Kendimi çok çaresiz hissediyorum ve ağlayarak yazıyorum 
21 yaşındayım. Bu genel bir sorun o yüzden aile kısmına moderatörler taşımazsa sevinirim.
Kızlar ben liseyi yurtdışında bitirdiğim için benim denkliğim verilmiyor kısacası burada tekrar lise okumak zorundayım. Şimdi açık lisedeyim. 2012de mezun olup üniversite sınavlarına girip üniversite okumam gerek.
Annem kronik paranoid şizofreni hastası ve babam da ben 8-9 yaşlarındayken yurtdışına gitti. Yıllarca göremedim. Daha sonra annem hastalığı neticesinde intihara teşebbüs edip kendini felç bıraktı (yaş 12). Evin işlerini, annemin bakımını her şeyini üstlendim, yeri geldi altından aldım. Bu sırada aklı beş karış havada olan ablamın umrunda olmadı. Gençlik hevesi diyip geçiyorum.
Daha sonra annem ayağa kalktı ve kullanamadığı tek elini kullanmaya başladı.
Yıllarımız hep açlıkla, mücadele vs ile geçti, ablam babamın gönderdiği parayı bizden gizli harcadı. Günlerce aç yattığımız oldu.
Bu sırada doğal olarak okulum aksadı. Yaşıtlarım üniversite sınavlarına bir bir girerken ben çaresiz bakakaldım. Yurtdışından mezun olduğum yer de açıktan gibi bişey. Bizzat gitmedim, babamın yardımıyla oldu.
Babam da artık ilgilenmemeye başladı hiç para göndermiyor artık eve. Zaten boşandılar, annem karşılığında ev istedi ve bu evlilik 2003te resmen bitti.
Annemi isteğe bağlı bi şekilde emekli ettik ve yıllarca dayım maddi destek verdi bize. O da emekliye ayrıldığı için iş bana düştü ve çalışacağım.
Evet ne güzel çalışmak. Ama sinir hastası bir insanla evde ne kadar yaşanabilir? Akıl sağlığımı yitirmek üzereyim. Daha önceleri psikiyatriste gittim ve annemden uzak bir yaşam sürmem salık verildi doktor tarafından.
Annem aşırı anlayışsız ve bencil bir kadın. Sürekli kendini düşünür, tek istediği kendi rahatı . Yemeğini, sigarasını koy önüne, banyosunu yaptır. Sürekli itaat et. Çocukluğum korku, endişe ve dışlanmayla geçti. Sürekli kavga ediyoruz. Ablam yurtdışında kendi yağında kavruluyor. Babam desen umrunda değiliz.
Annem her gün her dakika başımda bas bas bağırıp beni çileden çıkarıyor. İstekleri bitmiyor. Ona kesinlikle kimse dayanamıyor. Kimse ona 1 gün tahammül edemiyor ve sürekli suçlanıyorum, sanki yediğim önümde yemediğim arkamdaymış gibi. Şu an alt katta kalıyorum ve evim rutubet içinde, sürekli ilaçlama yapıldığı halde böcek ve sinekten geçilmiyor, evim güneş görmüyor, psikolojim mahvolmuş durumda. Kimse eve gelip 10 dakika duramıyor. Maddi olarak çok sıkıntıdayız.
Bir yandan derslere çalışıp bir yandan annemin dırdırını isteklerini çekecek olmam, eve katkıda bulunacak olmam bütün sevincimi elimden alıyor. Bugün iş görüşmem vardı ve dün annemle çok fena kavga ettik. Stres yaratma üstümde diyorum hala üstüme geliyor. Bütün çocukluğum ve genç kızlığım ona bakmakla geçti. Onun yanındaydım. Beni hala nankörlükle suçluyor. Doktor da annemin durumunun hastanelik olduğunu söylüyor. Ama gel gör ki ne buna maddi gücümüz ne de annemin böyle bir isteği var. Hastane lafını duyduğu anda başlıyoruz kavgaya.
Takma kafana, anneni dinleme deseniz de boş. Çünkü sürekli konuşup bağırıyor. Normal şeyler söylese bile dayanamıyorum artık.
Napsam bilmiyorum.
21 yaşındayım. Bu genel bir sorun o yüzden aile kısmına moderatörler taşımazsa sevinirim.Kızlar ben liseyi yurtdışında bitirdiğim için benim denkliğim verilmiyor kısacası burada tekrar lise okumak zorundayım. Şimdi açık lisedeyim. 2012de mezun olup üniversite sınavlarına girip üniversite okumam gerek.
Annem kronik paranoid şizofreni hastası ve babam da ben 8-9 yaşlarındayken yurtdışına gitti. Yıllarca göremedim. Daha sonra annem hastalığı neticesinde intihara teşebbüs edip kendini felç bıraktı (yaş 12). Evin işlerini, annemin bakımını her şeyini üstlendim, yeri geldi altından aldım. Bu sırada aklı beş karış havada olan ablamın umrunda olmadı. Gençlik hevesi diyip geçiyorum.
Daha sonra annem ayağa kalktı ve kullanamadığı tek elini kullanmaya başladı.
Yıllarımız hep açlıkla, mücadele vs ile geçti, ablam babamın gönderdiği parayı bizden gizli harcadı. Günlerce aç yattığımız oldu.
Bu sırada doğal olarak okulum aksadı. Yaşıtlarım üniversite sınavlarına bir bir girerken ben çaresiz bakakaldım. Yurtdışından mezun olduğum yer de açıktan gibi bişey. Bizzat gitmedim, babamın yardımıyla oldu.
Babam da artık ilgilenmemeye başladı hiç para göndermiyor artık eve. Zaten boşandılar, annem karşılığında ev istedi ve bu evlilik 2003te resmen bitti.
Annemi isteğe bağlı bi şekilde emekli ettik ve yıllarca dayım maddi destek verdi bize. O da emekliye ayrıldığı için iş bana düştü ve çalışacağım.
Evet ne güzel çalışmak. Ama sinir hastası bir insanla evde ne kadar yaşanabilir? Akıl sağlığımı yitirmek üzereyim. Daha önceleri psikiyatriste gittim ve annemden uzak bir yaşam sürmem salık verildi doktor tarafından.
Annem aşırı anlayışsız ve bencil bir kadın. Sürekli kendini düşünür, tek istediği kendi rahatı . Yemeğini, sigarasını koy önüne, banyosunu yaptır. Sürekli itaat et. Çocukluğum korku, endişe ve dışlanmayla geçti. Sürekli kavga ediyoruz. Ablam yurtdışında kendi yağında kavruluyor. Babam desen umrunda değiliz.
Annem her gün her dakika başımda bas bas bağırıp beni çileden çıkarıyor. İstekleri bitmiyor. Ona kesinlikle kimse dayanamıyor. Kimse ona 1 gün tahammül edemiyor ve sürekli suçlanıyorum, sanki yediğim önümde yemediğim arkamdaymış gibi. Şu an alt katta kalıyorum ve evim rutubet içinde, sürekli ilaçlama yapıldığı halde böcek ve sinekten geçilmiyor, evim güneş görmüyor, psikolojim mahvolmuş durumda. Kimse eve gelip 10 dakika duramıyor. Maddi olarak çok sıkıntıdayız.
Bir yandan derslere çalışıp bir yandan annemin dırdırını isteklerini çekecek olmam, eve katkıda bulunacak olmam bütün sevincimi elimden alıyor. Bugün iş görüşmem vardı ve dün annemle çok fena kavga ettik. Stres yaratma üstümde diyorum hala üstüme geliyor. Bütün çocukluğum ve genç kızlığım ona bakmakla geçti. Onun yanındaydım. Beni hala nankörlükle suçluyor. Doktor da annemin durumunun hastanelik olduğunu söylüyor. Ama gel gör ki ne buna maddi gücümüz ne de annemin böyle bir isteği var. Hastane lafını duyduğu anda başlıyoruz kavgaya.
Takma kafana, anneni dinleme deseniz de boş. Çünkü sürekli konuşup bağırıyor. Normal şeyler söylese bile dayanamıyorum artık.
Napsam bilmiyorum.
