- 10 Mart 2023
- 49
- 69
- Konu Sahibi overyoursmile
- #1
Herkese huzurlu günler diliyorum 
Bu özgüvensizlik mi yoksa sosyal anksiyete mi emin değilim. Dışarı çıktığımda kendimi resmen ezik gibi hissediyorum, hemen eve geri dönmek istiyorum. Birine bir şey sorarken sesim titriyor kızarıyorum, böyle olduğu için de kendime inanılmaz sinirleniyorum. Yada diyelim bir kafeye gittim sipariş verirken bin kez düşünüyorum, çalışan kişiyi çağırırken bile utanıyorum. Dışarıdaki tüm kızları kendimden daha güzel görüyorum, kendime baktığımda ne kadar çirkin olduğumu düşünüp üzülüyorum. Ki önceki konumu da bilirsiniz, makyajsız duramıyorum dışarı çıkamıyorum diye. Nişanımda fotoğraflarda resmen sümük gibi çıkmışım. Herkes bir de sosyal medyada paylaşmış onları, paylaşmaları bile beni rahatsız etti. Bu ruh halimden dolayı da günler geçtikçe kilo aldım, 74 kiloya ulaştım. Gerçekten artık kendimi böcek gibi hissetmekten yoruldum.
Çocukken baskıcı bir ailede büyüdüm. Annem arkadaşlarımla dışarı çıkmama izin vermezdi, ilk 20 yaşında dışarı tek çıkabildim. Okula da arabayla kendileri bırakıyordu. Üniversiteyi de aynı şehirde okumak zorunda kaldım. Kısacası ne yol bildim ne iz. Kendi şehrimde kendi semtimde kaybolacak kadar saf biriydim. Arkadaşlarımla sosyal hayatımız olmadığı için benden hepsi koptu çok haklı olarak. Bu kadar baskının sebebi başıma bir iş gelir diyeydi, annem panik atak hastası. Ablam her zaman hep övgü alan biriydi. Gerçekten çok güzel bir kadın. Aileden herkes ablamın ne kadar güzel olduğunu ve bizim hiç benzemediğimizi söyler dururdu, bende içten içe üzülürdüm. Hiç yan yana gelmek istemezdim.
Nişanlımla yüzük bakmaya gittiğimizde bile utançtan öldüm, kuyumcuda çalışan çok güzel bir kadındı. Kendimi öyle küçük hissettim ki hemen acele bir yüzük seçip çıktım. Parmaklarımda epey kalın, 19 ölçü her yerde olmuyormuş sipariş verip beklememiz lazımmış. O arada kadın “sabah yürüyüşlere çıksaydın böyle olmazdı” deyip güldü nişanlımın yanında. Ki o zamanlar bu kadar kilolu da değildim. Yüzüm kızardı ellerim titredi tek bir kelime bile edemedim. Bilemiyorum ben mi çok abartıyorum ama hayat artık benim için çok boğucu olmaya başladı.
Psikolog tek çözüm biliyorum. Maddi açıdan bu aralar çok zor durumdayım, kendimi toparladığımda ilk işim destek almak olmalı biliyorum. Online uyguna bildiğiniz önerebileceğiniz psikologlar varsa da bakmak isterim.
Fakat ilk önce benim gibi olanlar var mıydı, nasıl çözüme kavuşturdu diye merak edip size danışmak istedim. Tavsiyeleriniz benim için çok önemli. Kitaplarda araştırıyorum, öneriniz varsa hemen almak isterim. Şimdiden çok teşekkür ediyorum
Bu özgüvensizlik mi yoksa sosyal anksiyete mi emin değilim. Dışarı çıktığımda kendimi resmen ezik gibi hissediyorum, hemen eve geri dönmek istiyorum. Birine bir şey sorarken sesim titriyor kızarıyorum, böyle olduğu için de kendime inanılmaz sinirleniyorum. Yada diyelim bir kafeye gittim sipariş verirken bin kez düşünüyorum, çalışan kişiyi çağırırken bile utanıyorum. Dışarıdaki tüm kızları kendimden daha güzel görüyorum, kendime baktığımda ne kadar çirkin olduğumu düşünüp üzülüyorum. Ki önceki konumu da bilirsiniz, makyajsız duramıyorum dışarı çıkamıyorum diye. Nişanımda fotoğraflarda resmen sümük gibi çıkmışım. Herkes bir de sosyal medyada paylaşmış onları, paylaşmaları bile beni rahatsız etti. Bu ruh halimden dolayı da günler geçtikçe kilo aldım, 74 kiloya ulaştım. Gerçekten artık kendimi böcek gibi hissetmekten yoruldum.
Çocukken baskıcı bir ailede büyüdüm. Annem arkadaşlarımla dışarı çıkmama izin vermezdi, ilk 20 yaşında dışarı tek çıkabildim. Okula da arabayla kendileri bırakıyordu. Üniversiteyi de aynı şehirde okumak zorunda kaldım. Kısacası ne yol bildim ne iz. Kendi şehrimde kendi semtimde kaybolacak kadar saf biriydim. Arkadaşlarımla sosyal hayatımız olmadığı için benden hepsi koptu çok haklı olarak. Bu kadar baskının sebebi başıma bir iş gelir diyeydi, annem panik atak hastası. Ablam her zaman hep övgü alan biriydi. Gerçekten çok güzel bir kadın. Aileden herkes ablamın ne kadar güzel olduğunu ve bizim hiç benzemediğimizi söyler dururdu, bende içten içe üzülürdüm. Hiç yan yana gelmek istemezdim.
Nişanlımla yüzük bakmaya gittiğimizde bile utançtan öldüm, kuyumcuda çalışan çok güzel bir kadındı. Kendimi öyle küçük hissettim ki hemen acele bir yüzük seçip çıktım. Parmaklarımda epey kalın, 19 ölçü her yerde olmuyormuş sipariş verip beklememiz lazımmış. O arada kadın “sabah yürüyüşlere çıksaydın böyle olmazdı” deyip güldü nişanlımın yanında. Ki o zamanlar bu kadar kilolu da değildim. Yüzüm kızardı ellerim titredi tek bir kelime bile edemedim. Bilemiyorum ben mi çok abartıyorum ama hayat artık benim için çok boğucu olmaya başladı.
Psikolog tek çözüm biliyorum. Maddi açıdan bu aralar çok zor durumdayım, kendimi toparladığımda ilk işim destek almak olmalı biliyorum. Online uyguna bildiğiniz önerebileceğiniz psikologlar varsa da bakmak isterim.
Fakat ilk önce benim gibi olanlar var mıydı, nasıl çözüme kavuşturdu diye merak edip size danışmak istedim. Tavsiyeleriniz benim için çok önemli. Kitaplarda araştırıyorum, öneriniz varsa hemen almak isterim. Şimdiden çok teşekkür ediyorum
sabah yataktan tek başına kalabiliyor kalkıp elinizi yüzünüzü yıkayabiliyor en önemlisi nefes alabiliyorsunuz kimse bir muhtaçlığınız yok 
Yani zurna henüz zırt dememiş; o gün kendini tanıyacaksin.
senin cıkmıs halin mi bu diyeydin keske ? Hc sevmem zayıf insanlarada kilo al cok çökmüşsün denildiğinde acaip sinir oluyorm..
param var yiyorum aç köpek senin de olsun sen de ye 
