Arkadaşlar merhaba. Bi mülakatım oldu sonucum henüz açıklanmadı umutluyum fakat 3 5 ayda ancak açıklanır mış.
Arkadaşlar boğuluyorum artık, işsizlikten mi yoksa sürekli herkesin iş sormasından mı kaynaklı bilmiyorum ama çok bunaldım artık. İşsiz olan tüm arkadaşlar benim gibi mi? Evde odadan çıkmıyorum, annem babam gelen giden herkes tek konu iş. Artık çıldıracak seviyeye geliyorum. İki dakika içeride oturayım diyorum, annem ordan '' şu sonuç açıklanaydı '' diyor. Babam ordan '' hayat çok zor bu çocuklar ne yapacak '' diyor. Geri odama dönüyorum kapıyı kapatıyorum, ya da siteye iniyorum oturuyorum öyle. Yeterkü ses gelmesin yeter ki kimse gelecek kaygısı, işten bahsetmesin diyorum. Anlatamıyorum bile. Ev boğuyor bnei, çünkü tek konu bu. Çok mutsuzum çok huzursuzum tahammül edemiyorum. Evet iyiliğimi isteyen, esasında iyi niyetli bir ailem var. Ama dışarıdaki herkesten her şeyden çok iyi bahsederken bizim için aynı şeyleri düşünemiyor. Mesela evleneceğim desem, asla işin olmadan olmaz der(evet haklı bende öyle istiyorum), hemen başlar işte ezilirsin, maddi sıkıntı çekersin. Ama mesela tüm arkadaşlarım evlendi hiçbiri de çalışmıyor, onlara diyor ki evlenmişler zaten iyi yapmışlar çalışmasalarda olabilir diyor.
Evleneceğim desem getirdiğim adayda öyle kullar buluyor ki, aynısını arkadaşlarım yapınca bak ne güzel işte gayet iyi diyor. Örneğin arkadaşım kendinde 11 yaş büyük, bambaşka kültürden, ve lise mezunu biri ile evlendi. Annem diyor ki ne güzel, maşallah kız buldu adam gayet iyi neden almasın ki, çalışmak istemiyorsa çalışmasın da zaten evli diyor. Atıyorum ben lise mezunu bir aday getirsem ağzımdan burnumdan getirir sen mühendissin nasıl kendine yakıştırdın diye. Kendimden o derece büyük birini getirseydi hele ki o denli kültür farkı olan birini getirseydi evlatlıktan bile redderdi belki.
Demek istediğim şey şu, annemin fikirleri doğru ya da yanlış onu tartışmıyorum, sadece bu tutarsızlık beni kahrediyor artık. Başkasına hak iken bana neden, hak görmüyor.
Akşamda sordu işte arkadaşın ders çalışıyor mu kpss ye diye, ben de laf sokar gibi şey dedim bilmem kimse bizim kadar dert etmiyor ki işi, bizim başımıza gelmiş bu kadar iş derdi dedim. O da dedi ki hı, evli zaten durumu da iyi çocukta düşünüyor çalışmasada normal dedi. Fıttırdım artık bağırdım, ben evlencem dedim, burnumdan getirdin karşı taraf zenginse bile sen çalışmadan asla dedin, erkek arkadaşım lise mezunu bile değildi 2 diploması vardı ama sırf atanamıyor diye sen mühendissim böyle birini mi yakıştırdın diye burnumdan getirdin dedim. Ben kendimden 10 yaş büyük çokf arklı şehirden ve lise mezunu birini getireceğim ve çalışmayacağım dedim..
Arkadaşlar belki kızıyım başkasına iyi der ama benim için daha ince dokur sık eler buna bir şey dediğim yok. Ama sürekli arkadaşlarımdan evliliklerindrn bahsedip övmesi zoruma gidiyor laf sokuyormuş gibi geliyor. Halbuki onların evlendikleri ile ben evlenmiş olsam beni evlatlıktan redderdi.
Kusura bakmayın çok uzun oldu, çok dolmuştu patladım bugün 2 saattir ağlıyorum. Hem işsizlik hem evdeki sürekli iş muhabbetleri çok sıktı beni. Yorum yapacaklara teşekkür ederim
Arkadaşlar boğuluyorum artık, işsizlikten mi yoksa sürekli herkesin iş sormasından mı kaynaklı bilmiyorum ama çok bunaldım artık. İşsiz olan tüm arkadaşlar benim gibi mi? Evde odadan çıkmıyorum, annem babam gelen giden herkes tek konu iş. Artık çıldıracak seviyeye geliyorum. İki dakika içeride oturayım diyorum, annem ordan '' şu sonuç açıklanaydı '' diyor. Babam ordan '' hayat çok zor bu çocuklar ne yapacak '' diyor. Geri odama dönüyorum kapıyı kapatıyorum, ya da siteye iniyorum oturuyorum öyle. Yeterkü ses gelmesin yeter ki kimse gelecek kaygısı, işten bahsetmesin diyorum. Anlatamıyorum bile. Ev boğuyor bnei, çünkü tek konu bu. Çok mutsuzum çok huzursuzum tahammül edemiyorum. Evet iyiliğimi isteyen, esasında iyi niyetli bir ailem var. Ama dışarıdaki herkesten her şeyden çok iyi bahsederken bizim için aynı şeyleri düşünemiyor. Mesela evleneceğim desem, asla işin olmadan olmaz der(evet haklı bende öyle istiyorum), hemen başlar işte ezilirsin, maddi sıkıntı çekersin. Ama mesela tüm arkadaşlarım evlendi hiçbiri de çalışmıyor, onlara diyor ki evlenmişler zaten iyi yapmışlar çalışmasalarda olabilir diyor.
Evleneceğim desem getirdiğim adayda öyle kullar buluyor ki, aynısını arkadaşlarım yapınca bak ne güzel işte gayet iyi diyor. Örneğin arkadaşım kendinde 11 yaş büyük, bambaşka kültürden, ve lise mezunu biri ile evlendi. Annem diyor ki ne güzel, maşallah kız buldu adam gayet iyi neden almasın ki, çalışmak istemiyorsa çalışmasın da zaten evli diyor. Atıyorum ben lise mezunu bir aday getirsem ağzımdan burnumdan getirir sen mühendissin nasıl kendine yakıştırdın diye. Kendimden o derece büyük birini getirseydi hele ki o denli kültür farkı olan birini getirseydi evlatlıktan bile redderdi belki.
Demek istediğim şey şu, annemin fikirleri doğru ya da yanlış onu tartışmıyorum, sadece bu tutarsızlık beni kahrediyor artık. Başkasına hak iken bana neden, hak görmüyor.
Akşamda sordu işte arkadaşın ders çalışıyor mu kpss ye diye, ben de laf sokar gibi şey dedim bilmem kimse bizim kadar dert etmiyor ki işi, bizim başımıza gelmiş bu kadar iş derdi dedim. O da dedi ki hı, evli zaten durumu da iyi çocukta düşünüyor çalışmasada normal dedi. Fıttırdım artık bağırdım, ben evlencem dedim, burnumdan getirdin karşı taraf zenginse bile sen çalışmadan asla dedin, erkek arkadaşım lise mezunu bile değildi 2 diploması vardı ama sırf atanamıyor diye sen mühendissim böyle birini mi yakıştırdın diye burnumdan getirdin dedim. Ben kendimden 10 yaş büyük çokf arklı şehirden ve lise mezunu birini getireceğim ve çalışmayacağım dedim..
Arkadaşlar belki kızıyım başkasına iyi der ama benim için daha ince dokur sık eler buna bir şey dediğim yok. Ama sürekli arkadaşlarımdan evliliklerindrn bahsedip övmesi zoruma gidiyor laf sokuyormuş gibi geliyor. Halbuki onların evlendikleri ile ben evlenmiş olsam beni evlatlıktan redderdi.
Kusura bakmayın çok uzun oldu, çok dolmuştu patladım bugün 2 saattir ağlıyorum. Hem işsizlik hem evdeki sürekli iş muhabbetleri çok sıktı beni. Yorum yapacaklara teşekkür ederim