- 6 Aralık 2009
- 6.177
- 2.800
- 723
- Konu Sahibi Tiryandafila
-
- #1
Merhaba,
Eşim rahat esnek çalışabildiği bir işte çalışıyor, yıllardırda aynı iş yerinde. İş arkadaşlarını uzun yıllardır tanırım, evim de 3-5 kere ağırlamışlığım ve ( şuan ki aklımca gereksiz, 1 kere bile kendilerine gitmişliğimiz yok) iş yerine defalarca bir şeyler pişirip göndermişliğim var, bazı etkinliklerde vakit geçirmişliğimiz var(dı). Bu etkinliklerin birin de bayan 2 arkadaş biz geldiğimizde masada eşleriyle oturuyorlardı ve bizi gördüklerinde selam dahi vermeden bariz bir şekilde arkalarını döndüler. Biz de başka bir masaya oturduk. Evet benim arkadaşlarım değiller sonuçta ama ben duruma takıldım ve sonra ki senelerde de bir görüşmemiz diyaloğumuz olmadı zaten. Eşimle 12 senedir aynı yerde çalışıyorlar şuan.
Sorun şu ki ben bu arkadaşlara hem uyuz olduğum için , itiraf etmeliyim ki hem etrafımda gördüklerimden, okuduklarımdan ve çok yakın 1. Derece akrabalarımın aldatıldığından dolayı biraz eşimi kısıtlıyorum ve zorluyorum.
Eşim genel olarak çok verici ve fedakar bir insan , bu bahsettiğim bayan arkadaşları rahatsızlandıkları için iş saatinde hastaneye götürmüşlüğü var( eşleri ev de yatarken), bunun dışında iş çıkışı bazı zamanlar aynı güzergah olduğu için beraber gelebiliyorlar, ben eşimin bu huyuna genel olarak sinir oluyorum, ayrıca başka ricalar içinde başka başka insanları oraya buraya götürüyor, işe mi gidiyor taksicilik mi yapıyor belli değil, neymiş ona güveniyorlarmış ona geliyorlarmış napsınmış, çıkıyor bir arkadaşı mesela 3 te işim var bırakır mısın diyor, eşim o saatte işten çıkabiliyor bırakmak için. Ben özellikle bu 2 bayana taktım, eşime rica ediyorum, iş yerinde birşey olduğunda götürecek bir sürü alternatif kişi varken sen bulaşma diye, ama o gerekirse götürürmüş , hayır diyemezmiş. Bunun için hem inat olsun diye hem de benim içim rahat etsin diyeymiş, beyefendi işe arabayla gitmiyor , otobüsle gidiyor. Biliyorum insanlık öldü mü diyeceksiniz ama huzursuzum ve beni huzursuz eden bu durumun görülmemesi, ısrarla yaparım demesi bana karşı taraf bu kadar mı değerli hissi yaşatıyor. Sırf millete hayır diyemediği için , işe arabayla gitmemesi, kaçak dövüşmek ve duruşsuzluk gibi geliyor. Eşim iyilik abidesi de ben mi çok kötüyüm acaba?
Bu arada dert mi arıyorsun diyecekseniz, o kadar derdim var ki
Özel bir çocuğum var, her türlü zorlu şartlarla karşılaşıyoruz ve en yakınımızdan dahi bir yardım görmedik bunca zaman, hep sadece birbirimize yaslanıyoruz , her yapılacak işe sadece kendimiz koşturuyoruz, birinden en ufak birşey istemiyoruz, isteyemiyoruzda zaten, biliyorum insan insana muhtaç , bütün bunları yaşayan bir kafanın olayları bu şekilde değerlendirmesi belki de, insanların istedikleri zaman hiç acımadan arkalarını dönebildikleri, ama istedikleri her dakika eşimin üzerinden bu rahatlıkları beni rahatsız ediyor.
Eşim rahat esnek çalışabildiği bir işte çalışıyor, yıllardırda aynı iş yerinde. İş arkadaşlarını uzun yıllardır tanırım, evim de 3-5 kere ağırlamışlığım ve ( şuan ki aklımca gereksiz, 1 kere bile kendilerine gitmişliğimiz yok) iş yerine defalarca bir şeyler pişirip göndermişliğim var, bazı etkinliklerde vakit geçirmişliğimiz var(dı). Bu etkinliklerin birin de bayan 2 arkadaş biz geldiğimizde masada eşleriyle oturuyorlardı ve bizi gördüklerinde selam dahi vermeden bariz bir şekilde arkalarını döndüler. Biz de başka bir masaya oturduk. Evet benim arkadaşlarım değiller sonuçta ama ben duruma takıldım ve sonra ki senelerde de bir görüşmemiz diyaloğumuz olmadı zaten. Eşimle 12 senedir aynı yerde çalışıyorlar şuan.
Sorun şu ki ben bu arkadaşlara hem uyuz olduğum için , itiraf etmeliyim ki hem etrafımda gördüklerimden, okuduklarımdan ve çok yakın 1. Derece akrabalarımın aldatıldığından dolayı biraz eşimi kısıtlıyorum ve zorluyorum.
Eşim genel olarak çok verici ve fedakar bir insan , bu bahsettiğim bayan arkadaşları rahatsızlandıkları için iş saatinde hastaneye götürmüşlüğü var( eşleri ev de yatarken), bunun dışında iş çıkışı bazı zamanlar aynı güzergah olduğu için beraber gelebiliyorlar, ben eşimin bu huyuna genel olarak sinir oluyorum, ayrıca başka ricalar içinde başka başka insanları oraya buraya götürüyor, işe mi gidiyor taksicilik mi yapıyor belli değil, neymiş ona güveniyorlarmış ona geliyorlarmış napsınmış, çıkıyor bir arkadaşı mesela 3 te işim var bırakır mısın diyor, eşim o saatte işten çıkabiliyor bırakmak için. Ben özellikle bu 2 bayana taktım, eşime rica ediyorum, iş yerinde birşey olduğunda götürecek bir sürü alternatif kişi varken sen bulaşma diye, ama o gerekirse götürürmüş , hayır diyemezmiş. Bunun için hem inat olsun diye hem de benim içim rahat etsin diyeymiş, beyefendi işe arabayla gitmiyor , otobüsle gidiyor. Biliyorum insanlık öldü mü diyeceksiniz ama huzursuzum ve beni huzursuz eden bu durumun görülmemesi, ısrarla yaparım demesi bana karşı taraf bu kadar mı değerli hissi yaşatıyor. Sırf millete hayır diyemediği için , işe arabayla gitmemesi, kaçak dövüşmek ve duruşsuzluk gibi geliyor. Eşim iyilik abidesi de ben mi çok kötüyüm acaba?
Bu arada dert mi arıyorsun diyecekseniz, o kadar derdim var ki
Özel bir çocuğum var, her türlü zorlu şartlarla karşılaşıyoruz ve en yakınımızdan dahi bir yardım görmedik bunca zaman, hep sadece birbirimize yaslanıyoruz , her yapılacak işe sadece kendimiz koşturuyoruz, birinden en ufak birşey istemiyoruz, isteyemiyoruzda zaten, biliyorum insan insana muhtaç , bütün bunları yaşayan bir kafanın olayları bu şekilde değerlendirmesi belki de, insanların istedikleri zaman hiç acımadan arkalarını dönebildikleri, ama istedikleri her dakika eşimin üzerinden bu rahatlıkları beni rahatsız ediyor.