Tahammül edemiyorum artık. Sinirden yeni aldığım ve en sevdiğim pahalı vazoyu kırdım az önce. Hadi sakinleşeyim dedim. Papatya çayı aldım elime. Elimdeki bardağı da pat diye düşürdüm. Elim ayağım titriyor sinirden. 5 aylık evliyim. 2.evliliğim. 2.kez evlenirken 2.5 sene eşimle görüşerek...
Konum buydu. Ruhsal çöküntüler içerisindeyim. Psikiyatristim iki tane ilaç yazdı ''Zestat'' ve ''Lustral'' ancak faydası gelmiyor gibi (ilaç isimlerini yazmak yasak mı?) kafamı toparlayamıyorum.
İntihar girişimim oldu, midem yıkandı.
Sürekli ağlıyorum, kahkaha atıyorum. İstifra ediyorum. Uyuyamıyorum.
1 ay sonra 33 yaşıma gireceğim ve ben intiharı düşünmeden duramıyorum. Yaşamak için hiçbir nedenim kalmadı. Aynaya bakamıyorum, saçlarım dökülüyor, banyoya girmek dişlerimi fırçalamak kişisel bakımımı yerine getirmek bana yük gibi geliyor.
Film izleyemiyorum. Kitap okuyamıyorum. Hiç dostum yok.
Tam 12 gündür eşim evde yok.
12 Kasım Cumartesi sabahı babam aradı. Kahvaltı hazırlıyordum. Şaştım kaldım. Babam deniz otobüsüne bindiğini, istanbul'a geldiğini, kayınpederimin çağırdığını söyledi.
Kayınvalidem ile aramda bir apartman var. Kapısına ağlayarak gittim. Ellerimi çırparak ''tebrikler, oğlunu boşatıyorsun. Ah ediyorum..''
Eşim sarıldı. Boşanmanın asla gündeminde olmadığını beni sevdiğini babamı deniz otobüsünden almaya Eminönü'ne gideceğini söyledi.
Ben zaten bir önceki hafta sürekli istifra ettim. Mide ağrılarımdan duramadım. Eşim şahitti.
Kanada'ya gitmiştik 9 günlüğüne. Kayınvalidem, eşim kendisini götürmediği için kıyameti kopardı.
Dayanacak gücüm kalmadı bu hayata karşı...
Kayınpederim geldi babamla birlikte. Daire kapısından içeriye girerken babama ''ayakkabılarla girin gerek yok çıkarmanıza'' dedi. Ben de ''hayır ayakkabıyla evime girilemez'' dedim. Bozuldu.
Salona girdiler. Çay koydum. Börek almış eşim. Salona girdiler, kayınpederim dedi ki ''telefonunu da al kapıyı ört çık''
Babama boşansınlar demiş. Babam da buna ne kendisinin ne de kayınpederimin karar veremeyeceğini, benim 32 damadının 46-47 yaşında yetişkin insanlar olduğumuzu söylemiş.
Kayınpederim babamı eşyalarımı toplayıp gitmem için ikna etmeye çağırmış.
Telefonda kayınpederim annemle de tartıştı. Yüzüne telefonu kapadı. Kayınpederim bana zaten dul kadın olduğumu (2.evliliğimdi), oğullarına layık olmadığımı, deli olduğumu (kayınvalidem hayatımı zindana çevirdiği için kendimi susturmak için kullandığım sakinleştiriciler yüzünden böyle söylüyor), hemen valizimi hazırlayıp evden gitmem gerektiğini söyledi.
Kayınpederim üzerime yürüdü vurmaya kalktı. Onu kışkırtmamıştım. Boşanmak istemiyorum bu oğlunuzla aramdaki mesele dediğim için dövmeye kalktı. Eşim bu esnada kılını bile kıpırdatmadı.
Babamın da şekeri çıktı yere yığıldı. Hastanelik oldu.
Eşim küçük bir valize tüm elbiselerini koydu çekti gitti..
Biz birlikte çalışıyorduk. Firma onun ve babasının üzerine. Benim sigorta çıkışımı 14 kasım pazartesi hemen yapmış. Bir de 3 gün işe gelmediğime dair yazı gelmiş..ki ben evden çalışıyordum zaten..
Tüm bunlar 12 gün önce oldu. Adıma açılan dava var mı diye her gün e-devletten ve vatandas.uyap'tan bakıp kontrol ediyorum.
3 tane avukatla görüştüm. Evi kesinlikle terketmemem gerektiğini yoksa tazminat ödeyeceğimi söylediler.
Ben iyi değilim. Baş dönmelerim geçmiyor. Duvarlarla konuşuyorum. Whatsup facebook beni engellemiş ben de bu uygulamaları kaldırdım.
2.evliliğimdi...benim asla bir evladım yuvam olmayacak..artık tek taraflı şeylerden tükendim..hep ben seviyorum hep alttan alan benim
horgörülmekten aşağılanmaktan bıktım
hayatım bitti...