan gül gibi geçinip gidelim işte, ölümlü dünyada değer mi. Sorarsanız iyi biri misin, hayır değilim. Benimde kötü huylarım var ben baskılamayada çalışmıyorum zaten abartı derecesinde değil zarar vermem kimseye öyle. yani bazen bencil olurum illa kendi isteğim olsun isterim. tembelim, biri bir şey istediğinde, eğer kendi yapabilecekse kabul etmem, yalan yok dedikoduda yapıyorum ama gözümle gördüysem olan biteni konusurum, iftira atmam, çabuk sinirlenebilirim. iyileri sayacak olursam vefalı olmaya önem veririm. fazla kindar değilim, kolay affederim. paylaşımcılık konusunda bencilliğim yok, paylaşmayı severim. düşünceliyim diyebilirim elimden geldikçe. kıskançlık huyum yoktur rekabete girmem kimseyle, herkesinki kendine. hasetle fesatla pek işim olmaz, tembel olduğum için zor gelir büyük bi kötülük görmedikçe içimde böyle hisler barındırmam. Kısacası iyisiyle kötüsüyle bir denge var diye düşünüyorum kendimde. Buraya bunları yazarkende özeleştiri yapmış oldum, buraya yazamadığım kötü ve iyi şeylerde var elbet. Her neyse, bazı insanlara bakıyorum. Kötü huylarını baskılamaya, iyi olanları ön plana çıkarmaya çalışıyorlar genelde. Fakat buna rağmen çok zarar verici, kırıcı, riyakar ve düşüncesizler. Eskiden susardım her şeye, alınganımdır zaten. Cevap veremezdim o an aklıma gelmezdi. Geceleri uyku uyuyamazdım keşke böyle deseydim şöyle deseydim diye. O zamanlar bu saydığım, sayamadığım kötü huylarımda pek yok yoktu. Yaşadıklarımın çoğunu insanların hasetliğinden fesatlığından yaşamışım şöyle geçmişe bakınca. Günümüzdede yapan var bunu ama ben artık eski ben değilim, değiştim istemedende olsa. Yada değişmemişimdir belkide ayak uydurmayı öğrenmişimdir bilmiyorum. Şimdi hiç öyle değilim, biri bir şey söylese çatır çatır cevap veriyorum, herkesin ağzına lafımı tıkıyorum. İnsanlar aman bunun çenesiyle uğraşılmaz diyorlar hakkımda. Ciddiye almadığından susanlar uğraşmayanlarda vardır bu arada illaki. Ama umurumda bile değil açıkçası benim için önemli olan haksızlığa uğramamak ve kalbimin kırılmasına izin vermemek. Ben insanları değiştirmeyi çok denedim yok yani olmuyor, ben ayak uydurdum o yüzden. Ben 22 yaşındayım, daha önümde uzun bir hayat var ve ayak uydurmak adına daha ne kadar kötü olabilirim yani ne gibi huylar edinirim bilmiyorum. En azından artık kafam rahat ve kendime güvenim geldi. Pat diye bu hale gelmedim elbette, çok zor oldu. Hatırlıyorum o bir şeylerle karşılaştığımda ilk cevap vermeye çalıştığım zamanları yeri geldi saçmaladım, rezil oldum, beceremedim konuşmayı. Fakat öğreniyor insan bir süre sonra kime nasıl davranacağını, konuşacağını. İçimde bir yerde yine kalbim kırılıyor, hala alınganım, hala öfkeliyim. Ama o zevki yaşatmıyorum kimseye. Mutsuzlukla mutlu oluyorlar sanki. Bu yüzden insan sevmez oldum resmen. Kimseye güvenemiyorum, bir şeyimi anlatamıyorum. Burası en azından bana iyi geliyor yazıp içimi döküyorum iyi geliyor. Benim yaşımdaki arkadaşlara tavsiye vermek isterdim yani nasıl bu hale geldim ile ilgili ama tavsiye verebilecek durumdada değilim aslında, belkide bir hezeyanın içinde bile olabilirim. O yüzden tavsiyesi olan varsa bana versin gerçekten çok yorgunum. Okuyan herkese teşekkür ederim