- 12 Mart 2014
- 215
- 83
Arkadaşlar merhaba, benim 4aylık bir oğlum var. 32 yaşındayım ve eşim de 39 yaşında. Ailem farklı bir şehirde. İstanbul'da eşimin ailesi var ama aramız çok sıkı fıkı değil onlarla. Aileler arasında kültür farkı var ve ben aslında iki ailenin de kültüründen bir şeyler barındırıyorum. Eşimin kızkardeşinin de bir oğlu var ve kayınvalidem 2buçuk yıldır ona bakıyor. Ama ben hamileyken bile arayıp sormadı aynı şehirde olmamıza. Eşim de hamileliğimin son 6 ayında hep çalıştı, evde kalmadı. Yani hamileliğimi tek başıma geçirdim. Zordu, çok yalnızlık hissettim. Kimse yoktu yanımda bana destek olan. Eşimin bazı sağlık problemleri de oldu ve 3 4 ameliyat geçirdi, hala da bitmiş değil tedavisi. Ben de bebeğimi alıp ailemin yanına geldim annemin isteğiyle de. Benim ailemde hep iletişim kopukluğu, kavga gürültü vardı. Babam kesinlikle iletişim kurulamayan, sorumsuz, ailesini ve çocuklarını kesinlikle düşünmeyen, tanıyanların asla saygı duymayacağı biri. Ben memurum ve İstanbul'a tayinim çıktığında koşarak gittim. Eşimle o zaman sevgiliydik, o da orda yaşadığı için sonsuz bir güvenle gittim ve çok güzel zamanlar geçirdim. 4 yıldır evliyiz, hep yurtiçi yurtdışı gezdik, keyifliydi. Benim çocuk sahibi olma düşüncem hiç yoktu ama 2020'de plansız şekilde hamile kaldığımı öğrendim. Ancak hamileliğimi bilmeden röntgen çektirip ilaç kullanmıştım ve çok fazla doktora gidip fikir danışarak kürtaj yaptırdım. Sonrasında derin bir boşluk ve çocuk sahibi olma isteği oluştu bende. Eşim de kürtajdan sonra çocuk istemeye başlamıştı. Yaklaşık 1 yıl denedik. Ovülasyon testleriyle ve her ay adet dönemim geldiğinde ağlayarak geçirdiğim 1 yıl. Neyse bu kadar bekledikten sonra bebek sahibi oldum.. Oldum ama şimdi içimde çok derin bi üzüntü var. Bebek bakmanın zorluğunu ve kimsenin gerçekten yanımda olmadığını, destek olmadığını gördüm. Eşim işleri ve sağlık sorunları nedeniyle 10 kere görmemiştir oğlunu. İstanbul'dayken sadece 2 gece yanımızda kaldı. Biliyorum çok istiyor görmeyi, yanımızda olmayı ama engeller çıktı işte. Ben 2 yıllığına ücretsiz izne ayrıldım ve eşim de oğlumuzun iyi şartlarda yaşamasını istediği için daha çok çalışmaya başladı. Zaten her şeyi içine atan ve bana sorunlarını yansıtmamayı seçen biri. Şimdi daha çok bunaltıyor kendini ve bu duruma çok üzülüyorum.
Benim sürekli görüştüğüm arkadaşlarım yok, bir çevrem yok. Birkaç yakın arkadaşım vardı ama onların da yanlışlarını görüp hayatımdan çıkardım. İşyerinden, okuldan, ordan burdan yüzeysel arkadaşlık yapıp instagramda birbirimizden haberdar olduğumuz insanlar var ama tabii ki bu yetmiyor. Bu zamana kadar eşimle birbirimize yettik, işten geldik, birlikte zaman geçirdik, mutluyduk da. Ancak şimdi çocuğumuz oldu ve İstanbul'a döndüğümde zaman geçireceğim kimsem yok, ben zaten alıştım ama çocuğumun yalnız kalmasından çok korkuyorum. Ben hep 3 çocuk hayali kurardım ama tabi bu çocuk yokken hiçbir şey bilmedendi. 2 yıl sonra işe başlayınca çocuğumu nereye bırakacağımı hadi kreşe verdim diyelim hasta olunca vs. ne yapacağımı düşünüyorum şimdiden. Babaannesinin ilgilenmeyeceğini biliyorum çünkü. Bırakın 3.yü 2.çocuk bile düşünmüyorum, düşünemiyorum. Bir de yaş konusu var. Ben 32 yaşındayım, eşim 39. Oğlum üniversiteye giderken eşim 60 yaşında olacak. Bu şimdiden canımı acıtıyor. 2.çocukla arasında daha da fazla yaş farkı olacak olursa. Zaten bir başka çocuğa enerjim kalır mı onu da hiç sanmıyorum. Çok isteyerek çocuk sahibi oldum evet ama bunları hiç düşünmemiştim, şuan onun pişmanlığı ve acısı var içimde. Oğlumu çok seviyorum tabii ki o benim canım ama bu onu bu acımasız dünyaya getirmiş olmanın üzüntüsü var içimde. Bir de dediğim gibi 2. çocuk düşünmediğimizden onu yalnız bırakacak olmanın acısı. Kafasına göre yaşayan ve özgürlüğüne çok düşkün biriydim ve bebekten sonra hayatım bitmiş gibi hissediyorum. Artık hayatımın sonuna kadar düşüneceğim, nasıl ne yapıyor başına bi şey gelir mi diye kaygılanacağım biri var. Sürekli şuan bebeğim olmasa napardım diye düşünüyorum. Kendimi o kadar yalnız ve bunalmış hissediyorum ki benzer şeyler yaşayan kişilerle konuşmaya çok ihtiyacım var
Benim sürekli görüştüğüm arkadaşlarım yok, bir çevrem yok. Birkaç yakın arkadaşım vardı ama onların da yanlışlarını görüp hayatımdan çıkardım. İşyerinden, okuldan, ordan burdan yüzeysel arkadaşlık yapıp instagramda birbirimizden haberdar olduğumuz insanlar var ama tabii ki bu yetmiyor. Bu zamana kadar eşimle birbirimize yettik, işten geldik, birlikte zaman geçirdik, mutluyduk da. Ancak şimdi çocuğumuz oldu ve İstanbul'a döndüğümde zaman geçireceğim kimsem yok, ben zaten alıştım ama çocuğumun yalnız kalmasından çok korkuyorum. Ben hep 3 çocuk hayali kurardım ama tabi bu çocuk yokken hiçbir şey bilmedendi. 2 yıl sonra işe başlayınca çocuğumu nereye bırakacağımı hadi kreşe verdim diyelim hasta olunca vs. ne yapacağımı düşünüyorum şimdiden. Babaannesinin ilgilenmeyeceğini biliyorum çünkü. Bırakın 3.yü 2.çocuk bile düşünmüyorum, düşünemiyorum. Bir de yaş konusu var. Ben 32 yaşındayım, eşim 39. Oğlum üniversiteye giderken eşim 60 yaşında olacak. Bu şimdiden canımı acıtıyor. 2.çocukla arasında daha da fazla yaş farkı olacak olursa. Zaten bir başka çocuğa enerjim kalır mı onu da hiç sanmıyorum. Çok isteyerek çocuk sahibi oldum evet ama bunları hiç düşünmemiştim, şuan onun pişmanlığı ve acısı var içimde. Oğlumu çok seviyorum tabii ki o benim canım ama bu onu bu acımasız dünyaya getirmiş olmanın üzüntüsü var içimde. Bir de dediğim gibi 2. çocuk düşünmediğimizden onu yalnız bırakacak olmanın acısı. Kafasına göre yaşayan ve özgürlüğüne çok düşkün biriydim ve bebekten sonra hayatım bitmiş gibi hissediyorum. Artık hayatımın sonuna kadar düşüneceğim, nasıl ne yapıyor başına bi şey gelir mi diye kaygılanacağım biri var. Sürekli şuan bebeğim olmasa napardım diye düşünüyorum. Kendimi o kadar yalnız ve bunalmış hissediyorum ki benzer şeyler yaşayan kişilerle konuşmaya çok ihtiyacım var
