Valla çok kolaydı
böyle bir rahatlama ferahlama yok olamaz.
Ben de asıl mutsuz oldukları işleri - mecbur değillerse - yapan insanlara inanamıyorum. Tekrar ediyorum burada kilit nokta mecbur değilse. Aile geçindiren, paraya mutlaka ihtiyaç duyan insan elbette istifa edemez, mutlu olacağı bir iş aramaya cesaret edemeyebilir ona lafım yok. Ama parayla işi yok, işinden nefret ediyor ama “emek verdim” diye devam etmek nedir yahu.
Mezarımıza da yazsınlar “çok emek verdi”
arkadaşlar ölüp gideceğiz 3 günlük dünya. Belki son anlarımız. Gerçekten çok mutsuz olmaya ve ölmeyi istemeyi düşünmeye değecek dünyada ne var ben bilmiyorum ama bunun iş ya da meslek olmadığını kendi adıma biliyorum.
Büyük ihtimalle bunu anlayamayanlar işlerinden memnun. Ya da hırslı, atılgan, çok mücadele seven insanlar. Nasıl olur da bir insan bir işten nefret eder anlayamıyorlar diye düşünüyorum. Ama dediğim gibi burada da kilit nokta gerçekten işten nefretlik derecesinde sevmemek. Yok sabah kalkmakta zor yatsam iyiydi, yok bu elemana kıl kapıyorum olmasaydı fena olmazdı değil
Ben mesela okurken çok mutluydum. Teorisi mükemmel. Asistanken de mutluydum ki ben de elbette çok şikayet ettim
36 saat nöbetler olsun, kaprisli hocalar, hastalar olsun. Ama uzmanlıkla birlikte şikayet falan değildi artık tüm benliğimle nefretti. Her şeyinden. Keşke 36 saat hiç uyumadan dursaydım da en azından eve gittiğimde hiç aranmayacağım garanti olsaydı dedim. Her Allahın gecesi her an her dakika günde 1 den 10 a kadar olan aralıklarla aradım. Değil film, dizi izlemek, tuvalete girmek sorundu
banyoya telimi sokuyordum. Her telefonla yerimden sıçrıyordum. Sadece bu da değil. Her gün poliklinikte mutlaka en az 1 kişiyle kavga dövüş. Nedeni de aradan almamam çok büyük ihtimalle
her gün dayak mı yiyeceğim, bıçaklanacak mıyım, bugün biri öldürecek mi korkusu. Ay aklıma geldi yine anksiyetem başladı resmen. Kurtuldum ve hayatımın en doğru kararlarından biriydi. Açlıktan ölmediğim sürece asla dönmeyeceğim bir cehennemdi.
Konu sahibi de ölçsün biçsin. Emek değil, sağlığı (ruh sağlığı da sağlığımızın bir parçasıdır) önemli. Emek dediğin nedir? Ben hiç pişman değilim “emeğimden” o zamanlar çok mutlu mesut çalıştım. Niye emeğim gitti onu da anlamıyorum
bence giden bir emek yok sadece korkunç duygular gitti, huzur mutluluk geldi. İşinden gerçekten nefret ediyorsa asla değmez. Ama bir süre için depresyondaysa elbette destek alıp sabretsin, geçer gider :)
Türkiyede calisirken böyle sorunlarim olmamisti, simdi cocukalrin karsina cikmaktan korkuyorum, hata yapcam, gülcekler diye.
özgüvenini hisset (hiç yok değildir zaten az da olsa) karşı tarafa belli etme, o kapıyı açma öğrenciye.. onları bebekler gibi gör, test ederler bir iki baktılar ordan yürüyemiyprlar geri adım atarlar, tek olduğunu düşünme.. hepimiz benzer şeyler yaşıyoruz ben de yaşadım…
bazen tersi olur direk bi konuya geçerim, hocam x hoca anlatmıştı derler öyle mi ama ben daha güzel anlatırım bi dinleyin öyle derim.. hoşlarına gider anlarlar ki hocaların hem özgüven top hem egoları yok, kibirleri yok ee nereye saldıracaklar:)) hem çifte konu dinlemiş hem eğlenmiş olurlar gibigibi…
Ben de ayni durumdayim ve sadece zaman benim icin daha yeni! Ben de Turkiyedeki meslegimi biraktim, yurt disina geldim ve canla basla ayni kariyerim icin sifirdan baslayarak calisiyorum! Pes etmemeliyiz! Biliyorum cok cook zor! Ben hayatimda bu kadar zorlanmamistim ki hayatim sinavlara gitmekle gecti ülkemde de. Ancak sabir eder ve devam edersek hedeflerimize ulasacagimizi dusunuyorum
