dert olup olmadığından emin değilim ancak bazı şeyleri paylaşmak istiyorum sizinle. uzun olursa kusura bakmayın kendi kendime iç dökeceğim :)
bir buçuk yıllık ilişkimde başta beni rahatsız etmeyen ancak şu sıralar erkek arkadaşımdan kaçmama bile sebep olacak bir sorun var: sürekli her durumu, her yaptığımı ve yapmadığımı rapor vermek. başlarda bu benim için problem değildi. benim kadar sevgilim de neler yaptığını bana sürekli söyler. dürüst olduğu için çok da mutluyum aslında. biz şimdi uzak mesafe ilişkisi yaşıyoruz 6 aydır. önceleri böyle değildi aynı şehirdeydik. dışarı çıkabildiğim, arkadaşlarımla görüşebildiğim ve sevgilimle de görüşebildiğim için çok problem gibi gelmiyordu bu durum bana. ancak korona sürecinin başından beri sürekli evdeyim ve yaptığım şeyler hiç değişmiyor :) dolayısıyla "oturdum, yattım, kalktım"a kadar rapor vermek bana külfet gibi geliyor.
ben kendi kendine vakit geçirmeye aşık biriyim. ancak hayatıma girdiğinden beri bunu hiç yapamıyorum. yanındayken de değilken de. herkesten uzak 2 saat geçirmeyi ne kadar özlediğimi fark ettim. aynı şehirdeyken kendi başıma dışarı çıkıp işlerimi halletmek istediğimde bir bahaneyle mutlaka yanımda geliyordu mesela. arada sırada yalnız kalmak istediğimi bildiği halde kendi kendime vakit geçirmek pek mümkün olmadı benim için. şimdi yanında değilim ama durum aynı. kendime ayırdığım o vakitte oturup kitap okumak, film, dizi izlemek ya da boş boş yatıp tavana bakma eylemlerinde yine bir elimde telefon oluyor.. o sırada ne yaptığımı yazıyorum. ya da bir mucize oldu ve kendime ayırdığım 2 saate saygı duydu diyelim, sonrasında mutlaka neler yaptığımı anlatıyorum. bir ara tek başıma film dahi izleyemiyordum birlikte açıyorduk. son zamanlarda sinava çalıştığı için bana katilamiyor neyse ki.. ben arada kendime göre bir şeyler seyretmek istiyordum belki boş boş şeyler izlicem ama yok olmuyor..kendim açıp haber vermeden izlediğimde biraz kırıldığını hissediyordum.
fazla evhamlı biri. dışarıya tek çıkmamı istememe sebeplerinden biri de bu. başıma bir şey geleceğinden çok korkuyor. bir süre önce öğlen 12'ye kadar uyumuştum bir gün. 12.20 gibi beni arayıp uyandırdı. başıma bir şey geldi sanmış. gece geç uyudum bir daha böyle olursa uyandırma dedim. ben korkarım uyandırırım dedi. geç uyuduğum günlerde ya geceden yazıyorum ya da 11'de uyanıp haber verip tekrar uyuyorum.
markete gidiyorum örneğin. ev ile market arasının gidiş dönüş 10 dakika olduğunu biliyor ve 10 dakika sonra döndüm yazmazsam kafasında kurmaya başlıyor. arıyor mesajlar atiyor. cidden başıma bir şey geldiğini düşünüp korkuyor. yarım saat benden haber almazsa kafasında türlü türlü senaryolar kurar mesela. bu huyundan dolayı da ne yaparsam yapayım sürekli haber verme halinde oluyorum. açıkçası bu durumdan yoruldum.
onu çok seviyorum gerçekten. bir kısmınız ayrıl diyecek bence ama ayrılmak istemiyorum, bu sorunu çözmek istiyorum. kendimi sürekli kontrol ediliyor gibi hissediyorum. nasıl konuşmalıyım, konuyu nasıl açmalıyım bilmiyorum. önerilerinize ihtiyacım var.
Çok sevmeme rağmen ayrılınca nasıl ipini koparmış deli danalara dönmüştüm
Âllahtan tam tersi,özgürlükçü bir adamla evlendim de mutlu mesut yaşıyoruz.Tam tersi karakterlersiniz sanki ve sevgilinin güven gibi bir problemi de olabilir.Bunun uzun mesafe ilişkisiyle de alakası yok bence.Evlilikte -ki düşünüyosanız tabi-herkesin bir özel alanı olması şart.Onu başaramayan çiftler inan bana hayatı kendilerine zehir ediyolar.Eğer hiç konuşmadıysanız bu konuyu, üzülecek kırılacak demeden uygun bir dille konuşman en doğrusu.
Biz de öyleydik.İkimiz de birbirimize hesap veriyorduk.Bir saat mesaj atmadan asla geçmezdi
Ama buna ne kadar gönüllü olursa olsun bir müddet sonra kendi bile sıkılabilir.Yani bu hesap verme işi karşılıklı olsa dahi bir müddet sonra çok can sıkıcı olmaya başlayacak ve ikinizden biri pes edecek.Muhtemelen ilk pes eden de sen olursun
Ilgi alaka sevgi gibi gozukuyor ama degil. Saglikli bir durum degil bu. Allah sonunuzu hayretsin.
