Merhaba bayanlar;
bu forumda ve başka sitelerin forumlarında beslenme ile alakalı ne var ise yardım isteyip, okurdum. kızımı bu konu üzerinde özel hastanelerde prof. bile götürdüm.. ama sonuç hep aynıydı
sonra ya ben kafayı yiycem dedim, yada bırakıcam kendi haline dedim.
öyle ki; benim kızım önüne tas koyup suyla oynarken arkasına geçip çenesini tutup öyle yedirdiğimiz dönemler oldu, lavaboya götürüp suyu açıp yedirdiğmiz dönemler oldu ya da sırf 1 öğün yesin diye avm götürüp oralarda yedirmeye çalıştık. ama çoğu zaman 1 öğün yer öyle uyurdu, istemezdi ve istemediği zaman yediremezdik.
diyeceğim o ki; bana deseler inanmazdım, birden yemeğe başladı. az az yiyo, ama herşeyden yiyor.
bulamaçmış 3 yaşına kadar yedi dert etmeyin bu yaşta olupta bulamaç yiyen insan yok.
şu an bile 4 yaşında sabah kahvaltısını bulamaç yiyor. ama sadece kahvaltıyı.. diğer öğünleri normal,karnıyarık bile yiyor, kereviz yemeği,bamya v.s
yazın 2 ay tek tek kahvaltı denedim, sonra bana dediki, anne her seferinde kızıyorsun yemiyorum diye, sen bana bulamaç yap dedi. gerçekten ... ve hala bulamaç yiyor.. varsın yesinde bulamaç yesin...
bir çocuğun ağzından söylenmiş şey o öyle mutlu bulamaçla mutlu ve yiyor, varsın yesin...
birde artık büyüdü 4 yaşında oldu.. birazda şu taktiğii izliyoruz. babamız akşamları oyun oynar, kitap okurlar araları çok iyi. ama yemek yemiycem dediğinde tatlı sert olur. biraz babadan sinirlendimi bana bağırır korkusu var ve yiyor.. ve tehditte işe yarıyor, çünkü herşeyi anlıyorlar.. o zaman çizgi film yok, o zaman park yok(sevdiği şeyler).. hala yemiycem diyo ama 15-20 dk. düşünüyor geri geliyor yiyeceğim diyor..
sonuç olarak; kimse yemek konusunda benim kadar çekmemiştir, hatta cocuk dr. benim psikoloğa bile gözükmemi istedi.
ama çocuğun yaşı büyüdükçe herşeyi idrak ettikçe yeme düzeni gelişiyor. hiç dert etmeyin. çok yemese bile az yese bile herşeyin tadına baktırtın. ve mutlaka ödüllendirin akşamları..
inşallah birkaç kişinin yüreğini rahatlatıysam ne mutlu bana.
çünkü ben çok değil 1 sene önce deli gibi bu çocuk düzelcekmiş, vitamin şurubu v.s araştırırdım.
sadece rahat olun, baskı yapmayın, ama biraz birinden korksun yani çekinsin... otur ye bakalım diyince otursun ve yesin...
gerekirse ceza verin odasına kapatın 5 dk. falan dursun. sonra tıpış tıpış gelicek :) ve yemek yemenin faydalarını ara ara söyleyin. bilinçaltına işleyin.. mesela ben keloğlan masalı uyduruyorum, yemek yemeden okula gitmiş güçsüz kalmış ders yapamamış. yemek yememiş parka gitmiş oynayamamış arkadaşları ile v.s. normal hikaye gibi uyduruyorum..
sanırım uzun oldu, ama inanın rahat olun.. gerçekten zamanla düzeliyor..
bu forumda ve başka sitelerin forumlarında beslenme ile alakalı ne var ise yardım isteyip, okurdum. kızımı bu konu üzerinde özel hastanelerde prof. bile götürdüm.. ama sonuç hep aynıydı
sonra ya ben kafayı yiycem dedim, yada bırakıcam kendi haline dedim.
öyle ki; benim kızım önüne tas koyup suyla oynarken arkasına geçip çenesini tutup öyle yedirdiğimiz dönemler oldu, lavaboya götürüp suyu açıp yedirdiğmiz dönemler oldu ya da sırf 1 öğün yesin diye avm götürüp oralarda yedirmeye çalıştık. ama çoğu zaman 1 öğün yer öyle uyurdu, istemezdi ve istemediği zaman yediremezdik.
diyeceğim o ki; bana deseler inanmazdım, birden yemeğe başladı. az az yiyo, ama herşeyden yiyor.
bulamaçmış 3 yaşına kadar yedi dert etmeyin bu yaşta olupta bulamaç yiyen insan yok.
şu an bile 4 yaşında sabah kahvaltısını bulamaç yiyor. ama sadece kahvaltıyı.. diğer öğünleri normal,karnıyarık bile yiyor, kereviz yemeği,bamya v.s
yazın 2 ay tek tek kahvaltı denedim, sonra bana dediki, anne her seferinde kızıyorsun yemiyorum diye, sen bana bulamaç yap dedi. gerçekten ... ve hala bulamaç yiyor.. varsın yesinde bulamaç yesin...
bir çocuğun ağzından söylenmiş şey o öyle mutlu bulamaçla mutlu ve yiyor, varsın yesin...
birde artık büyüdü 4 yaşında oldu.. birazda şu taktiğii izliyoruz. babamız akşamları oyun oynar, kitap okurlar araları çok iyi. ama yemek yemiycem dediğinde tatlı sert olur. biraz babadan sinirlendimi bana bağırır korkusu var ve yiyor.. ve tehditte işe yarıyor, çünkü herşeyi anlıyorlar.. o zaman çizgi film yok, o zaman park yok(sevdiği şeyler).. hala yemiycem diyo ama 15-20 dk. düşünüyor geri geliyor yiyeceğim diyor..
sonuç olarak; kimse yemek konusunda benim kadar çekmemiştir, hatta cocuk dr. benim psikoloğa bile gözükmemi istedi.
ama çocuğun yaşı büyüdükçe herşeyi idrak ettikçe yeme düzeni gelişiyor. hiç dert etmeyin. çok yemese bile az yese bile herşeyin tadına baktırtın. ve mutlaka ödüllendirin akşamları..
inşallah birkaç kişinin yüreğini rahatlatıysam ne mutlu bana.
çünkü ben çok değil 1 sene önce deli gibi bu çocuk düzelcekmiş, vitamin şurubu v.s araştırırdım.
sadece rahat olun, baskı yapmayın, ama biraz birinden korksun yani çekinsin... otur ye bakalım diyince otursun ve yesin...
gerekirse ceza verin odasına kapatın 5 dk. falan dursun. sonra tıpış tıpış gelicek :) ve yemek yemenin faydalarını ara ara söyleyin. bilinçaltına işleyin.. mesela ben keloğlan masalı uyduruyorum, yemek yemeden okula gitmiş güçsüz kalmış ders yapamamış. yemek yememiş parka gitmiş oynayamamış arkadaşları ile v.s. normal hikaye gibi uyduruyorum..
sanırım uzun oldu, ama inanın rahat olun.. gerçekten zamanla düzeliyor..
