- 4 Aralık 2015
- 51
- 30
- 31
- Konu Sahibi Aspendos-x
- #1
Merhaba hanımlar fikrinizi almayı çok istediğim bir sorunum var. Biraz uzun olacak ancak düşüncelerinizi Benimle paylaşırsanız çok sevinirim.
Öncelikle ilişkimden bahsedeyim 6 aylık bir beraberliğim vardı tabi bunun 3 ayı flört 3 ayı sevgililik olarak. İkimizde ilişkiye ciddi olarak başladık o direk evlilik gözüyle bakıyordu zaten yaşından da dolayı ben 25 o 35 yaşındaydı. Neyse her şey güzel ilerlerken arada zaman zaman sorunlar oluyordu tabi iyiyken çok iyiydik ancak bir tartışma çıktığında başka birisine dönüşüyordu. Tartışmalarımız çok Nadire’n oluyordu ama Öfke problemi vardı. şöyle anlatayım o yeri geliyordu bana karşı yaşını da kullanıyordu tartışmalar sırasında benimle üstten üstten konuşmaları,sana bir büyük tavsiyesi olarak konuya girmesi beni azarlar gibi uyarması vs. Bunlar beni rahatsız ediyordu ancak kaybetmek de istemiyordum çok seviyordum onun da beni sevdiğini düşünüyordum.
Son olay patlama noktamız oldu yine bir tartışma da kendinden geçti üstten üsten konuşmalar,azarlamalar resmen terbiye vermeye çalışmalar konu da o kadar basitti ki. Ben yine alttan aldım özür diledim ancak çokta kırılmıştım hatasını kırıldığını anlasın diye 2 gün yazmadım onun yazmasını bekledim. Yazmadı. En sonunda dayanamadım ben yazdım müsait olunca ararmısın beni diye ama öfke ne nefret doluydu hatasını anlamak yerine iki gün yazmamama kızmış bir sürü kırıcı incitici şeyler söyledi ilişkiyi bitirdi. En fenası benimle ilgili o kadar çok şey biriktirmiş ki içinde ben neye uğradığımı şaşırdım düşünün benim geç kalkmamdan (saat 11 de kalkıyordum okul tatil olduğu için) hasta olmama kadar bir sürü şey batar olmuş ona. En çokta dert ettiği pandemi nedeniyle yasak geldi ve ben üniversite okuduğum şehirde kaldım yasaktan dolayı 2 ay görüşemedik. Telefon konuşmasının ardından Beni her yerden engelledi.
10 gün sonra yazdı bana çok pişmanım gönlün kırık kalmasın bana vs içimde kalan her şeyi söyledim madem benimle bu kadar derdin sorunun vardı neden çok seviyormuş her şey yolundaymış gibi davrandın dedim? Hepsini sinirle söylediğini hiç arkasında durduğu sözler olmadığını söylüyor.
Ama sizce de insan ne kadar öfkelenirse öfkelensin ağzından çıkan sözler illa bilinçaltında olan şeyler değilmidir? Ben önümü gördüm dedim en ufak sorunda beni nasıl yarı yolda bırakacağını gördüm dedim. O gün öyle konuştuk ben kırgınlığımı dile getirdim o pişmanlığını ertesi gün bir geldi evet ben suçluyum ama sende suçlusun şu şu hatan var diye savunmaya geçti yaptıklarını hatalarını bırakıp sorunu beni suçlayarak çözeceğini düşündü.... ve olay öylece kaldı son konuşmanın üstünden 25 gün geçti.
Benim en çok kafama takılan şey insan sevdiği insanı kaybetmemek için hiç çabalamaz mı? Kendini affettirmek için uğraşmaz mı? Bir özürle her şeyin geçeceğini mi sanar? Kalbim o kadar kırık ki. Olayları falan geçtim ben beni kaybetmemek için hiç mücadele etmemesini kabullenemiyorum ben bu kadar severken, onun beni sevdiğine inanmışken. Bizim aile yönünden de çok sıkıntılarımız var benim annem onu istemiyor daha tanışmadılar bile ama yaş farkından dolayı vs olumsuz ama ben ailemi onun için karşıma almıştım. Onun ailesi de kendi içinde çok problemli bir aile ki o daha önce ailesi sebebiyle ilişkiyi bitirmek istemişti bu aile çok sıkıntılı ben seni bu ateşe atamam bu sorunları sorumlulukları sana da yükleyemem demişti ama ben vazgeçmedim ben senden vazgeçmem ben her şeyi göze aldım yükünü hafifleteyim yanında olayım senin nefes aldığın noktada ben olayım dedim. ben hepsini kabullenmiş göze almıştım ona olan sevgimden dolayı. Şimdi ne yapacağım bilmiyorum.. unutmalı tamamen vazgeçmeliyim belki de bu sevdadan. İnsanlar değişmez..gerçekten sevse zaten beni kaybetmemek için uğraşırdı değil mi? Bir yandan ona ulaşmayı barışmayı çok istiyorum ama bir yandan da kırıp döküp yakıp yıkıp giden o tek bir özürle her şeyin düzeleceğini düşünen o beni kaybetmek istemese çabalardı diyorum sizce ben ne yapmalıyım?
Öncelikle ilişkimden bahsedeyim 6 aylık bir beraberliğim vardı tabi bunun 3 ayı flört 3 ayı sevgililik olarak. İkimizde ilişkiye ciddi olarak başladık o direk evlilik gözüyle bakıyordu zaten yaşından da dolayı ben 25 o 35 yaşındaydı. Neyse her şey güzel ilerlerken arada zaman zaman sorunlar oluyordu tabi iyiyken çok iyiydik ancak bir tartışma çıktığında başka birisine dönüşüyordu. Tartışmalarımız çok Nadire’n oluyordu ama Öfke problemi vardı. şöyle anlatayım o yeri geliyordu bana karşı yaşını da kullanıyordu tartışmalar sırasında benimle üstten üstten konuşmaları,sana bir büyük tavsiyesi olarak konuya girmesi beni azarlar gibi uyarması vs. Bunlar beni rahatsız ediyordu ancak kaybetmek de istemiyordum çok seviyordum onun da beni sevdiğini düşünüyordum.
Son olay patlama noktamız oldu yine bir tartışma da kendinden geçti üstten üsten konuşmalar,azarlamalar resmen terbiye vermeye çalışmalar konu da o kadar basitti ki. Ben yine alttan aldım özür diledim ancak çokta kırılmıştım hatasını kırıldığını anlasın diye 2 gün yazmadım onun yazmasını bekledim. Yazmadı. En sonunda dayanamadım ben yazdım müsait olunca ararmısın beni diye ama öfke ne nefret doluydu hatasını anlamak yerine iki gün yazmamama kızmış bir sürü kırıcı incitici şeyler söyledi ilişkiyi bitirdi. En fenası benimle ilgili o kadar çok şey biriktirmiş ki içinde ben neye uğradığımı şaşırdım düşünün benim geç kalkmamdan (saat 11 de kalkıyordum okul tatil olduğu için) hasta olmama kadar bir sürü şey batar olmuş ona. En çokta dert ettiği pandemi nedeniyle yasak geldi ve ben üniversite okuduğum şehirde kaldım yasaktan dolayı 2 ay görüşemedik. Telefon konuşmasının ardından Beni her yerden engelledi.
10 gün sonra yazdı bana çok pişmanım gönlün kırık kalmasın bana vs içimde kalan her şeyi söyledim madem benimle bu kadar derdin sorunun vardı neden çok seviyormuş her şey yolundaymış gibi davrandın dedim? Hepsini sinirle söylediğini hiç arkasında durduğu sözler olmadığını söylüyor.
Ama sizce de insan ne kadar öfkelenirse öfkelensin ağzından çıkan sözler illa bilinçaltında olan şeyler değilmidir? Ben önümü gördüm dedim en ufak sorunda beni nasıl yarı yolda bırakacağını gördüm dedim. O gün öyle konuştuk ben kırgınlığımı dile getirdim o pişmanlığını ertesi gün bir geldi evet ben suçluyum ama sende suçlusun şu şu hatan var diye savunmaya geçti yaptıklarını hatalarını bırakıp sorunu beni suçlayarak çözeceğini düşündü.... ve olay öylece kaldı son konuşmanın üstünden 25 gün geçti.
Benim en çok kafama takılan şey insan sevdiği insanı kaybetmemek için hiç çabalamaz mı? Kendini affettirmek için uğraşmaz mı? Bir özürle her şeyin geçeceğini mi sanar? Kalbim o kadar kırık ki. Olayları falan geçtim ben beni kaybetmemek için hiç mücadele etmemesini kabullenemiyorum ben bu kadar severken, onun beni sevdiğine inanmışken. Bizim aile yönünden de çok sıkıntılarımız var benim annem onu istemiyor daha tanışmadılar bile ama yaş farkından dolayı vs olumsuz ama ben ailemi onun için karşıma almıştım. Onun ailesi de kendi içinde çok problemli bir aile ki o daha önce ailesi sebebiyle ilişkiyi bitirmek istemişti bu aile çok sıkıntılı ben seni bu ateşe atamam bu sorunları sorumlulukları sana da yükleyemem demişti ama ben vazgeçmedim ben senden vazgeçmem ben her şeyi göze aldım yükünü hafifleteyim yanında olayım senin nefes aldığın noktada ben olayım dedim. ben hepsini kabullenmiş göze almıştım ona olan sevgimden dolayı. Şimdi ne yapacağım bilmiyorum.. unutmalı tamamen vazgeçmeliyim belki de bu sevdadan. İnsanlar değişmez..gerçekten sevse zaten beni kaybetmemek için uğraşırdı değil mi? Bir yandan ona ulaşmayı barışmayı çok istiyorum ama bir yandan da kırıp döküp yakıp yıkıp giden o tek bir özürle her şeyin düzeleceğini düşünen o beni kaybetmek istemese çabalardı diyorum sizce ben ne yapmalıyım?
